วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1479

ใบหน้าของอมตะชางเหม่ยเต็มไปด้วยความตกตะลึง เมื่อเขาได้เห็นอักษรสีทองตัวใหญ่สามตัวส่องแสงกระพริบอยู่บนกำแพงหินที่อยู่ลึกเข้าไปในถ้ำ

“มรดก!”

นอกจากนั้น ด้านล่างของผนังกำแพงหิน ยังมีกล่องไม้กล่องหนึ่งวางอยู่ด้วย

มีมรดกจริงๆเหรอ?

อมตะชางเหม่ยรู้สึกว่ามีบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ หลังจากนั้นมีกระแสลมหนึ่งกระทบผ่านหน้าเขาไป

“ช้าหน่อย ระวังอันตรายด้วย” เยี่ยชิวกล่าวเตือน

แต่ทว่า อมตะชางเหม่ยมุ่งหน้าไปที่กล่องไม้กล่องนั้น โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น และตอนนี้กล่องไม้นั่นก็อยู่ในมือของเขาแล้ว

“นี่ข้าได้รับมรดกเทพนักปราญช์แล้วใช่หรือไม่?”

อมตะชางเหม่ยหยิบกล่องไม้ขึ้นมา เขาไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง

ก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่เขาได้เจอกับของล้ำค่า มักจะเจอกับปัญหาเสมอ แต่ตอนนี้ เขาสามารถถือกล่องไม้มรดกไว้ในมือของตัวเองได้แบบสบายๆ โดยไม่เกิดเหตุการณ์อันตรายใดๆขึ้นราวกับฝันไป

“ในที่สุดสวรรค์ก็มีตาเสียที”

อมตะชางเหม่ยรู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาคลอ เขาเปิดกล่องไม้นั้นด้วยความตื่นเต้น

วินาทีต่อมา ตาเฒ่าถึงกับหน้าชา

เป็นเพราะว่าในกล่องไม้นั้น นอกจากใบไม้แห้งไม่กี่ใบก็ไม่มีอะไรอื่นเลย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

อมตะชางเหม่ยมึนงง “มรดกเทพนักปราชญ์กลับกลายเป็นเพียงใบไม้แห้งได้ยังไง?”

เยี่ยชิวเดินมาข้างหลังอมตะชางเหม่ยแล้วถามอย่างสงสัยว่า “ตาเฒ่า อะไรคือมรดกเทพนักปราชญ์เหรอ?”

อมตะชางเหม่ยนิ่งเงียบ สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

เยี่ยชิวยื่นหน้าออกไปมอง จึงได้เห็นว่าภายในกล่องไม้มีแค่ใบไม้แห้งอยู่ไม่กี่ใบ เขาอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ใบไม้แห้งพวกนี้เป็นสมบัติอะไรจากสวรรค์เหรอ?”

“บัดซบ!” อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความโกรธว่า “ถ้าหากเป็นสมบัติจากสวรรค์จริง ทำไมมันไม่มีพลังอะไรเลยสักนิดล่ะ? นี่มันแค่ใบไม้แห้งธรรมดาๆ!”

“ไม่คิดเลยจริงๆว่านักปราชญ์ที่สูงส่งจะล้อเล่นกับคนรุ่นหลังเช่นนี้ ช่างไร้ยางอายจริงๆ!”

อมตะชางเหม่ยยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ “ปัง” เขาโยนกล่องไม้ลงพื้นแล้วเหยียบขยี้มันหลายครั้ง

เขาเหยียบไปพูดไป “ไอ้เด็กเปรต เจ้าว่าเจ้าของสุสานมันบ้ารึเปล่า?”

“ในเมื่อไม่อยากให้คนรุ่นหลังได้รับมรดก แล้วต้องทิ้งกล่องพังๆแบบนี้ไว้ให้คนดีใจเล่นๆงั้นเหรอ?”

“นี่ไม่ใช่มันกำลังล้อเล่นกับจิตใจของคนเหรอ?”

“หึ อย่าให้กูหากระดูกมึงเจอนะ กูจะตีศพมึงให้”

อมตะชางเหม่ยกัดฟันกรอด เพราะคิดว่าตัวเองโดนหลอกเข้าให้แล้ว

“ตาเฒ่า อย่าเกรี้ยวกราดไปเลย บางทีเจ้าของสุสานอาจจะตั้งใจทดสอบคนรุ่นหลังก็ได้” เยี่ยชิวพูดปลอบใจ

อมตะชางเหม่ยยังคงด่าทอต่อไป “ทดสอบบ้าบออะไรกัน นี่มันล้อกันเล่นชัดๆ”

“ตอนนี้ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เจ้าของสุสานรู้อยู่แล้วว่าข้าจะเข้ามา เลยจงใจแกล้งข้า”

“ข้าจะทำลายสุสานนี่ซะให้สิ้นซาก”

“ข้าจะไปดูว่ามันยังเหลืออะไรไว้ในถ้ำนี้อีกหรือเปล่า?”

อมตะพูดจบก็เดินไปข้างหน้าด้วยอารมณ์เกรี้ยวโกรธ

ในเวลานี้ เขาไม่สนว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเขาหรือไม่ เขาแค่อยากหากระดูกเจ้าของสุสานนี้เจอโดยเร็วแล้วทำลายมันเพื่อระบายความแค้น

เยี่ยชิวกำลังจะเดินตามเข้าไป ทันใดนั้น สายตาของเขาเหลือบไปเห็นใบไม้ที่อยู่บนพื้น

ในตอนนี้ มีแสงสีทองปรากฏขึ้นบนใบไม้แห้งอย่างต่อเนื่องและกลายเป็นลายเส้นตัวอักษร ซึ่งดูลึกลับชวนพิศวง

“ตาเฒ่า รอเดี๋ยว”

เยี่ยชิวตะโกนเรียกและรีบเก็บใบไม้นั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขากวาดสายตามองครู่หนึ่งก็พบว่า ใบไม้ทุกใบต่างมีตัวอักษรสี่ตัวปรากฏอยู่

ใบที่หนึ่ง

“หนึ่งก้าวสิบลี้!”

ใบที่สอง