วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 151

หลังจากที่ท่านผู้เฒ่าหวังกินอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการแล้ว อาการก็ดีขึ้นมาก

ท่านรองนายกเทศมนตรีหวงพูดว่า "ท่านผู้อาวุโสหวัง ท่านพักก่อนนะ ไว้วันหลังจะมาเยี่ยมท่านใหม่"

"โอเค วันนี้ลำบากนายเลย" ท่านผู้เฒ่าหวังเหล่าสั่งว่า "หวังซวน ช่วยส่งรองนายกเทศมนตรีหวงแทนฉันด้วยนะ"

"ท่านรองนายกเทศมนตรีหวง เชิญทางนี้ครับ!"

หวังซวนทําท่าทางเชิญชวน

รองนายกเทศมนตรีหวงออกจากห้องไปพร้อมกับเยี่ยชิว

หวังซวนส่งทั้งสองออกไปจนถึงนอกประตู ขณะที่พวกเขากําลังจะขึ้นรถ หวังซวนก็พูดว่า "เยี่ยชิว รอสักครู่"

เยี่ยชิวมองไปที่หวังซวนอย่างสงสัย

หวังซวนหยิบเช็คใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อและยื่นไปตรงหน้าเยี่ยชิว "ขอบคุณที่ช่วยรักษาคุณปู่ของผมให้หาย นี่เป็นน้ําใจเล็กๆน้อยๆ โปรดรับไว้เถอะ"

เยี่ยชิวไม่สนใจเช็ค พูดว่า "ผมเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่า ผมมารักษาคุณท่านไม่ได้ทำไปเพื่อเงิน"

"คุณไม่สงสัยเหรอ ว่าเช็คนี้มีเงินเท่าไหร่?"

"ทําไมผมต้องอยากรู้ด้วย?" เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจังว่า "ผมไม่ได้สนใจเงินขนาดนั้น สำหรับผมแล้วเป็นแค่ตัวเลขเท่านั้น"

หวังซวนรู้สึกงงเล็กน้อย

เขาเคยเห็นคนเสแสร้งมาเยอะแยะมากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนเสแสร้งแบบเยี่ยชิว

ไม่สนใจเงินงั้นเหรอ เหอะ นายคิดว่าตัวเองเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งหรือไง!

หวังซวนไม่คิดว่าสิ่งที่เยี่ยชิวพูดนั้นเป็นความจริง พูดต่อว่า "ตระกูลหวังของเราไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณคนอื่น คุณมีคําขออะไรก็พูดได้ตามตรงเลย ถ้าเป็นเรื่องที่ตระกูลหวังของเราสามารถทําได้ จะพยายามทําให้เต็มที่แน่นอน"

"บอกความจริงกับคุณเถอะ ผมมารักษาท่านผู้เฒ่าหวัง หนึ่งคือเห็นแก่ท่านรองนายกเทศมนตรีหวง สองคือเคารพนับถือในตัวท่านผู้เฒ่าหวัง ส่วนเรื่องที่คุณบอกให้ผมขอ งั้นผมก็ขออะไรสักหน่อยแล้วกัน"

เยี่ยชิวพูด "ตระกูลหวังของพวกคุณรวยขนาดนั้น ต่อไปก็สร้างโรงเรียนแห่งความหวังหลายที่ในเจียงโจวเถอะ"

"แค่นี้เหรอ?" หวังซวนประหลาดใจมาก

"ไม่งั้นล่ะ?"

หวังซวนพูด " เงินในเช็คใบนี้ สามารถสร้างโรงเรียนแห่งความหวังได้เป็นร้อยแห่ง

"งั้นเหรอ? รู้งี้ผมก็น่าจะรับไว้ตั้งแต่เมื่อกี้" เยี่ยชิวเสียใจเล็กน้อย

"รับไว้ตอนนี้ก็ยังทัน" หวังซวนส่งเช็คไปตรงหน้าเยี่ยชิวอีกครั้ง

"ฮ่าฮ่าๆ ผมแค่ล้อเล่น ไม่จําเป็นต้องจริงจัง" เยี่ยชิวพูดอีกครั้งว่า "ผมมารักษาท่านผู้เฒ่าหวัง ไม่ได้ทำเพื่อเงินจริงๆ"

"เยี่ยชิว ไม่ว่าคุณจะทําไปเพื่ออะไร ตระกูลหวังของเราก็เป็นหนี้คุณ ถ้าในอนาคตมีอะไรให้ตระกูลหวังช่วยล่ะก็ บอกได้เสมอ"

"โอเค!"

เยี่ยชิวยิ้มอย่างสดใส นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา

ไม่ว่าเงินจะมากมายแค่ไหน ก็ไม่สามารถเทียบได้กับคำสัญญาของตระกูลหวัง

"ยังมีธุระอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีผมก็จะไปแล้ว"

"ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง" หวังซวนมองเยี่ยชิวแล้วพูดอย่างจริงจังว่า "ตราบใดที่ไป๋ปิงยังไม่ได้แต่งงาน ผมก็มีสิทธ์ที่จะจีบเธอ"

"แล้วแต่คุณ" เยี่ยชิวทำสีหน้าไม่สนใจ

หวังซวนอึ้งไปเลย "คุณไม่ถือสาเหรอ?"

"ทําไมผมต้องถือสาด้วย?" เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "ยังไงไป๋ปิงก็ไม่สนใจคุณอยู่แล้ว"

เหอะ ไม่ทำร้ายจิตใจคนจะตายไหม!

หวังซวนเครียดจนจะกระอักเลือดแล้ว