วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1475

ฉางเหม่ยมองดูนางฟ้าไป๋ฮวาด้วยความประหลาดใจและถาม "ไป๋ฮวา คุณกำลังจะตายไม่ใช่หรอ? ทำไมคุณแทยจะเต้นได้อยู่แล้ว?"

ทันทีทีพูดออกไป ลู่หลัวก็ตื่นขึ้นมาและถาม "ท่านไป๋ฮวา เป็นไปได้ไหมว่าท่าน..."

“บาดแผลพิษของฉันหายแล้ว” นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว

"จริงเหรอ? ดีมากเลย" ลู่หลัวกอดนางฟ้าไป๋ฮวาและเกือบจะร้องไห้ด้วยความดีใจ

ฉางเหม่ยถามอย่างสงสัย "อาการของนางฟ้าเมื่อก่อนร้ายแรงมาก ทำไมจู่ๆ เธอถึงอาการดีขึ้น? ฉันสงสัยว่าไป๋ฮวาใช้วิธีล้างพิษด้วยวิธีใด"

ลู่หลัวสงสัยเช่นกัน "ใช่แล้ว ท่านราชสำนัก คุณล้างพิษได้อย่างไร?"

นางฟ้าไป๋ฮวาดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อยและมองไปที่เยี่ยชิว เธอไม่สามารถบอกพวกเขาได้ว่าเธอสามารถล้างพิษได้เหมือนที่เยี่ยชิวทำ!

เยี่ยชิวช่วยอธิบายและกล่าว "หลังจากที่ฉันตกลงไปในรอยแตก ฉันได้พบกับยาที่มีมนต์ขลัง นางฟ้าไป๋ฮวาจะสบายดีหลังจากกินยาแล้ว"

“ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?” ฉางเหม่ยไม่เชื่อและถามว่า “ไอเด็กน้อย นี่คือยาชนิดใด?”

“ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นยาชนิดไหน ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อน มันดูเหมือนดอกบัว” เมื่อเยี่ยชิวโกหก ใบหน้าของเขาไม่แดงและหัวใจของเขาไม่เต้น

ลู่หลัวยิ้มและพูด "ฉันรู้ว่าท่านไป๋ฮวามีชะตากรรมของตัวเอง และจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา"

แม้ว่าฉางเหม่ยจะสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้ถามต่อไปและพูด "ไอเด็กน้อย ข้าพูดก่อนหน้านี้ว่ายังมีชีวิตริบหรี่ในสุสานนี้ ตอนนี้คุณเชื่อแล้วหรือยัง?"

เยี่ยชิวกล่าว "หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วออกไปจากที่นี่สะ"

ฉางเหม่ยกล่าว "ใช่ เรารีบไปหามรดกกันเถอะ ไม่เช่นนั้นเราจะไม่มีโอกาสเมื่อปรมาจารย์พวกนั้นเข้ามา"

ในขณะนั้น หลายคนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วภายใต้การคุ้มครองของหม้อเฉียนคุน

ระหว่างทางพวกเขาเห็นเทพตาฟ้าน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนในหิมะ

เดินมาครึ่งชั่วโมง

ในที่สุดก็ออกมาจากหุบเขาสักที

อากาศบริสุทธิ์พุ่งเข้าจมูก และเมื่อเงยหน้าขึ้น เห็นป่าอยู่ตรงหน้าอย่างน้อยหลายหมื่นต้น

ต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน นกร้อง ดอกไม้มีกลิ่นหอม

สถานที่ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีร่องรอยของน้ำแข็งหรือหิมะ และไม่มีความหนาวเย็นเลย มันเหมือนกับวันในหน้าร้อน และรู้สึกเหมือนเป็นโลกสองใบที่แตกต่างจากที่ที่พวกเขาอยู่เมื่อก่อน

ฉางเหม่ยดูประหลาดใจและพูด "ไอเด็กน้อย นี่เป็นสุสานของนักบุญจริงไหม ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนเป็นจุดชมวิวในโลกเลย"

เยี่ยชิวยิ้มและกล่าว "จุดชมวิวในโลกไม่มีความอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้"

ใบหน้าของลู่หลัวเต็มไปด้วยความตกใจ "มันใหญ่มาก!"

ไป๋ฮวากล่าว "ฉันได้ยินจากท่านอาจารย์มาก่อนว่าหลุมศพของนักบุญบางคนและคนเข้มแข็งก็เทียบได้กับเมืองใหญ่"

ดวงตาของฉางเหม่ยเป็นประกาย และเขากล่าว "สุสานนี้ใหญ่มาก ต้องมีสมบัติเยอะแน่ๆ"

ในเวลานี้เยี่ยชิวรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวบางอย่างในกระเป๋าเฉียนคุนและเปิดมันทันที

"ฉ่า!"

ยากระโดดออกจากกระเป๋าเฉียนคุนและปีนขึ้นไปบนไหล่ของเยี่ยชิวดวงตาเล็ก ๆ สองข้างของมันมองไปรอบ ๆ เต็มไปด้วยความแปลกใหม่เกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้

"เจ้าตัวน้อยนี่หายใจออกเหรอ เพราะเจ้าเก็บมันไว้ในกระเป๋าเฉียนคุนเป็นเวลานาน?” ฉางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

เยี่ยชิวแตะที่เจ้าตัวเล็ก

"อี๊ด— —"

จู่ๆเจ้าตัวน้อยก็ตะโกน จากนั้นกระโดดออกจากไหล่ของเยี่ยชิวและรีบวิ่งเข้าไปในป่า

“มันทำอะไร?” ฉางเหม่ยถาม

“ไปดูสิ” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เดินตรงไปยังป่า

ไป๋ฮวาและคนอื่นๆก็ตามเขาไป

ทันทีที่เยี่ยชิวก้าวเข้าไปในป่า เขาได้กลิ่นสมุนไพรจางๆ เล็กน้อย หลังจากนั้นทันทีเขาเห็นเจ้าตัวน้อยนั่งยองอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ คว้าเห็ดหลินจือขนาดใหญ่และแทะอย่างหิวโหย