วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1458

ผาวิญญาณเป็นพื้นที่ต้องห้ามของสำนักหยินหยาง ซึ่งเป็นที่เลี้ยงสัตว์เทพไว้ ในเวลาเดียวกัน สถานที่แห่งนี้ยังเป็นสถานที่ที่น่ากลัวที่สุดสำหรับลูกศิษย์หยินหยาง

หากมีคนในศาสนาก่อโทษมหันต์ ก็จะถูกโยนลงไปในผาวิญญาณและเลี้ยงสัตว์เทพ

หลังจากที่สัตว์เทพผ่านการฝึกฝนมาแล้วจะดุร้ายมาก หลังจากที่นักโทษถูกโยนเข้าไป พวกมันจะไม่กลืนมันในทีเดียวแต่จะเคี้ยวมันช้าๆ โดยเริ่มจากเท้าของนักโทษและกินไปจนถึงหัวของเขา

กระบวนการนี้ใช้เวลานานและบางครั้งอาจใช้เวลาหลายวันจึงจะเสร็จสิ้น และผู้ต้องขังต้องทนต่อการทรมานอันเจ็บปวดอย่างยิ่ง

ยายหยินหัวพูดว่า:"บุคคลนี้มีโทษที่ร้ายแรง เขาควรได้รู้สึกและได้สัมผัสของการถูกสัตว์เทพกัดกิน ฉันจะส่งเขาไปที่ผาวิญญาณตอนนี้เลย"

หลังจากพูดจบก็ยกหลงผูซ่าขึ้น

ในเวลานี้ หลงผูซ่าก็ฟื้นจากอาการหมดสติ และเห็นตัวเองอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาดจึงถามว่า:"ที่นี่ที่ไหน?"

“ที่นี่คือสำนักงานใหญ่ของหยินหยาง”ยายหยินหัวหัวหัวเราะและพูดว่า:“เจ้าหนู แกกำลังจะกลายเป็นอาหารของสัตว์เทพ”

อะไรนะ!

หลงผูซ่าตกใจก่อน และถามเสียงดังว่า:“ทำไมต้องฆ่าฉัน?”

“ก็เพราะว่าบุตรนักบุญของพวกคุณไม่สามารถเอาชนะฉันได้ ดังนั้นพวกคุณต้องรักษาหน้าของเขาไว้ถูกมั้ย?”

“พวกคุณไร้ยางอาย——”

ป๊าบ！

ยายหยินหัวตบไปที่หน้าของหลงผูซ๋ษ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา:"ใกล้ตายแล้วยังกล้ามาปากดีทำเสียงดังขนาดนี้ที่นี่อีก!"

"ฉันไม่ยอม!"หลงผูซ่าพูดว่า:"สำนักหยินหยางเป็นชั้นนำสูงสุดของตงฮวง แต่เนื่องจากทักษะของบุตรนักบุญของมันไม่ดีเท่าคนอื่นๆ ก็จะมาฆ่าฉัน ฉันไม่ยอม”

ยายหยินหัวพูดว่า:"ไม่สำคัญว่าคุณจะยอมหรือไม่ยอม สิ่งสำคัญคือแกจะตายในไม่ช้า"

หลงผูซ่าตะโกนด่าเสียงดัง:"เดิมทีฉันคิดว่าสำนักหยินหยางของพวกคุณเป็นสำนักที่มีชื่อเสียงและมีความภาคภูมิใจในความยุติธรรม แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกคุณเป็นเพียงแค่ไอ้สารเลวที่ไร้ยางอาย"

“ฉันบอกพวกคุณไว้ว่าถึงฉันจะตาย แต่ฉันก็จะกลายเป็นผีและทำให้คุณไม่ได้สงบสุขไปตลอดชาติ”

“ถ้ารู้จะเป็นเช่นนี้ ฉันไม่ควรแสดงความเมตตา ฉันควรจะฆ่าบุตรนักบุญสิบแปดของพวกคุณไปตั้งแต่แรก”

ป๊าบ！

ยายหยินหัวตบหลงผูซ่าอีกครั้งและพูดว่า:"แกคิดว่าที่พวกฉันต้องการฆ่าแกเพื่อทวงคืนความยุติธรรมของบุตรนักบุญสิบแปดงั้นเหรอ?"

หลงผูซ่าถามกลับว่า:“หรือว่าไม่ใช่?”

“มันไม่เป็นความจริงเลย”ยายหยินหัวพูดว่า:“แกสังหารทหารหลายพันคนในเมืองหมิงเย่ว์ และยังสังหารเจ้าเมืองเจียงเฟิงและลูกชายของเขา ซึ่งก่ออาชญากรรมร้ายแรง”

“หลังจากที่แกฆ่าเจียงเฟิงและคนอื่นๆ และยังใช้เลือดสดเขียนตัวหนังสือตัวใหญ่ในที่เกิดเหตุอีกด้วย ที่แกทำเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าแกกำลังประกาศสงครามกับสำนักหยินหยางของพวกเรา”

“ไหนแกบอกมาสิว่า แกควรตายหรือไม่?”

หลงผูซ่าอึ้ง

“ศิษย์น้อง อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับเขาเลย โยนเขาเข้าไปในผาวิญญาณเลี้ยงสัตว์เทพเลย”ผู้อาวุโสลิ่วพูดอย่างไม่แยแส

“ได้”ยายหยินหัวตอบพร้อมจับหลงผูซ่าแล้วจะออกจากตำหนัก

"เดี๋ยวก่อน!"

หลงผูซ่าพูดอย่างเร่งรีบ:"ฉันไม่รู้จักคนที่ชื่อเจียงเฟิง พวกคุณจับคนผิดหรือเปล่า?"

ยายหยินหัวหัวเราะเยาะ:"ใกล้ตายแล้ว ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ?"

หลงผูซ่าพูดว่า:"ฉันไม่เพียงแต่ไม่ได้ฆ่าเจียงเฟิงเท่านั้น แต่ฉันยังไม่เคยไปเมืองหมิงเย่ว์ด้วยซ้ำ"

ยายหยินหัวถามว่า:“แกชื่อหลงผูซ่าถูกมั้ย?”

หลงผูซ่าพยักหน้า:“ถ้างั้นก็ถูกแล้ว ฉันต้องการตัวหลงผูซ่า”

"ในเมื่อแกคือหลงผูซ่า ฉันก็จับไม่ผิดคน"ยายหยินหัวพูดว่า:"แกฆ่าคนมากมายและหลายครั้งในเมืองหมิงเย่ว์ และหลังจากฆ่าคนแล้วยังทิ้งประโยคไว้ในที่เกิดเหตุ'ฆาตกรคือหลงผูซ่า' ประโยคนี้แกคงไม่ลืมใช่ไหม?”