วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1470

"ตกลง!"

เยี่ยชิวไม่รอให้นางฟ้าไป๋ฮวาพูดจบก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

ตอนนี้ไม่ว่านางฟ้าไป๋ฮวาขออะไร เขาไม่มีทางปฏิเสธอย่างแน่นอน

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวอย่างอ่อนล้า "ฉันยังไม่ทันพูดเลย คุณตอบตกลงแล้วเหรอ?"

"ไม่ว่าเรื่องอะไรผมก็ยอม" เยี่ยชิวกอดนางฟ้าไป๋ฮวาแน่น

นางฟ้าไป๋ฮวายิ้มและกล่าวว่า "เยี่ยชิว คุณ.....จูบฉันหน่อยได้ไหม?"

เมื่อพูดจบ นางฟ้าไป๋ฮวาก็หลับตาลงด้วยความเขินอายและไม่กล้ามองหน้าเยี่ยชิวอีกเลย

เยี่ยชิวก้มลงจูบริมฝีปากของนางฟ้าไป๋ฮวาอย่างไม่ลังเล

ขณะที่เขาจูบลงไปก็สัมผัสรับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกที่ริมฝีปากของเธอ แต่วินาทีต่อมาก็สัมผัสได้ถึงความร้อนระอุราวกับดวงไฟที่ลุกโชน

ความรู้สึกนี้เหมือนกับน้ำแข็งยังไงยังงั้น......

ไฟ

โชคดีที่ร่างกายของเยี่ยชิวพิเศษ ไม่เช่นนั้นละก็ เขาอาจแข็งไปตอนแรกและสุดท้ายก็เหมือนถูกแผดเผา

นางฟ้าไป๋ฮวาพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีในการตอบสนองต่อเยี่ยชิว

ทั้งสองจูบกอดกันอย่างดูดดื่ม

ทันใดนั้นเอง เยี่ยชิวก็รับรู้ได้ว่าลมหายใจของนางฟ้าไป๋ฮวาเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

มือขวาของเขารีบสัมผัสไปที่ชีพจรของนางฟ้าไป๋ฮวาอย่างรวดเร็วและก็พบว่ามีพลังงานบางอย่างปรากฏขึ้นภายใต้เส้นชีพจรของเธอ

เกิดอะไรขึ้น?

แสงสายัณห์ของตะวันรอน?

หรือว่าเพราะเธอถูกเขาจูบก็เลยทำให้อาการดีขึ้น?

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

นางฟ้าไป๋ฮวาเองก็รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงไปของร่างกาย เธอยกมือทั้งสองข้างมาคล้องคอเยี่ยชิวไว้และไม่ยอมปล่อยให้เยี่ยชิวไปไหนพร้อมกับจูบเขาอย่างดุเดือด

เยี่ยชิวพยายามตอบสนองความต้องการของเยี่ยชิวก็คอยเฝ้าสังเกตความเปลี่ยนไปของร่างกายเธอ เขาพบว่าร่างกายของเธอค่อยๆ ดีขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

เมื่อจูบกันอย่างดุเดือดจนแทบหายใจไม่ทัน เยี่ยชิวก็ผละตัวออกจากนางฟ้าไป๋ฮวา

และขณะนี้เอง นางฟ้าไป๋ฮวาก็ลุกขึ้นนั่ง ทว่าแขนทั้งสองข้างของเธอยังคงคล้องคอเยี่ยชิวไว้พร้อมกับจับจ้องเยี่ยชิวอย่างลึกซึ้ง

"คุณชอบฉันไหม?" นางฟ้าไป๋ฮวาถาม

"ชอบ" เยี่ยชิวรู้สึกดีต่อนางฟ้าไป๋ฮวา แต่อันที่จริงที่เยี่ยชิวพูดไปว่าชอบเธอในตอนนี้ก็เป็นเพราะว่าอาการที่ย่ำแย่ของเธอ เขากลัวว่าหากเขาพูดไปว่าไม่ชอบอาจทำให้เธอเสียใจได้ และอาการที่เพิ่งจะกลับมาดีขึ้นจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิม

เมื่อเธอได้ยินคำตอบของเยี่ยชิวก็ยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับกล่าวออกไป "งั้นคุณสัญญาอะไรกับฉันอีกเรื่องหนึ่งได้ไหม?"

"แน่นอน" เยี่ยชิวตอบอย่างไม่ลังเลใจ

นางฟ้าไป๋ฮวาทำหน้าเขินอายและจากนั้นก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเยี่ยชิวลงไปนอนกับพื้น

"คุณทำอะไร?" เยี่ยชิวตกใจ

นางฟ้าไป๋ฮวาโถมตัวไปบนตัวของเขาพร้อมกับกล่าว "ก่อนที่ฉันจะตาย ฉันอยากฝากตัวเองไว้กับคุณ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็จะไม่รู้สึกเสียใจอะไรอีกแล้ว"

เอ่อ.....

มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?

อีกอย่าง ร่างกายของนางฟ้าไป๋ฮวาก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไรนัก เธอจะทนรับกับความรุนแรงดังฝนฟ้ากระหน่ำเช่นนี้ได้เหรอ?

แถมสภาพแวดล้อมของที่นี่ก็......

เยี่ยชิวยังไม่ทันพูดอะไรก็พบว่าเธอกำลังร้องไห้ฟูมฟาย

"คุณเป็นอะไร?" เยี่ยชิวรีบถาม

"ตอนนี้ฉันดูน่ารังเกียจมากเลยใช่ไหม?" นางฟ้าไป๋ฮวาถาม

"ไม่ คุณสวยงามมาก"

"แล้วทำไมคุณถึงดูรังเกียจฉันขนาดนี้?"

เยี่ยชิวแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ผมรังเกียจคุณตั้งแต่เมื่อไร?"

"เพราะคุณรังเกียจฉัน ไม่งั้นคุณถึงยังไม่ตอบสนองอะไรเลย ในเมื่อฉันออกจะริเริ่มแสดงออกมากขนาดนี้แล้ว?"

อาจเป็นเพราะเธอรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย ฉะนั้นจึงทำให้เธอมีความกล้ามากขึ้นกว่าเดิมมากและไม่คิดจะปกปิดความต้องการของตัวเองอีก

เยี่ยชิวรีบตอบ "คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่รู้สึกว่าเรื่องนี้เราไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ รอให้ร่างกายคุณดีขึ้นแล้วเราค่อย......"

"ร่างกายฉันดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว เยี่ยชิว สัญญากับฉัน อย่าปล่อยให้ฉันต้องรู้สึกเสียใจอะไรอีกได้ไหม?"