วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1476

หน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความตกใจ

มีคำพูดเกี่ยวกับโสมว่า “ร้อยปีเป็นโสม พันปีเป็นราชา และหมื่นปีเป็นราชาของราชา!”

ในเวลานี้ โสมที่อยู่ตรงหน้าเขาเหมือนต้นไม้สูงตระหง่าน โสมขนาดใหญ่เช่นนี้ไม่สามารถพบได้ในโลกฆราวาส จากการตรวจสอบด้วยสายตาของเยี่ยชิว อายุของโสมนี้ควรอยู่ระหว่างสามหมื่น ถึงห้าหมื่นปี

“ไอเด็กน้อย เจ้าช่วยได้อย่างมาก”

เยี่ยชิวยิ้มสดใส ด้วยราชาโสมคนนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าระดับพลังยุทธ์ของเขาสามารถทะลุผ่านได้อีกครั้ง

"ฉ่า!"

ทันใดนั้น เจ้าตัวน้อยก็กระโดดขึ้นไปบนไหล่ของเยี่ยชิว หลังของเขาโค้งงอ และผมบนร่างกายของเขาก็ลุกขึ้น ราวกับว่าเขาหวาดกลัว

“มีอะไรผิดปกติ?” เยี่ยชิวถาม

เจ้าตัวน้อยยกอุ้งเท้าขึ้นแล้วชี้

เยี่ยชิวกำลังจะดูเมื่อฉางเหม่ยและคนอื่น ๆ มาถึง

“ฉันบอกว่าไอเด็กน้อย ทำไมเจ้าถึงวิ่งเร็วขนาดนี้? เจ้าไม่รู้ว่าจะคำนึงถึงแขนและขาที่น่าสงสารของข้าบ้างไหม” ฉางเหม่ยบ่น

"เอ้ะ?” นางฟ้าไป๋ฮวาจ้องมองไปที่ต้นไม้สูงและพูดด้วยเสียงร้องด้วยความประหลาดใจ “ต้นไม้ต้นนี้ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่พิเศษ”

เมื่อฉางเหม่ยได้ยินสิ่งนี้ เขาก็มองไปที่ต้นไม้สูงตระหง่านทันที จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและพูดว่า "นี่คือโสม!"

"ไม่ใช่!"

ฉางเหม่ยส่ายหัว ปฏิเสธความคิดเห็นของเขา และพูด "เป็นไปไม่ได้ที่โสมจะเติบโตใหญ่โตขนาดนี้"

หลังจากนั้นทันที ฉางเหม่ยขมวดคิ้วอีกครั้ง "แปลก มันดูเหมือนโสมเลย ถ้าไม่ใช่โสม แล้วมันคืออะไรล่ะ?"

เยี่ยชิวกล่าว "นี่คือราชาโสม มีอายุประมาณสามหมื่นถึงห้าหมื่นปี"

“อะไรนะ ราชาโสม?” ฉางเหม่ยรู้สึกประหลาดใจ

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว "ราชาโสมขนาดนี้สามารถสกัดน้ำอมฤตระดับสูงระดับสีเหลืองได้ หากนักเล่นแร่แปรธาตุมีพลังเพียงพอ เขาก็สามารถปรับแต่งน้ำอมฤตระดับสูงระดับสีเหลืองได้เช่นกัน"

เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

เมื่อเยี่ยชิวได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็สั่น

ทันใดนั้น ฉางเหม่ยรีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว กุมราชาโสมที่อยู่ข้างหลังเขา แล้วพูดกับเยี่ยชิวและคนอื่นๆ "ราชาโสมถูกค้นพบโดยข้าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้แย่งมันไปจากข้าได้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้า”

เยี่ยชิวดุ "ตาแก่ คุณหน้าด้านหรือเปล่า? ฉันเป็นคนที่ค้นพบราชาโสมไม่ใช่หรอ"

ลู่หลัวจึงพูด "อาจารย์เยี่ยชิวก็อยู่ที่นี่แล้วตอนที่เรามา ฉางเหม่ย ทำไมคุณถึงบอกว่าราชาโสมนี้เป็นของคุณล่ะ"

ฉางเหม่ยพูดกับลู่หลัว "สาวน้อย เจ้าไม่มีน้ำใจ ข้าเกือบถูกสัตว์ร้ายตัวน้อยกัดจนตายเพื่อช่วยชีวิตเจ้า ทำไมเจ้ายังพูดแทนไอเด็กน้อยนั้นด้วย เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าถูกความรักพาไป ?”

"ฉางเหม่ย อย่าพูดไร้สาระ" ลู่หลัวมองไปที่เยี่ยชิวแล้วพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ "ฉางเหม่ย คุณช่วยฉันไว้ แต่นายเยี่ยก็ช่วยฉันด้วย!"

"นอกจากนี้ ฉันแค่บอกความจริง เดิมทีมันถูกเจอจากเยี่ยชิว"

“สาวน้อย คุณคิดผิดแล้ว ราชาโสมนี้เป็นของข้าเพราะชื่อของข้าถูกจารึกไว้” หลังจากที่ฉางเหม่ยพูดจบ ปลายนิ้วของเขาก็ระเบิดออกมาด้วยพลังที่แท้จริง และเขาก็แกะสลักตัวอักษรขนาดใหญ่สี่ตัวบนกิ่งไม้หนาทึบ

“ฉางเหม่ย!”

เมื่อคนอื่นเห็นเหตุการณ์นี้ต่างก็ดูหมิ่นเขา เคยเห็นคนไร้ยางอาย แต่ไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน

“ไอ้เด็กน้อย คุณมีสมบัติมากมายอยู่ในมือ ราชาโสมไม่ควรแข่งขันกับข้า”

หลังจากที่ฉางเหม่ยพูดจบ เขาต้องการเลียนแบบและดึงต้นไม้คว่ำลง เขาใช้มือทั้งสองจับกิ่งก้านไว้แล้วดึงออกมาอย่างไร้ยางอาย

กิ่งก้านของราชาโสมนั้นหนามากจนฉางเหม่ยไม่สามารถจับมันด้วยมือทั้งสองข้างได้ เขาเกาะติดกับกิ่งก้านและพยายามออกแรง หน้าตานี้เหมือนตุ๊กตาตัวน้อยในโลกฆราวาสมาก

เยี่ยชิวยิ้มและพูด "ตาแก่ คุณหิวและไร้ยางอายขนาดนี้เลยเหรอ? ทำไมคุณไม่หันกลับมาแล้วฉันจะจับลิงตัวเมียให้คุณ"

“ให้ตายเถอะ” ฉางเหม่ยจ้องมองไปที่เยี่ยชิวจากนั้นปล่อยมือของเขา พับแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดว่า "ในเมื่อคุณไม่ชอบของนุ่มๆ ฉันจะให้อันที่แข็งแก่คุณ"