วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1485

มีคำระหว่างคิ้วของรูปปั้นหิสี่คำ "มรดกขั้นสูงสุด" นั้นเปล่งประกายและแวววาว

"ฉันว่าแล้ว ตราบใดที่เราข้ามผ่านค่ายกลนี้แล้ว ก็จะต้องได้รับสมบัติมหาศาล"

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็รีบวิ่งไปที่รูปปั้นหินอย่างรวดเร็ว โดยหวังว่าจะได้รับมรดกขั้นสูงสุด

แต่แล้ว ในขณะนั้นเอง รูปปั้นหินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

หลังจากนั้นทันที สระน้ำทรงสี่เหลี่ยมก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นด้านหน้ารูปปั้นหิน

อมตะชางเหม่ยหยุดลงทันทีและมองเข้าไปในสระน้ำ

สระน้ำมีความยาวประมาณ 4 เมตร กว้าง 3 เมตร เต็มไปด้วยของเหลวสีเข้มราวกับหมึกหนา

"นี่คืออะไรกัน?"

ในขณะที่อมตะชางเหม่ยสับสน ทันใดนั้น ของเหลวสีดำในสระเริ่มกลิ้งเหมือนน้ำเดือด

ทันใดนั้นกลิ่นเลือดก็เล็ดลอดออกมาจากสระน้ำทำให้ผู้คนรู้สึกคลื่นไส้

"เลือดสด?"

อมตะชางเหม่ยตกตะลึงและเหลือบมองรูปปั้นหิน มือที่ชี้อยู่ของรูปปั้นหินบังเอิญชี้ไปที่สระเลือด

ไม่เพียงเท่านั้น คำว่า "มรดกขั้นสูงสุด" ก็ได้ออกมาจากรพหว่างคิ้วของรูปปั้นหินและลอยอยู่เหนือสระเลือด

"หรือว่าเลือดในสระนี้เป็นมรดกขั้นสูงสุดงั้นเหรอ?"

อมตะชางเหม่ยตะโกนบอกเยี่ยชิว: "ไอ้สารเลว แกรีบเข้ามาเร็ว"

ในเวลานี้เองเยี่ยชิวก็มาถึงด้านหลังของอมตะชางเหม่ย แล้ว

"ทำอะไร?" เยี่ยชิวถาม

"ในนี้เป็นเลือดมนุษย์หรือเปล่า" อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวจ้องไปที่สระเลือดแล้วพูดว่า "ดูเหมือนจะไม่ใช่เลือดมนุษย์"

"งั้นเป็นเลือดสัตว์เหรอ?" อมตะชางเหม่ยถามอีกครั้ง

"ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ" เยี่ยชิวกล่าว

"ไม่สนละ มาลอกกัน" หลังอมตะชางเหม่ยพูดจบเขาก็กำลังจะกระโดดลงสระเลือด

โดยไม่คาดคิดว่า ทันทีที่เขาเดินไปหน้าสระเลือด ความกดดันที่น่าสะพรึงกลัวก็ปรากฏขึ้นอย่างมองไม่เห็น

บูม!

อมตะชางเหม่ยถูกกระแทกออกไปจนล้มลงอย่างน่าสมเพชร

เยี่ยชิว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จ้องมองไปที่สระเลือด และเปิดดวงตาสวรรค์ขึ้นอย่างเงียบ ๆ

วินาทีต่อมา เขาก็เห็นว่าเลือดทุกหยดในสระส่องแสงเจิดจ้ามาก เต็มไปด้วยออร่าราวกับเม็ดทองคำ และแทบจะสว่างจนทำให้เขาตาบอด

เยี่ยชิวรีบเก็บสายตากลับมา รู้สึกตกใจอย่างมาก

"นี่มันคือเลือดอะไรกัน ทำไมถคงเต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้?"

เยี่ยชิว ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วก็มาถึงหน้าสระเลือด

"บูม!"

ทันใดนั้น ความกดดันอันทรงพลังก็ปรากฏขึ้นและโจมตีหาเขา

เยี่ยชิวใช้หม้อเฉียนคุนโดยตรง เพื่อใช้ป้องกันแรงกดดันนี้โดยไม่พูดอะไร

โดยไม่คาดคิดว่ามันจะไม่ได้ผลอะไรเลย

"บูม!"

เยี่ยชิว บินออกไปและล้มลงข้างๆอมตะชางเหม่ย

"ไอ้สารเลว นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่? ทำไมแกถึงถูกกระแทกออกมาด้วย?" อมตะชางเหม่ยถาม

"ไม่รู้" เยี่ยชิวรีบลุกขึ้นจากพื้นแล้วเดินไปที่สระเลือดอีกครั้ง

ครั้งนี้ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้สระเลือด ก็มีเรื่องคาดไม่ถึงเกิดขึ้น

"ฟู่!"

รูปปั้นหินสั่นเล็กน้อยและความกดดันที่น่าสะพรึงกลัวก็แผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทาง จากนั้น แสงสีขาวชิ้นหนึ่งก็ปกคลุมสระเลือดราวกับโล่ป้องกัน

"เจ้าของสุสานจะสื่อถึงอะไรกัน?"

"เขาทิ้งมรดกไว้เพื่ออให้รุ่นหลังๆได้มาครอบครองไม่ใช่?"

"ทำไมถึงได้ทำเช่นนี้"

อมตะชางเหม่ยโกรธเล็กน้อย เขาหยิบอิฐสีดำออกมา เต็มด้วยพลีงชี่แท้ แล้วโยนมันไปที่แสงสีขาว

"ปัง!"