วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 151

หลังจากที่ท่านผู้เฒ่าหวังกินอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการแล้ว อาการก็ดีขึ้นมาก

ท่านรองนายกเทศมนตรีหวงพูดว่า "ท่านผู้อาวุโสหวัง ท่านพักก่อนนะ ไว้วันหลังจะมาเยี่ยมท่านใหม่"

"โอเค วันนี้ลำบากนายเลย" ท่านผู้เฒ่าหวังเหล่าสั่งว่า "หวังซวน ช่วยส่งรองนายกเทศมนตรีหวงแทนฉันด้วยนะ"

"ท่านรองนายกเทศมนตรีหวง เชิญทางนี้ครับ!"

หวังซวนทําท่าทางเชิญชวน

รองนายกเทศมนตรีหวงออกจากห้องไปพร้อมกับเยี่ยชิว

หวังซวนส่งทั้งสองออกไปจนถึงนอกประตู ขณะที่พวกเขากําลังจะขึ้นรถ หวังซวนก็พูดว่า "เยี่ยชิว รอสักครู่"

เยี่ยชิวมองไปที่หวังซวนอย่างสงสัย

หวังซวนหยิบเช็คใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อและยื่นไปตรงหน้าเยี่ยชิว "ขอบคุณที่ช่วยรักษาคุณปู่ของผมให้หาย นี่เป็นน้ําใจเล็กๆน้อยๆ โปรดรับไว้เถอะ"

เยี่ยชิวไม่สนใจเช็ค พูดว่า "ผมเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่า ผมมารักษาคุณท่านไม่ได้ทำไปเพื่อเงิน"

"คุณไม่สงสัยเหรอ ว่าเช็คนี้มีเงินเท่าไหร่?"

"ทําไมผมต้องอยากรู้ด้วย?" เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจังว่า "ผมไม่ได้สนใจเงินขนาดนั้น สำหรับผมแล้วเป็นแค่ตัวเลขเท่านั้น"

หวังซวนรู้สึกงงเล็กน้อย

เขาเคยเห็นคนเสแสร้งมาเยอะแยะมากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนเสแสร้งแบบเยี่ยชิว

ไม่สนใจเงินงั้นเหรอ เหอะ นายคิดว่าตัวเองเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งหรือไง!

หวังซวนไม่คิดว่าสิ่งที่เยี่ยชิวพูดนั้นเป็นความจริง พูดต่อว่า "ตระกูลหวังของเราไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณคนอื่น คุณมีคําขออะไรก็พูดได้ตามตรงเลย ถ้าเป็นเรื่องที่ตระกูลหวังของเราสามารถทําได้ จะพยายามทําให้เต็มที่แน่นอน"

"บอกความจริงกับคุณเถอะ ผมมารักษาท่านผู้เฒ่าหวัง หนึ่งคือเห็นแก่ท่านรองนายกเทศมนตรีหวง สองคือเคารพนับถือในตัวท่านผู้เฒ่าหวัง ส่วนเรื่องที่คุณบอกให้ผมขอ งั้นผมก็ขออะไรสักหน่อยแล้วกัน"

เยี่ยชิวพูด "ตระกูลหวังของพวกคุณรวยขนาดนั้น ต่อไปก็สร้างโรงเรียนแห่งความหวังหลายที่ในเจียงโจวเถอะ"

"แค่นี้เหรอ?" หวังซวนประหลาดใจมาก

"ไม่งั้นล่ะ?"

หวังซวนพูด " เงินในเช็คใบนี้ สามารถสร้างโรงเรียนแห่งความหวังได้เป็นร้อยแห่ง

"งั้นเหรอ? รู้งี้ผมก็น่าจะรับไว้ตั้งแต่เมื่อกี้" เยี่ยชิวเสียใจเล็กน้อย

"รับไว้ตอนนี้ก็ยังทัน" หวังซวนส่งเช็คไปตรงหน้าเยี่ยชิวอีกครั้ง

"ฮ่าฮ่าๆ ผมแค่ล้อเล่น ไม่จําเป็นต้องจริงจัง" เยี่ยชิวพูดอีกครั้งว่า "ผมมารักษาท่านผู้เฒ่าหวัง ไม่ได้ทำเพื่อเงินจริงๆ"

"เยี่ยชิว ไม่ว่าคุณจะทําไปเพื่ออะไร ตระกูลหวังของเราก็เป็นหนี้คุณ ถ้าในอนาคตมีอะไรให้ตระกูลหวังช่วยล่ะก็ บอกได้เสมอ"

"โอเค!"

เยี่ยชิวยิ้มอย่างสดใส นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา

ไม่ว่าเงินจะมากมายแค่ไหน ก็ไม่สามารถเทียบได้กับคำสัญญาของตระกูลหวัง

"ยังมีธุระอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีผมก็จะไปแล้ว"

"ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง" หวังซวนมองเยี่ยชิวแล้วพูดอย่างจริงจังว่า "ตราบใดที่ไป๋ปิงยังไม่ได้แต่งงาน ผมก็มีสิทธ์ที่จะจีบเธอ"

"แล้วแต่คุณ" เยี่ยชิวทำสีหน้าไม่สนใจ

หวังซวนอึ้งไปเลย "คุณไม่ถือสาเหรอ?"

"ทําไมผมต้องถือสาด้วย?" เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "ยังไงไป๋ปิงก็ไม่สนใจคุณอยู่แล้ว"

เหอะ ไม่ทำร้ายจิตใจคนจะตายไหม!

หวังซวนเครียดจนจะกระอักเลือดแล้ว

"เออ แล้วพวกเราถือว่าเป็นเพื่อนกันไหม?" จู่ๆเยี่ยชิวก็ถาม

หวังซวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้นว่า "แม้ว่าผมจะไม่ชอบคุณ แต่ผมก็รู้ว่าการเป็นเพื่อนกับคุณดีกว่าการเป็นศัตรู"

"ดูเหมือนว่าคุณจะมีสติสัมปชัญญะมากกว่าพวกเฝิงโย่วหลิงนะ" เยี่ยชิวยิ้ม พูดต่ออีกว่า "ในเมื่อเป็นเพื่อนกัน งั้นมีเรื่องหนึ่งที่ผมต้องเตือนคุณ"

"เรื่องอะไร?"

"อยู่ให้ห่างจากเฝิงโย่วหลิง"

"ทําไมล่ะ?" หวังซวนไม่เข้าใจเลยสักนิด

เยี่ยชิวพูด "ท่านผู้เฒ่าหวังอยู่ในอาการโคม่าไม่ใช่เพราะป่วย แต่เป็นเพราะมีคนทำของใส่เขา แมลงสีดําที่ถูกผมเหยียบตายก่อนหน้านี้ คือแมลงพิษ"

สีหน้าของหวังซวนเริ่มจริงจังขึ้นทันทีและถามเยี่ยชิวว่า "คุณหมายความว่า โย่วหลิงทำของใส่คุณปู่ผมเหรอ? เป็นไปไม่ได้! คุณปู่มองโย่วหลิงเหมือนหลานแท้ๆของตัวเอง ตระกูลหวังของเราก็ช่วยเหลือตระกูลเฝิงของพวกเขาหลายครั้ง โย่วหลิงไม่มีเหตุผลที่จะทําร้ายปู่ของผมนิ"

"คุณชายหวัง สังคมสมัยนี้ซับซ้อนมาก คุณมองคนอื่นเป็นเพื่อน คนอื่นอาจไม่ได้เห็นคุณเป็นเพื่อนเลยด้วยซ้ำ รู้หน้าไม่รู้ใจ!"

"แต่"

"พึงระวังคนคิดร้ายเรา คุณชายหวัง ต่อไปปฏิบัติต่อเพื่อน ระแวงหน่อยนะ ผมจะพูดแค่นี้แหละ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่คุณ ขอตัวก่อน!"

เยี่ยชิวพูดจบ ขึ้นรถไปกับรองนายกเทศมนตรีหวง

ระหว่างทาง

รองนายกเทศมนตรีหวงก็สงสัยและถามว่า "เสี่ยวเยี่ย เมื่อกี้นายบอกหวังซวนว่า ท่านผู้เฒ่าหวังหมดสติเพราะถูกทำของใส่ หมายถึงแมลงพิษจากดินแดนแม้วเหรอ?"

