วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1481

อมตะชางเหม่ยมองเห็นตัวอักษร "มรดกที่สาม" ขนาดใหญ่ที่เปล่งประกายปรากฏบนก้อนหินพร้อมกับเห็นกล่องไม้กล่องหนึ่งที่อยู่ในมือของเยี่ยชิวก็เข้าใจได้ทันทีและโกรธจนตะโกนด่าทอออกไป

"เยี่ยชิวนะเยี่ยชิว โกหกพวกเราว่าอันตราย แต่ตัวเองกลับหนีมาหาสมบัติ ไร้ยางอายสิ้นดี"

ขณะที่อมตะชางเหม่ยพูดนั้นก็ได้แย่งกล่องไม้ที่อยู่ในมือของเยี่ยชิวมาเปิดออกและพบว่าข้างในไม่มีอะไรอยู่เลยจึงได้พูดขึ้นว่า "เยี่ยชิว เจ้าได้มรดกไปแล้วเหรอ?"

เยี่ยชิวยิ้ม "เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ?"

"มรดกคืออะไร? รีบเอาออกมาให้ข้าดูเดี๋ยวนี้" อมตะชางเหม่ยเร่งเร้าเยี่ยชิว

เยี่ยชิวกล่าว "ตำรายาสมุนไพรเล่มหนึ่งที่ข้างในมีบันทึกสูตรการปรุงกลั่นยาเอาไว้"

เดิมทีอมตะชางเหม่ยคิดว่าจะเป็นมรดกที่สำคัญและมีค่ามาก แต่เมื่อได้ยินที่เยี่ยชิวบอกว่าเป็นตำรายาสมุนไพรก็ทำให้ความโมโหของเขามลายหายไปและกล่าวขึ้นมา "เยี่ยชิว เรื่องนี้ข้าไม่โกรธเจ้าก็ได้ แต่ต่อไปหากเจ้าปรุงกลั่นยาอายุวัฒนะได้สำเร็จละก็ เจ้าต้องแบ่งให้ข้าบ้าง"

"ไม่มีปัญหา" เยี่ยชิวตอบตกลงทันที

อมตะชางเหม่ยกล่าว "สุสานเทพนักปราชญ์นี้จะต้องยังมีมรดกอีกมากแน่นอน ไปกันเถอะ เรารีบเดินไปดูข้างหน้ากันเถอะ"

"เดี๋ยวก่อน" เยี่ยชิวพูดจบก็หยิบกระดาษและปากกาออกมาเขียนอะไรบางอย่างและวางลงไปในกล่องไม้ จากนั้นก็วางกล่องไม้กลับลงที่เดิม

อมตะชางเหม่ยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "เยี่ยชิวเจ้าร้ายกาจมาก หลังจากที่คนที่อยู่ข้างนอกเข้ามาเปิดกล่องไม้นี้และเห็นสิ่งที่เจ้าเขียนไป เกรงว่าพวกเขาจะต้องโกรธจนแทบบ้าอย่างแน่นอน"

เยี่ยชิวยิ้ม "ข้าเองก็อยากเห็นสีหน้าของพวกเขาตอนเปิดกล่องไม้นี้เหมือนกัน ไปกันเถอะ!"

ทั้งหมดต่างมุ่งหน้าเดินทางกันต่อไป

ป่าแห่งนี้มีพื้นที่กว้างขวางมาก พวกเขาใช้เวลาเดินทางกว่าครึ่งชั่วยามถึงจะออกจากป่าแห่งนี้ได้

เมื่อมองออกไปก็พบว่ามีหุบเขาขนาดใหญ่เก้าลูกปรากฏอยู่ตรงหน้าเปรียบเสมือนมังกรที่ทอดตัวยาวอย่างน่าเกรงขาม

บริเวณจุดศูนย์กลางของหุบเขาทั้งเก้าลูกได้มียอดเขาเล็กๆ ที่มีความสูงกว่าพันเมตรอยู่แห่งหนึ่ง

ยอดเขาแห่งนี้มีสีม่วงและไม่ปรากฏมีพืชหญ้าเกิดขึ้นที่นั่น มันเปรียบเสมือนกับนายพลที่ถูกรายล้อมไปด้วยหุบเขาทั้งเก้าลูกโอบล้อมเอาไว้

"เป็นสถานที่ที่ดีตามหลักฮวงจุ้ยมากเลย!"

อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยความตกตะลึง "หุบเขาทั้งเก้าเปรียบเสมือนกับมังกรเก้าตัวที่รายล้อมยอดเขาสีม่วงนั้นไว้ การก่อรูปแบบเช่นนี้เเสมือนการจัดตามหลักฮวงจุ้ย ยอดเขาสีม่วงนั่นเปรียบเสมือนกับถ้ำมังกร ถ้าเป็นในโลกมนุษย์ สถานที่แบบนี้จะต้องมียอดอัจฉริยะปรากฏขึ้นอย่างแน่นอน"

"ถ้าข้าเดาไม่ผิดละก็ ยอดเขาสีม่วงนั่นจะต้องเป็นสุสานของเทพนักปราชญ์อย่างแน่นอน"

"ข้างในจะต้องมีสมบัติมากมายมหาศาลอย่างแน่นอน"

อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยความตื่นเต้น "จะมัวชักช้าไม่ได้ เรารีบไปหาสมบัติกันเถอะ"

จากนั้นทุกคนต่างรีบมุ่งหน้าไปที่ยอดเขาสีม่วงอย่างรวดเร็ว

และเป็นไปตามที่อมตะชางเหม่ยกล่าวไป บริเวณเชิงเขาหุบเขาสีม่วงได้มีถ้ำอยู่แห่งหนึ่ง และบริเวณปากถ้ำทั้งสองข้างก็มีหินแกะสลักแปลกประหลาดของอันวางอยู่

มีเขากวางงอกออกมาที่หัว มีตัวเป็นสิงโตและมีหน้าเป็นคน

ที่ความสูงประมาณสามฟุต

พวกมันดูน่าเกรงขามด้วยแขนขาที่ดูน่ากำยำพร้อมกับปากอ้าที่เต็มไปด้วยเลือด มีสีหน้าเกรี้ยวกราดชั่วร้ายและดูเหมือนปีศาจนรกยังไงยังงั้น

เพียงแค่มองมันมันทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็บสะพรึงกลัว

"นี่มันคือสัตว์ร้ายเฝ้าสุสาน!"

อมตะชางเหม่ยเป็นผู้ที่มีความรู้กว้างขวางและเมื่อเขาเห็นเข้าก็รู้ได้ทันที

"อมตะชางเหม่ย อะไรคือสัตว์ร้ายเฝ้าสุสานเหรอ?" ลู่หลัวถาม

อมตะชางเหม่ยอธิบาย "ที่เรียกว่าสัตว์ร้ายเฝ้าสุสานก็คือ มีสัตว์ประหลาดบางประเภทจะยืนเฝ้าอยู่ในสุสาน มีทั้งที่มีใบหน้าเป็นคนตัวเป็นสัตว์ และมีทั้งหน้าเป็นสัตว์ตัวเป็นคน"

"หรือจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือประโยชน์ของสัตว์ร้ายเฝ้าสุสานมีเพื่อทำให้สัตว์และวิญญาณผีต่างๆ เกรงกลัว และเพื่อป้องกันไม่ให้ศพของผู้ตายถูกรบกวน"

"ในโลกมนุษย์ มักพบเห็นสัตว์ร้ายเฝ้าสุสานเฉพาะสุสานของจักรพรรดิและฮองเฮาเท่านั้น"

"แต่สัตว์ร้ายเฝ้าสุสานที่มีขนาดใหญ่เช่นนี้ ข้าเองก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเหมือนกัน"

เยี่ยชิวเองก็รู้สึกประหลาดใจพร้อมกับเดินไปข้างหน้าสัตว์ร้ายเฝ้าสุสานและนั่งยองลงเพื่อสังเกต

ทันใดนั้นเองเยี่ยชิวก็สังเกตเห็นว่าขาหลังของสัตว์ร้ายเฝ้าสุสานมีกระดาษยันต์สีเหลืองแปะอยู่ ซึ่งดูเหมือนกับยันต์สะกดศพยังไงยังงั้น