วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1478

อมตะชางเหม่ยอยากใช้การลงโทษของสวรรค์ทำให้งูเหลือมนรกตายไป ทว่าหลังจากที่เขาตะโกนออกไปกลับไม่มีการตอบสนองกลับใดๆ จากสวรรค์

เกิดอะไรขึ้น?

อมตะชางเหม่ยรู้สึกประหลาดใจ

และขณะนี้เอง งูเหลือมนรกก็พุ่งเข้ามา

อมตะชางเหม่ยตอบสนองกลับอย่างรวดเร็วในครั้งนี้ เขากระโดดขึ้นกลางอากาศและตะโกนเสียงดัง "การลงโทษของสวรรค์ เร็วเข้า!"

คาดไม่ถึงว่ากลับไม่มีการตอบสนองใดๆ กลับมาเลยสักนิด

อมตะชางเหม่ยคิดไม่ตก ทั้งที่พลังของเขาสามารถทำให้เกิดการลงโทษของสวรรค์ได้ ทว่าการลงโทษของสวรรค์กลับไม่เกิดขึ้น?

ขณะนี้เอง นางฟ้าไป๋ฮวาก็กล่าวขึ้น "ข้างนอกค่ายกลนักปราญช์มีพลังที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ ฉะนั้นไม่มีทางเกิดการลงโทษของสวรรค์อย่างแน่นอน"

ปัดโธ่.......

อมตะชางเหม่ยโมโหมากพร้อมกันหันกลับไปมองงูเหลือมนรกที่กำลังไล่ตามมา

"เยี่ยชิว รีบช่วยข้าเร็วเข้า"

อมตะชางเหม่ยรีบหันไปขอความช่วยเหลือจากเยี่ยชิวเนื่องจากเขาไม่สามารถทำให้เกิดการลงโทษของสวรรค์ได้ ฉะนั้นความสามารถของเขาในตอนนี้จึงไม่สามารถรับมือกับงูเหลือมนรกได้อย่างแน่นอน

ทว่าเยี่ยชิวกลับยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับเขยื้อนและยังหัวเราะ "ตาเฒ่า เจ้าบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเจ้ามีวิธี?"

มีวิธีแล้วจะขอความช่วยเหลือเหรอ?

อมตะชางเหม่ยพูดขึ้นขณะกำลังวิ่งหนี "เยี่ยชิว ข้าจะฆ่าเจ้า"

"แล้วราชาโสมล่ะ?" เยี่ยชิวถาม

สถานการณ์อันตรายมาก ทำให้อมตะชางเหม่ยไม่มีเวลาสนใจราชาโสมจึงได้พูดออกไป "ข้ามอบให้เจ้า"

"แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย" เยี่ยชิวกระโดดออกไปพร้อมกับเหวี่ยงแส้ออกไปฟาดใส่งูเหลือมนรก

เพี๊ยะ!

งูเหลือมนรกตกลงกับพื้นและส่งเสียงร้องโอดครวญด้วยความโกรธพร้อมกับรีบเลื้อยเข้าไปหลบในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว

"เยี่ยชิว อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ รีบกำจัดมันเร็วเข้า" อมตะชางเหม่ยตะโกนบอก

เยี่ยชิวกลับไม่ได้ไล่ตามมันไปพร้อมกับรีบเก็บราชาโสมเข้าไปในกระเป๋าเฉียนคุนอย่างรวดเร็ว เมื่อหันกลับไปก็พบว่าอมตะชางเหม่ยกำลังมองดูด้วยความโกรธเคือง

"ข้าอุตส่าห์ขุดอย่างยากลำบากตั้งนานกว่าจะได้ราชาโสมนี้ขึ้นมา คิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายเจ้าจะได้มันไปครอง บ้าชะมัด"

อมตะชางเหม่ยยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห "เยี่ยชิว ข้าไม่สน ข้าเป็นคนขุดราชาโสมขึ้นมา ฉะนั้นเจ้าต้องชดเชยให้กับข้า"

เยี่ยชิวกล่าว "ถ้าหลังจากนี้เจอของวิเศษขึ้นมา ข้าจะไม่แย่งเจ้าก็ได้"

อมตะชางเหม่ยกล่าว "เจ้าพูดเองนะ หากเจ้ายังกล้าแย่งของวิเศษจากข้าอีก ข้าจะตัดความสัมพันธ์กบเจ้าแน่นอน"

"แต่เยี่ยชิว เจ้าคิดจะปล่อยงูเหลือมนรกนั่นไปจริงเหรอ?"

"มันจัดการข้าได้ถึงสองครั้ง ข้าอยากกำจัดมันเหลือเกิน"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ข้าได้ราชาโสมมาครองแล้ว ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องกำจัดมันอีก"

"เจ้ากลายเป็นคนจิตใจดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?" อมตะชางเหม่ยถาม "บอกข้ามาว่าเจ้ามีแผนการอะไร?"

เยี่ยชิวกล่าว "ข้าจะมีแผนการอะไรได้ ข้าก็แค่อยากปล่อยมันไปเพื่อรอให้คนที่อยู่ข้างนอกเข้ามาเห็นความร้ายกาจของมันด้วยตัวเองเท่านั้น"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะชอบใจ "ข้ารู้อยู่แล้วเชียวว่าเจ้าต้องคิดแผนชั่วอะไรเอาไว้อย่างแน่นอน"

เยี่ยชิวกล่าว "เอาล่ะ รีบออกตามหามรดกเทพนักปราญช์เร็วเข้า!"

จากนั้นทั้งหมดก็เริ่มออกเดินทางกันอีกครั้ง

ป่าใหญ่มากทำให้พวกเขาใช้เวลาเดินถึงสามชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะออกมาจากป่าได้

ต่อจากนั้นมีหน้าผาอยู่ตรงหน้า

หน้าผาสูงหลายพันฟุต ไม่มีพืชพันธุ์ใดๆ กำเนิดขึ้นที่นี่ มันเป็นเหมือนเทือกเขาขนาดใหญ่และถ้ำจำนวนมากถูกขุดขึ้นมา

อมตะชางเหม่ยนับดูก็พบว่ามีถ้ำจำนวนสองร้อยเจ็ดสิบถ้ำซึ่งเกือบจะมีขนาดเท่ากัน

แต่ละถ้ำเต็มไปด้วยพลังชั่วร้ายที่น่าขนลุก

"เยี่ยชิว เจ้าจะเข้าไปในถ้ำไหม?" อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวกล่าว "เหลวไหล ถ้าไม่เข้าไปจะได้มรดกเทพนักปราชญ์ได้ยังไง?"

อมตะชางเหม่ยถามขึ้นอีก "มีถ้ำเยอะแยะมากมายขนาดนี้ เราจะเข้าไปอันไหนก่อน?"