วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1469

ภายในสนามสงคราม

เยี่ยชิวก้มมองนางฟ้าไป๋ฮวาที่หมดสติไปพร้อมกับกล่าวขึ้นมา "ตาเฒ่า ปาฏิหาริย์ที่เจ้าพูดถึงอยู่ไหนกัน?"

"เยี่ยชิว เจ้าโง่หรือยังไงกัน? ทำไมถึงถามอะไรโง่ๆ เช่นนี้ออกมา?"

อมตะชางเหม่ยกล่าว "เจ้าไม่ได้ยินที่พวกเขาบอกหรือว่าที่นี่คือสุสานของเหล่าเทพนักบุญ ฉะนั้นปาฏิหาริย์จะต้องอยู่ในหลุมศพน่ะสิ!"

ลู่หลัวเองก็พูดขึ้นมา "จิ่วเจี้ยนเซียนแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น ผู้อาวุโสลิ่วแห่งสำนักหยินหยางและยังมีนางฟ้าหลิ่วแห่งอาณาจักรฮุ่นตุ้นรวมไปถึงยอดฝีมือของสำนักนิกายอื่นๆ มากกว่าครึ่ง คนเหล่านี้พบเห็นได้น้อยครั้งมากและตอนนี้พวกเขาต่างก็มารวมตัวกันที่นี่ นี่ก็เห็นได้แล้วว่าสุสานเทพนักบุญเหล่านี้ไม่ธรรมดาอย่างมาก"

"เมื่อกี้ฉันได้ยินพวกเขาพูดกันว่าภายในหลุมฝังศพมีเทพนักบุญคอยสืบทอด"

"ไม่แน่สิ่งที่อมตะชางเหม่ยกล่าวมาอาจจะเป็นเรื่องจริงที่ปาฏิหาริย์จะอยู่ในหลุมศพ"

อมตะชางเหม่ยพูดเสริม "ก่อนหน้านี้จิ่วเจี้ยนเซียนก็บอกแล้วว่าค่ายกลเทพนักบุญจะล่มสลายไปภายในสามวัน"

"ฉะนั้น เราจำเป็นต้องได้เทพนักบุญผู้สืบทอดมาครองก่อนพวกเขา"

"พวกเจ้าคิดว่า หากเทพนักบุญผู้สืบทอดตกมาอยู่ในมือของเราก่อน พวกเขาจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยไหม?"

เยี่ยชิวกล่าว "ข้าไม่สนใจอยากเป็นผู้สืบทอดเทพนักบุญหรอก ข้าแค่ต้องการช่วยชีวิตนางฟ้าไป๋ฮวาเท่านั้น"

สำหรับเยี่ยชิวแล้วนั้น ชีวิตของนางฟ้าไป๋ฮวาสำคัญยิ่งกว่าการเป็นผู้สืบทอดเทพนักบุญเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

อมตะชางเหม่ยกล่าว "เยี่ยชิว เจ้าเป็นคนพูดเองนะ หากข้าเจอขึ้นมาเจ้าอย่ามาแย่งข้าล่ะ"

เยี่ยชิวกล่าว "แค่เจ้าช่วยข้าช่วยชีวิตนางฟ้าไป๋ฮวาได้ ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่แย่งเจ้าอย่างแน่นอน"

"อืม ข้าจะไปหาทางเข้าหลุมฝังศพ" อมตะชางเหม่ยพูดจบก็รีบค้นหาไปรอบๆ

ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ปลายหุบเขาที่เป็นทางตัน และเมื่อพิจารณาดูว่าผู้คนของหลายสำนักต่างก็อยู่ข้างบนของพวกเขา แสดงว่าทางเข้าสุสานเทพนักบุญจะต้องอยู่ไม่ไกลจากที่นี่อย่างแน่นอน

อมตะชางเหม่ยค้นหาอยู่นานก็ไม่เจอทางเข้าสุสาน จากนั้นเขาก็หยิบเหรียญทองแดงออกมาเตรียมจะเสี่ยงดวง

"ฟรึ่บ....."

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงความเคลื่อนไหวดังขึ้นจากภายในหุบเขาเหมือนกับเสียงแผ่นดินไหวระดับรุนแรง

จากนั้นก็ปรากฏรอยแตกร้าวตามพื้นดินตามมา

"ครื่น ครื่น ครื่น......"

ความน่าสะพรึงกลัวผุดขึ้นมาตามรอยแตกแยกของพื้นดินราวกับทะเลที่มีคลื่นโหมกระหน่ำ

เยี่ยชิวเตรียมจะถอยและจากนั้นเขาก็พลาดท่าตกลงไปยังรอยแตกร้าวนั้นพร้อมกันกับนางฟ้าไป๋ฮวา

"เยี่ยชิว!"

"กงจู่........"

อมตะชางเหม่ยและลู่หลัวเตรียมจะพุ่งเข้าไป ทว่าใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาก็ปรากฏรอยแยกทำให้พวกเขาเองก็ตกลงไปด้วยเช่นกัน

เกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้ ทว่าผู้คนที่อยู่ข้างนอกกลับไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งหมดต่าง

เฝ้ารออย่างสงบโดยไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

.......

เยี่ยชิวกอดนางฟ้าไป๋ฮวาอยู่ในอ้อมแขน หลังจากที่เขาตกลงไปก็รีบปล่อยพลังปราณมังกรออกมาคอยปกป้องร่างกาย

เวลาผ่านไป

"ปัง!"

เยี่ยชิวล้มลงกับพื้นและเขารีบลุกขึ้นยืนอย่างไม่รีรอ ทันใดนั้นเองก็มีความหนาวเหน็บเข้ามาปกคลุม

เยี่ยชิวต้องรับมือกับสภาพความหนาวเหน็บและเขาร้สึกว่าตัวเองตัวแข็งแทบทนไม่ไหวและเมื่อยื่นมือออกดูก็พบว่านิ้วมือนั้นดำคล้ำมาก

เขาเตรียมจะเปิดดวงตาสวรรค์และจู่ๆ ก็มีแสงว่างปรากฏขึ้นมาในความมืดสลัว

"นั่นคืออะไร?"

เยี่ยชิวเดินเข้าไปในแสงสว่าง

ทว่าใครจะรู้ว่าเมื่อเดินเข้าไปได้เพียงสองสามก้าวก็ทำให้ร่างกายของเยี่ยชิวมีน้ำแข็งมาเกาะตัวเป็นชั้นบางๆ

เยี่ยชิวรีบหยุดชะงักและจ้องมองแสงสว่างนั้นอย่างไม่ละสายตา และเมื่อเวลาผ่านไปแสงสว่างนั้นก็ยิ่งเจิดจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