วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1464

ในระหว่างเทเลพอร์ต อมตะชางเหม่ยพูดซ้ำในใจ “ฉันจะไม่ทำผิดพลาดในครั้งนี้ เราจะไปถึงนิกายดาบชิงอวิ๋น แน่นอน……”

บูม!

ทันใดนั้น เทเลพอร์ตก็สั่นอย่างรุนแรงราวกับว่ามันชนภูเขา จากนั้นเยี่ยชิวและคนอื่นๆ ก็ล้มลงกับพื้น

ความหนาวเย็นปกคลุมทั่วกระดูกไว้

เยี่ยชิวมองไปรอบๆ เห็นน้ำแข็งและหิมะที่ไม่มีที่สิ้นสุด โดยตระหนักว่ายังคงอยู่ในทุ่งน้ำแข็ง

“เกิดอะไรขึ้น ผู้เฒ่า?”

เยี่ยชิวกล่าวและหยิบแส้เทพออกมา

อมตะชางเหม่ยกรีดร้องด้วยความกลัว “เจ้าหนู ฟังคำอธิบายของฉัน……”

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวเฆี่ยนตีอมตะชางเหม่ยออกไปด้วยความโกรธและพูดว่า “พึ่งคนแบบคุณได้ไหม?”

ยกแส้เทพขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมที่จะโจมตีอมตะชางเหม่ย

เยี่ยชิวโกรธอย่างแท้จริง

นางฟ้าไป๋ฮวากำลังทุกข์ทรมานจากพิษเพลิงและอยู่ในอาการสาหัส พวกเขาจำเป็นต้องไปถึงนิกายดาบชิงอวิ๋นโดยเร็วที่สุดเพื่อให้เธอมีโอกาสรอดชีวิต แต่เทเลพอร์ตยังคงทำงานผิดปกติอยู่

“เจ้าหนู อย่าโจมตี ฟังฉันอธิบาย”

อมตะชางเหม่ยพูดอย่างช่วยไม่ได้ “คราวนี้มันไม่ใช่ความผิดของฉันจริงๆ ฉันปรับพิกัดอย่างถูกต้องแล้ว เราควรจะมาถึงสำนักดาบชิงหยุน ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงผิดพลาด”

เยี่ยชิวไม่เชื่อเขาเลย โดยจ้องมองที่อมตะชางเหม่ย “หยุดเสแสร้งได้แล้ว มันต้องเป็นความผิดพลาดอีกครั้งที่คุณทำ”

“เจ้าหนู ฉันไม่ได้โกหก ครั้งนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันจริงๆ” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ฉันสามารถสาบานต่อสวรรค์ หากความล้มเหลวเกิดจากฉันจริงๆ ฉันขอรับโทษจากสวรรค์……”

บูมปัง!

ก่อนที่อมตะชางเหม่ยจะพูดจบ เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องมาจากท้องฟ้า

พระเจ้า แม้แต่สวรรค์ยังล้อเล่นกับฉันเหรอ?

อมตะชางเหม่ยรู้สึกผิดมากจนอยากจะร้องไห้

“ผู้เฒ่า คุณมีอะไรจะพูดอีกไหม?” เยี่ยชิวมองไปที่อมตะชางเหม่ยด้วยสีหน้าคุกคาม

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ไม่ว่าในกรณีใด มันไม่ใช่ความผิดของฉัน” อมตะชางเหม่ยกล่าว หลับตาลงและไม่สนใจที่จะอธิบายเพิ่มเติม รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเลย

“ถ้าอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่ความผิดของฉันเช่นกัน” เยี่ยชิวยกแส้เทพขึ้น

“ช่างเถอะ อย่าทะเลาะกันเลย” นางฟ้าไป๋ฮวาแนะนำเยี่ยชิว “แม้ว่าบางครั้งอมตะชางเหม่ยจะไม่น่าเชื่อถือ แต่เขาจะไม่ล้อเล่นเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ ฉันเชื่อว่าเขาพูดความจริง”

ในความเป็นจริง เยี่ยชิวต้องการเชื่ออมตะชางเหม่ยมาโดยตลอด แต่เทเลพอร์ตล้มเหลวสองครั้ง ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง

เขาก็ได้รับหินวิญญาณสองแสนก้อนจากเจียงซาน โดยคิดว่าเขาสามารถเข้าถึงนิกายดาบชิงอวิ๋นได้อย่างราบรื่น หลังจากนั้นก็จะได้รับน้ำพุโชคชะตาแห่งสวรรค์ และรักษานางฟ้าไป๋ฮวาได้

แต่ครั้งแรกอมตะชางเหม่ยมือลื่น เคลื่อนย้ายพวกเขามายังทุ่งน้ำแข็ง และครั้งที่สองก็ล้มเหลวอีกครั้ง

การเคลื่อนย้ายระยะไกลทั้งสองครั้งใช้หินวิญญาณไปสองแสนก้อน ตอนนี้เยี่ยชิวมีหินวิญญาณเหลือเพียงสามหมื่นก้อนจากเมืองหมิงเย่ว์เท่านั้น ซึ่งไม่เพียงพอที่จะเปิดใช้งานลายเส้นของนักบุญ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง พวกเขาไม่สามารถไปที่นิกายดาบชิงอวิ๋นได้ในขณะนี้ และพวกเขาก็ไม่สามารถรักษานางฟ้าไป๋ฮวาได้

ยิ่งไปกว่านั้น ทุ่งน้ำแข็งยังหนาวมาก และหากพวกเขาออกไปไม่ได้ ในไม่ช้าพวกเขาก็จะแข็งตัวจนตาย

ความกังวลที่ใหญ่ที่สุดของเยี่ยชิวยังคงเป็นนางฟ้าไป๋ฮวา

นางฟ้าไป๋ฮวากำลังทรมานจากพิษจากไฟ ซึ่งอ่อนแอมากในขณะนี้ และในสภาพแวดล้อมนี้ เธอคงอยู่ได้ไม่นาน

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์แล้ว ก็ต้องเป็นอย่างนั้น!

เยี่ยชิวถอนแส้เทพ ก้มศีรษะลงเพื่อดูนางฟ้าไป๋ฮวาในอ้อมแขนของเขา และพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ฉันขอโทษ”

“ชะตากรรมของทุกคนถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าแล้ว หากนี่คือชะตากรรมของฉัน ฉันจะยอมรับมัน คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด” นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าซีดเซียว เมื่อรวบรวมความกล้า เธอมองเข้าไปในดวงตาของเยี่ยชิวแล้วพูดว่า “อันที่จริง คุณทำเพื่อฉันมามากแล้ว ฉันพอใจมากแล้ว”