"ท่านรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอครับ?" เยี่ยชิวแปลกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่ารองนายกเทศมนตรีหวงจะรู้แมลงพิษจากดินแดนแม้วด้วย

รองนายกเทศมนตรีหวงยิ้มและพูดว่า "ฉันคนนี้ไม่มีงานอดิเรกอะไร แค่ชอบอ่านหนังสือบ้าง เคยเห็นแมลงพิษจากดินแดนแม้วในหนังสือมาก่อน ฉันสงสัยว่า ท่านผู้เฒ่าหวังก็สบายดี ทําไมถึงโดนแมลงพิษได้ล่ะ? เฝิงโย่วหลิงทำของใส่จริงๆเหรอ?"

"ไม่ใช่เฝิงโย่วหลิง เขาไม่รู้วิธีทำของหรอกครับ"

เยี่ยชิวรู้ดีว่า ถ้าเฝิงโย่วหลิงทำเป็นจริงๆ คนแรกที่เขาจะวางแมลงพิษใส่คือตัวเองแน่นอน

"ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร?" รองนายกเทศมนตรีหวงสงสัย

เยี่ยชิวตอบ "ถ้าผมเดาไม่ผิด พวกเราล้วนเคยเห็นคนที่ทำของใส่แล้วครับ"

รองนายกเทศมนตรีหวงคิดไปครู่หนึ่ง ก็เข้าใจแล้ว จึงถามว่า "นายหมายถึงปรมาจารย์โม่?"

"น่าจะเป็นเขาแหละครับ"

"ฉันจะส่งคนไปจับเขากลับมาตอนนี้เลย" รองนายกเทศมนตรีหวงหยิบโทรศัพท์ออกมา กำลังจะโทรหาใครบางคน

"ทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาดนะครับท่าน" เยี่ยชิวพูดอย่างรีบร้อนว่า "ปรมาจารย์โม่ไม่ใช่นักทำของธรรมดา เขายังมีพรรคพวกอีกไหมเรายังไม่รู้เลย ถ้าผลีผลามไปจับเขา ก็อาจจะทำให้เขารู้ตัวได้ครับ"

"อีกอย่าง เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ปรมาจารย์โมคนเดียว ถ้าผมเดาไม่ผิด เฝิงโย่วหลิงก็มีส่วนเกี่ยวข้องแน่นอน"

"ส่วนเฝิงโย่วหลิงนั้นจะรับบทอะไรในเรื่องนี้ พวกเรายังไม่รู้"

"ผมบอกเรื่องนี้ให้หวังซวนฟังแล้ว คาดว่า เขาคงจะไปตรวจสอบให้ชัดเจนแน่นอน"

รองนายกเทศมนตรีหวงครุ่นคิด และวางโทรศัพท์ลง หัวเราะ "เสี่ยวเยี่ยรอบคอบที่สุดแล้ว งั้นก็ให้ให้ตระกูลหวังจัดการเอง! เสี่ยวเยี่ย วันนี้ขอบคุณนายมาก ขอบคุณที่รักษาท่านผู้เฒ่าหวังให้หาย"

"ท่านไม่ต้องกับเกรงใจผมหรอก ผมเป็นหมอ การรักษาโรคและช่วยชีวิตคนก็เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว นอกจากนี้ ท่านผู้เฒ่าหวังได้สร้างคุณูปการมากมายให้กับเจียงโจวของเรา เป็นเกียรติของผมอย่างยิ่งที่ได้รักษาเขาครับ"

นี่คือคำพูดจากใจของเยี่ยชิว

หมอที่รักษาโรคและช่วยชีวิตคน แม้ว่าจะไม่มีความแตกต่างระหว่างคนรวยกับคนจน ฐานะสูงหรือต่ำ แต่ถ้าสามารถรักษาบุคคลที่น่านับถือ ซึ่งเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

รองนายกเทศมนตรีหวงพูดอย่างใจดีว่า "อย่างไรก็ตาม ฉันต้องขอบคุณนาย ต่อไปถ้ามีอะไรต้องการให้ฉันช่วย ก็โทรหาฉันได้เลยนะ"

"โอเคครับ"

"นายไปโรงพยาบาลตอนนี้ไหม? เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่แล้วครับ ท่านช่วยจอดตรงข้างหน้าให้ผมหน่อย วันนี้ผมลางานไม่ไปต้องทํางานครับ"

รถขับไปข้างหน้าสักพัก เยี่ยชิวก็ลงจากรถไป

"ต่อไป ถึงเวลาไปจัดการไอ่แก่นั้นแล้ว" เยี่ยชิวท่องคาถาสะกดรอยตามและหายไปในหมู่ผู้คน