วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1465

“ค่ายกลที่ถูกสร้างขึ้นโดยนักบุญ?”

เยี่ยชิวตกใจและถามนางฟ้าไป๋ฮวาทันที “คุณรู้ไหมว่าค่ายกลนี้ใหญ่แค่ไหน?”

“ฉันไม่รู้” นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว “นักบุญนั้นลึกลับและไม่อาจคาดเดาได้ในวิธีการของพวกเขา ค่ายกลที่พวกเขาสร้างขึ้นอาจมีขนาดเล็กซ่อนอยู่ในฝุ่น หรือขนาดใหญ่ที่ทอดยาวหลายล้านไมล์”

อะไรนะ?

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยต่างก็ตกตะลึง

นางฟ้าไป๋ฮวาเหลือบมองโล่แสงสีขาวแล้วพูดว่า “เห็นได้ชัดว่าค่ายกลนี้ค่อนข้างใหญ่ ส่วนขนาดที่แน่นอนนั้น ฉันไม่แน่ใจ”

อมตะชางเหม่ยจ้องมองที่ค่ายกลครู่หนึ่ง จากนั้นจู่ๆ ก็ตบหน้าผากของเขาแล้วอุทานว่า “ฉันเข้าใจ”

“คุณเข้าใจอะไร?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เมื่อเราพยายามเทเลพอร์ตก่อนหน้านี้ เราคงชนเข้ากับค่ายกลขนาดใหญ่ ซึ่งทำให้การเทเลพอร์ตของเราล้มเหลว”

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า “ลายเส้นของนักบุญนั้นทรงพลัง หากเราพบกับค่ายกลนักบุญขนาดใหญ่ในระหว่างการเทเลพอร์ต เราก็จะถูกปิดกั้นอย่างแน่นอน”

อมตะชางเหม่ยสาปแช่ง “ให้ตายเถอะ นักบุญเฮงซวย มาตั้งค่ายกลที่นี่ทำไม ทำให้การเทเลพอร์ตของเราล้มเหลวและทำให้ฉันถูกเฆี่ยนตี”

จากนั้น อมตะชางเหม่ยรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “แปลก ทำไมนักบุญถึงตั้งค่ายกลขนาดใหญ่ที่นี่”

“เป็นไปได้ไหมว่ามีสมบัติซ่อนอยู่ข้างใน?”

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ อมตะชางเหม่ยก็รู้สึกตื่นเต้นและพูดว่า “เจ้าหนู มาหาทางเข้าไปในค่ายกลขนาดใหญ่กันเถอะ อาจมีบางสิ่งที่ดีอยู่ข้างในจริงๆ”

เยี่ยชิวโกรธเคืองและพูดด้วยความโกรธว่า “ในเวลาเช่นนี้ คุณยังคิดถึงสมบัติอยู่หรือเปล่า?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “บางทีอาจมีสมบัติอยู่ข้างในที่สามารถรักษานางฟ้าไป๋ฮวาได้”

เยี่ยชิวตกตะลึงหลังจากได้ยินสิ่งนี้ และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำพูดของอมตะชางเหม่ยนั้นสมเหตุสมผล ตามที่ลู่หลัวพูดไว้ก่อนหน้านี้ ทุ่งน้ำแข็งตั้งอยู่ที่พรมแดนระหว่างตงฮวงและเป่ยอวี้ ซึ่งเป็นสถานที่ต้องห้ามในโลกฝึกเซียน ไม่น่าเป็นไปได้ที่นักบุญจะสุ่มสร้างค่ายกลใหญ่ขึ้นที่นี่

หากมีสมบัติอยู่ข้างในจริงๆ ก็ต้องเป็นสมบัติที่ไม่ธรรมดา!

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เยี่ยชิวก็กล่าวว่า “นี่เป็นค่ายกลขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้นโดยนักบุญ มันจะเป็นเรื่องยากมากสำหรับเราที่จะเข้าไปด้วยระดับพลังยุทธ์ของเรา ยากยิ่งกว่าการขึ้นไปถึงท้องฟ้า”

“นอกจากนี้ แม้ว่าจะมีสมบัติอยู่ข้างใน แต่ก็อาจไม่สามารถรักษานางฟ้าไป๋ฮวาได้”

“สถานการณ์ของนางฟ้าไป๋ฮวานั้นสำคัญมาก เราไม่สามารถเสียเวลาที่นี่ได้ เราต้องหาทางไปถึงนิกายดาบชิงอวิ๋นอย่างรวดเร็ว”

อมตะชางเหม่ยดูลำบากใจและพูดว่า “ค่ายกลนักบุญได้ขัดขวางเส้นทางของเรา ในตอนนี้การไปถึงนิกายดาบชิงอวิ๋นอาจไม่ง่ายเลย”

เยี่ยชิวพูดด้วยความโกรธว่า “คุณยังพยายามพิสูจน์ตัวเองอยู่หรือเปล่า? ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เราจะมาจบลงที่นี่ไหม?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “คุณจะตำหนิฉันได้อย่างไร นางฟ้าไป๋ฮวาพูดด้วยตัวเอง มันเป็นการเทเลพอร์ตที่ชนกับค่ายกลนักบุญ การเทเลพอร์ตจึงล้มเหลว”

เยี่ยชิวตะคอก “ครั้งแรกไม่ใช่เพราะความซุ่มซ่ามของคุณเหรอ?”

อมตะชางเหม่ยก้มศีรษะลงและพึมพำว่า “ตอนนั้นฉันตื่นเต้นเกินไป ทำไม ฉันก็เป็นมนุษย์ จะตื่นเต้นไม่ได้เหรอ?”

เยี่ยชิวมองไปที่ค่ายกลนักบุญ และรู้สึกขัดแย้งเล็กน้อย อันที่จริง ค่ายกลนักบุญได้ปิดกั้นเส้นทางของพวกเขา และหากไม่ได้เปิดใช้งานหินวิญญาณ ตามความเป็นจริงแล้ว ก็ไม่สามารถเข้าถึงนิกายดาบชิงอวิ๋นได้

แล้วจะทำอย่างไร?

ตอนนี้มีเพียงสองทางเลือก ถอยหรืออ้อม

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ลองข้ามค่ายกลนักบุญแล้วมุ่งหน้าไปยังนิกายดาบชิงอวิ๋น”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เจ้าหนู อย่าตำหนิฉันที่พูดตรงๆ ค่ายกลของนักบุญนี้กว้างใหญ่เกินไป ใครจะรู้ว่าจะใช้เวลานานเท่าใดในการหลีกเลี่ยงมัน”

“แล้วคุณคิดว่าควรยังไงล่ะ?” เยี่ยชิวถาม

หลังจากการไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ให้ฉันทำนายดวงชะตา!”

เยี่ยชิวไม่ได้คัดค้าน เนื่องจากพวกเขากำลังสูญเสียตัวเลือกที่ดีกว่าในขณะนี้