วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1499

ขณะที่หัวของหลินเทียนแตกสลาย แก่นแท้ทางจิตวิญญาณของเขาพยายามที่จะหลบหนี และต้องการออกไปจากที่นี่

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวได้ตัดสินใจที่จะฆ่าเขาแล้ว ดังนั้นจะปล่อยให้เขาหลบหนีได้อย่างไร?

“บูม!”

แส้เทพโจมตีเข้าสู่แก่นแท้ทางจิตวิญญาณของหลินเทียน โดยตรง

พัฟ!

แก่นแท้ทางจิตวิญญาณของหลินเทียนแตกสลาย และเขาก็เสียชีวิตอย่างสมบูรณ์

เยี่ยชิวถือแส้เทพ อาบไปด้วยแสงสีทองราวกับเทพเจ้าสงครามอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้

“เจ้าหนู น่าทึ่งมาก!”

อมตะชางเหม่ยตะโกน จากนั้นรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและหยิบดาบเทพหยินหยางมาไว้ในมือของเขา

“ฮิฮิ ในที่สุดดาบนี้ก็ตกเป็นของฉัน”

อมตะชางเหม่ย พูดแล้วรีบมัดเลือดไว้

ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่แปลกประหลาดระหว่างตัวเขากับดาบเทพหยินหยาง เมื่อคิดได้ ดาบยาวก็หลุดออกจากฝักและยืนอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมเปล่งเสียงดาบ

อมตะชางเหม่ยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะนี่คืออาวุธเทพ

ในขณะนี้ เยี่ยชิวเดินไปที่ศพของหลินเทียน หยิบแหวนมิติจากนิ้วของเขา

“เย่ว์เอ๋อร์ นี่สำหรับคุณ”

เยี่ยชิวมีน้ำใจและโยนแหวนมิติให้กับนางฟ้าไป๋ฮวาโดยตรง เพราะว่าเขามีกระเป๋าเฉียนคุนอยู่แล้ว และไม่ต้องการสมบัติมิติ

นางฟ้าไป๋ฮวาก็ไม่ลังเลเช่นกัน มัดเลือดไว้แล้วพูดว่า “มียาวิญญาณและหินวิญญาณสองหมื่นก้อนอยู่ในวงแหวนมิติของ หลินเทียน ไม่มีอะไรอื่นอีกแล้ว”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “จริงเหรอ? บุตรนักบุญของสำนักหยินหยางยากจนมาก?”

นางฟ้าไป๋ฮวากลอกตาแล้วพูดว่า “หลินเทียนไม่ได้ยากจนเลย ดาบเทพหยินหยางเป็นอาวุธเทพ และน้ำเต้าสีดำขาวที่หักโดยหม้อต้มเฉียนคุนก็มีความพิเศษเช่นกัน สำหรับหินวิญญาณ และยารักษาโรค หลินเทียนไม่สนใจเลย ด้วยสถานะของเขา ถ้าเขาต้องการหินวิญญาณและยา เขาแค่ต้องถาม และไม่ว่าเขาจะต้องการมากแค่ไหน สำนักหยินหยางก็จะมอบมันให้กับเขา”

“สำหรับสำนึกระดับสูง สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับความเจริญรุ่งเรืองที่ยืนยาวคือ การมีผู้สืบทอด”

“บุตรเทพ ธิดาเทพ บุตรนักบุญ และธิดานักบุญ ทุกคนเป็นจุดสนใจของการฝึกฝนของสำนัก และพวกเขาไม่เคยขาดทรัพยากร”

อมตะชางเหม่ยถอนหายใจ “นี่คือสิ่งที่เรียกว่า นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่?”

“เจ้าหนู ทำไมไม่เข้าร่วมสำนักระดับสูงด้วยล่ะ?”

“ด้วยพรสวรรค์ของคุณ ฉันแน่ใจว่า อีกไม่นานคุณจะกลายเป็นบุตรนักบุญ และจากนั้นคุณก็จะมีสิ่งที่คุณต้องการ มันจะยอดเยี่ยมมาก”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เมื่อเข้าร่วมสำนัก จะต้องผูกพันตามกฎและข้อบังคับต่างๆ ฉันไม่สนใจ”

“ก่อนหน้านี้ หลินเทียนบอกว่าหลงผู้ซ่าตายไปแล้ว ตอนนี้ฉันแค่ต้องตามหาพ่อของฉัน ช่วยเย่ว์เอ๋อร์ค้นหาว่าใครทำลายวังร้อยดอกไม้ และเมื่อสองสิ่งนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว ฉันต้องหาทางกลับไปโลกมนุษย์”

“อีกอย่าง ฉันควรจะรู้ด้วยว่า หู่จื่อไปอยู่ที่ไหน ฉันไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นหนีไปไหน?”

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า “การอยู่ที่นี่นานๆ ไม่ปลอดภัย เราควรออกจากที่นี่ก่อน!”

ลู่หลัวกล่าวเสริมว่า “หลินเทียนบอกว่า มีศิษย์จากสำนักใหญ่ๆ เข้ามา ดังนั้นเราควรระมัดระวังในการออกไป”

“ไปกันเถอะ!” เยี่ยชิวกล่าวเสร็จก็เดินต่อ

นำกลุ่มออกจากภูเขาม่วง

เมื่อออกจากภูเขาม่วงแล้ว

อมตะชางเหม่ยก็ถามว่า “เจ้าหนู เราควรจะไปยังไงดี? เราควรกลับไปทางเดิมหรือหาเส้นทางใหม่ดี?”

เยี่ยชิวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “การค้นหาเส้นทางใหม่อาจนำมาซึ่งอันตรายและตัวแปรที่ไม่รู้จัก มันจะเสียเวลาด้วย ฉันคิดว่าการกลับไปทางเดิมจะปลอดภัยกว่า”

นางฟ้าไป๋ฮวาเห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของเยี่ยชิว โดยกล่าวว่า “ฉันก็คิดว่าการกลับไปทางเดิมนั้นปลอดภัยที่สุด เพราะเราเคยเดินเส้นทางนั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง และคุ้นเคยกับสถานการณ์ตลอดทาง”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ถ้าเราย้อนกลับไปทางเดิม เรามีโอกาสมากที่จะพบศิษย์จากสำนักใหญ่ๆ หลายสำนัก”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “จงใช้ความระมัดระวังและพยายามหลีกเลี่ยงพวกเขา อย่าขัดแย้งกับพวกเขา”

ลู่หลัวกล่าวเสริมว่า “แม้ว่าเราจะเผชิญหน้ากัน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ หลินเทียนบอกว่า ลูกศิษย์จากสำนักอื่นไม่เหมาะกับเขาใช่ไหม ในท้ายที่สุด เขาก็ยังถูกคุณชายเยี่ยฆ่าตาย ถ้าคุณชายเยี่ยอยู่ที่นี่ เราต้องกลัวอะไร?”

“ที่ลู่หลัวพูดนั้นถูกแล้ว มีเจ้าหนูอยู่ที่นี่ เราไม่ต้องกลัว” อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ!”