วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1504

ฉึบฉึบฉึบ——

ท่ามกลางความว่างเปล่า มีเงากระบี่เต็มไปทั่วทุกที่

เงากระบี่ทุกเล่มนั้นคมมาก เหมือนกับกระบี่ป่าที่เป็นเครื่องฆ่าที่ไม่สามารถเปรียบเทียบได้

ไม่ไกลนัก

สีหน้าของฮวงฝู่ฉีและคนอื่นๆเปลี่ยน

"วิธีการของหยุนซีช่างน่ากลัวจริงๆ"อันลั่วเฉินพูดเสียงต่ำ

"พี่ทัวปาคงเกรงว่ายากที่จะต้านกระบี่หนึ่งแสนเล่มของหยุนซีไว้ได้"ฮวงฝู่ฉีพูด

"ชะนีนี้ วันนี้ฉันไม่ให้แกมีชีวิตรอดไปแน่"หลินเชียนเชียนพูดอย่างโหดร้าย

ด้านมุมที่หลบซ่อน

เยี่ยชิวมองกระบี่หนึ่งแสนเล่มที่อยู่กลางอากาศ รู้สึกน่าขนลุก คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะใช้การโจมตีได้แข็งแกร่งขนาดนี้

อมตะชางเหม่ยพูด"แม่สาวน้อยคนนี้เก่งมาก!"

นางฟ้าไป๋ฮวาพูดว่า"กระบี่หนึ่งแสนเล่มเป็นหนึ่งในวิธีการฆ่าของนิกายดาบชิงอวิ๋น ถ้าหากว่าเป็นเทพนักปราชญ์ออกโรง เกรงว่าจะทำลายลานน้ำแข็งสิ้นซาก"

ช่วงเวลาที่กระบี่หนึ่งแสนเล่มพุ่งออกไป จู่ๆก็กลายเป็นกระบี่ใหญ่ทงเทียน

กระบี่เงาทุกเล่มมีความยาวประมาณสิบฟุต เหมือนกับยอดเขาและพุ่งเข้าหาเป้าหมาย

ด้วยจิตใจที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่

ทันใดนั้นทัวปาเหย่ที่จมอยู่ใต้น้ำ

"ชิงชิงชิง——"

แสงจากกระบี่ดูแวววาว ราวกับว่าจะทุละท้องฟ้าน่ากลัวขั้นสุด

สีหน้าทัวปาเหยเปลี่ยนเป็นเคร่งครึม ยกหมัดครอบงำขึ้นสูงและใส่พลังเข้าไปสูงสุดจากนั้นปล่อยหมัดแบไม่ยั้งและโจมตีกับกระบี่เงา

"แต๊งแต๊งแต๊ง!"

หมัดของทัวปาเหย่ชนเข้ากับกระบี่เงา ระเบิดเป็นประกายไฟออกมา แม้ว่าเขาจะถูกโจมตีรุนแรงขนาดนี้ แต่เขากลับไม่ถอยหลังแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามสองหมัดจะไปสู้สี่มือได้ยังไงแล้วยิ่งไม่ต้อพูดถึงกระบี่เงาที่เยอะขนาดนั้น

จากนั้นไม่นาน บนตัวของทวปาเหย่ก็เปื้อนเลือด เขาถูกกกระบี่เงาแทงอยู่หลายจุดจนทั้งตัวอาบไปด้วยเลือด

"รอไม่ได้แล้ว ถ้าขืนรอต่อไปพี่ทัวปาจะเกิดอันตรายได้"ฮวงฝู่ฉีพูด

"ลงมือ"หลินเชียนเชียนพูดจบเธอก็เอาร่มสีดำออกา

ร่มดำนี้เป็นอาวุธพิเศษถึงแม้ว่าจะไม่ใช่อาวุธศักดิ์สิทธิ์ แต่ว่าเป็นอาจารย์นางฟ้าหลิ่วของหลินเชียนเชียนฝึกฝนให้เองเลย พละกำลังสูงมาก

หลังจากที่ร่มดำกางออก ก็มีหมอกปรากฏอยู่เหนือร่มราวกับอากาศที่โกลาโหม

"ฆ่า!"

หลินเชียนเชียนเป็นคนพุ่งออกไปก่อน กระบี่เงานับไม่ถ้วนโจมตีมาที่ร่มดำ พอปะทะเข้ากันก็เป็นประกายไฟยาวแต่ก็ถูกกันไว้ ไม่ทำร้ายโดนหลินเชียนเชียน

ฮวงฝู่ฉีเห็นแบบนี้ในมือก็จับหอกแทงยาวและรีบตามอยู่ด้านหลังของหลินเชียนเชียน

และในเวลาเดียวกัน

อันลั่วเฉินก็เคลื่อนไหวเช่นกัน

เขาฉีกเสื้อด้านนอกขาดออกจากกัน ทันใดนั้นเองก็มีชุดเกราะสีเงินปรากฏ

อันลั่วเฉินค่อยเดินเข้าไปหากระบี่เงาอย่างใจเย็น

กระบี่เงาพอเข้าใกล้กับอันลั่วเฉิน กลับหลีกเลี่ยงที่หัวเขาอย่างน่าประหลาด แต่กลับมาอยู่บนชุดเกราะเขาแทน

"เฉี๊ยงเฉี๊ยงเฉี๊ยง——"

ประกายไฟบินไปทั่ว

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่าอันลั่วเฉินไม่ถูกทำร่ายเลยแม้แต่น้อย เขาหรี่ตาและพูดว่า"ไอ่นี้ก็ไม่ธรรมดานะเนี้ยยย"

นางฟ้าไป๋ฮวาพูดว่า"ดูชุดที่ก่อนหน้านี้เขาใส่สิ น่าจะมาจากสำนักปู่เทียน ชุดเกราะบนตัวเขาส่วนมากมาจากอาวุธศักดิ์สิทธิ์ทั้งนั้น"

อมตะชางเหม่ยตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า"รีบตีสิ ตีเข้าไปด้านในเลย รอให้พวกเขาตายกันทั้งหมดพวกเราก็สามารถเก็บสมบัติได้แล้ว"

เยี่ยชิวดูหยุนซีเล็กน้อยและพูดว่า"ดูแล้วหยุนซีน่าจะไม่สามารถรับมือกับการถูกโจมตีจากทั้งสี่คนได้"

"เจ้าเด็กเหลือขอ นายเป็นห่วงแม่สาวน้อยคนนั้นหรอ?"อมตะชางเหม่ยพูดอย่างยิ้มๆ"ไม่ใช่ว่านายตกหลุมรักแม่สาวน้อยคนนั้นเข้าแล้วหรอกมั้ง เธอใส่ผ้าปิดเอาไว้มองไม่เห็นหน้าตาไม่แน่อาจจะหน้าตาน่าเกลียดยิ่งกว่าอะไรก็เป็นได้นะ"

และในเวลานี้ลู่หลัวพูดว่า"หยุนซีไม่ได้หน้าตาน่าเกลียดสักหน่อย เธอถูกจัดให้อยู่ในอันดับสามของลำดับเทพสวรรรค์......"

"หุบปาก"นางฟ้าไป๋ฮวาจ้องลู่หลัวตาเขม็นและดุว่า"เธอนี้พูดมากจริงๆ"

ลู่หลัวรีบหุบปาก

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย