วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1497

หลินเทียนเป็นเหมือนเสือที่บ้าคลั่ง เจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัวของเขาเกือบจะทำให้เยี่ยชิวและคนอื่นๆ ล้มลง

สถานการณ์วิกฤติ

นางฟ้าไป๋ฮวาก้าวไปข้างหน้าเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว พยายามช่วยเขาสกัดกั้นหลินเทียน

ท้ายที่สุดแล้ว หลินเทียนอยู่ที่ต้งเทียนขั้นสูงและในแง่ของการฝึกฝน เยี่ยชิวไม่สามารถเทียบเคียงเขาได้เลย

อย่างไรก็ตาม นางฟ้าไป๋ฮวาดูเหมือนจะมองข้ามความจริงที่ว่า เยี่ยชิวถือแส้เทพในมือ ซึ่งสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ในระดับที่สูงกว่าได้อย่างง่ายดาย

“หลีกทาง!”

เยี่ยชิวดึงนางฟ้าไป๋ฮวาไปที่ข้างหลังเขาด้วยมือข้างหนึ่ง และจับแส้เทพด้วยอีกมือหนึ่ง

บูม!

ฝ่ามือของหลินเทียนเอื้อมออกไป ล้อมรอบด้วยพลังงานหยินหยางราวกับเมฆดำ ใกล้กับหัวของเยี่ยชิวอย่างน่าสะพรึงกลัว

“เพี๊ยะ!”

เยี่ยชิวเหวี่ยงแส้เทพ

แส้เทพเป็นเพียงแส้ไม้ ดูธรรมดา ไม่แตกต่างจากไม้ธรรมดามากนัก อย่างไรก็ตาม มันปิดกั้นฝ่ามือของหลินเทียน

ไม่เพียงแต่ป้องกันเท่านั้น แต่เมื่อเหวี่ยงแส้เทพ มันก็ปล่อยแสงสีขาวที่ดูเหมือนอาวุธเทพที่ทำลายไม่ได้ ทำลายพลังหยินหยางบนมือของหลินเทียนในทันที

“บูม!”

หลินเทียนถูกโยนออกไปราวกับลมกระโชกแรงที่พัดผ่านใบไม้ที่ร่วงหล่น ปลิวไปไกลกว่าร้อยเมตร กระแทกกำแพงหินด้วยหลัง ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น

“อะไรกัน?”

หลินเทียนลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่แส้เทพ

ไม่นานมานี้ ที่บ้านของผู้อาวุโสลิ่ว เขาได้เห็นแส้เทพในกระจกถามสวรรค์ ซึ่งเป็นแส้แบบเดียวกับที่เอาชนะเจียงอี้หยาง

“แส้นี้แปลก ดูเหมือนว่าจะสามารถทะลุการป้องกันของฉันได้”

อย่างไรก็ตาม ด้วยความโกรธของหลินเทียน ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เขาเอื้อมมือออกไป และมีน้ำเต้าสีดำขาวปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

“บัซ!”

หลินเทียนโยนน้ำเต้า และมันก็บินไปเหนือศีรษะ เปล่งแสงสีขาวที่ปกคลุมไปทั่วร่างกาย ดูลึกลับและไม่อาจคาดเดาได้

“ฆ่า!”

หลินเทียนโจมตีอีกครั้ง พลังอันน่าสะพรึงกลัวราวกับสึนามิที่โหมกระหน่ำ

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวก็ไม่กลัว ไม่ว่าการฝึกฝนของคุณจะแข็งแกร่งแค่ไหน ด้วยการเหวี่ยงแส้ของฉันเพียงครั้งเดียว ฉันสามารถป้องกันศัตรูคนใดก็ได้

“บูม!”

เยี่ยชิวเหวี่ยงแส้เทพอีกครั้ง

ทันใดนั้น หลินเทียนพบว่าร่างกายของเขาแข็งทื่อและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“ไม่นะ!”

หลินเทียนร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก พยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่มันก็สายเกินไป แส้เทพทะลุการป้องกันของน้ำเต้าสีดำขาวและตกลงบนไหล่ของเขา

“แคร็ก!”

กระดูกไหล่ของหลินเทียนแตก และเขาก็ถูกตีลังกาครั้งใหญ่ โดยถอยไปหลายสิบก้าวก่อนที่จะรักษาเสถียรภาพของตัวเอง

“เขาอยู่ที่ ขั้นแก่นทองเท่านั้น แต่เขาสามารถทำร้ายฉันได้จริงๆ ด้วยแส้ที่หักนี้ ดูเหมือนว่าแส้นี้จะเป็นสมบัติ”

หลินเทียนจ้องไปที่แส้เทพในมือของเยี่ยชิว ดวงตาของเขาลุกเป็นไฟ

สิ่งที่เรียกว่าสมบัติไม่จำเป็นต้องหมายความว่ามันมีพลังสูงสุด แต่มีวัตถุประสงค์พิเศษ

ดวงตาของหลินเทียนลุกโชน

เพราะเขารู้ด้วยว่า เยี่ยชิวมีหม้อเฉียนคุนอยู่ในมือ ซึ่งเป็นอาวุธเทพ!

“แม้ว่าฉันจะไม่ได้รับมรดกของนักบุญ แต่ถ้าฉันได้แส้ไม้และหม้อเฉียนคุนจากเขา มันก็คงจะดี”

“ตราบใดที่ฉันสามารถนำอาวุธเทพกลับมา และนำเสนอให้อาจารย์ได้ อาจารย์ของฉันก็จะต้องดีใจมากอย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น อาจารย์ของฉันก็ขอให้หัวหน้าสำนักรักษาร่างกายของฉันได้”

“ตราบใดที่หัวหน้าสำนักลงมือ ร่างกายของฉันก็ฟื้นตัวได้ทันที”

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดอันรุนแรงแล่นผ่านขาของหลินเทียน เขามองเยี่ยชิว เปลี่ยนจากร้อนจัดเป็นเย็นชาไปจนถึงกระดูก

“ไอ้สารเลว คุณหลอกลวงฉัน ดูถูกฉัน ทรยศฉัน ฉันจะฉีกคุณเป็นพันชิ้นแน่นอน”

เมื่อหลินเทียนนึกถึงสิ่งนี้ ก็พูดอย่างเย็นชา “เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งที่แท้จริง พลังภายนอกทั้งหมดจะดูซีดเซียวและไม่มีพลัง แม้ว่าคุณจะมีแส้ไม้หักอยู่ในมือ แต่วันนี้คุณถึงวาระแล้ว”