วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 150

“ม่าย--”

ปรมาจารย์โม่รีบตะโกนลั่น แต่ก็ยังสายเกินไป เห็นเพียงเยี่ยชิวกำลังเหยียบร่างของแมลงอย่างแรง

บู้ม!

แมลงถูกเหยียบย่ำจนร่างแตกเป็นชิ้นๆ

ขณะนั้นเอง ปรมาจารย์โม่รู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่าแสกหน้า สีหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นเทา และดูเหมือนว่าเขาพร้อมจะล้มไปกองที่พื้นได้ทุกเมื่อ

“ปรมาจารย์โม่ คุณโอเคไหมครับ?” เฝิงโย่วหลิงรีบเดินเข้าประคองปรมาจารย์โม่ และถามด้วยความเป็นห่วง

ปรมาจารย์โม่ไม่พูดอะไร แต่จ้องไปที่เยี่ยชิวด้วยแววตาเฉียบคมราวกับมีด

เยี่ยชิวทำเหมือนกับว่าเขาไม่เห็นมันและพูดด้วยรอยยิ้ม “ปรมาจารย์โม่ คุณรู้สึกไม่สบายหรือเปล่าครับ? ให้ผมฝังเข็มให้สักหน่อยไหม?”

“ไม่ต้อง ลาล่ะ!”

ปรมาจารย์โม่หมุนตัวและเดินจากไป

“หยุด!” เยี่ยชิวตะโกน

“มีอะไร คุณยังอยากให้ผมอยู่ที่นี่อีกเหรอ?” น้ำเสียงของปรมาจารย์โม่แฝงไปด้วยความอาฆาตอย่างชัดเจน

เยี่ยชิวหัวเราะและพูดว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่อยากจะบอกว่าคุณออกไปได้ แต่มีของบางอย่างที่คุณต้องเอาไว้”

ปรมาจารย์โม่ถามโดยไม่หันกลับมามอง “ของอะไร?”

“หลักฐานลายลักษณ์อักษร”

“เหอะ” ปรมาจารย์โม่เหอะเย็นชา แล้วหยิบเอกสารที่หวังซวนลงลายลักษณ์อักษรไว้ก่อนหน้านี้ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นกก็โยนมันลงบนพื้น และเดินออกประตูไป

เยี่ยชิวมองไปที่แผ่นหลังของปรมาจารย์โม่ มีแสงเย็นวาบในแววตาของเขา

“หวังซวน งั้นผมขอตัวก่อน วันหลังค่อยมาเยี่ยมดูอาการผู้เฒ่าหวัง” เฝิงโย่วหลิงกล่าวลาและรีบจากไปเหมือนกัน

ด้านนอกประตูตระกูลหวัง

เฝิงโย่วหลิงขึ้นรถและเห็นปรมาจารย์โม่นั่งอยู่ที่เบาะหลังด้วยสีหน้าเย็นชา

“ปรมาจารย์โม่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?” เฝิงโย่วหลิงถาม

“ยังกล้าถามอีกเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันจะเป็นอย่างนี้เหรอ?” ปรมาจารย์โม่พูดด้วยความโมโห “ฉันเคยพูดไปแล้วว่า แค่ได้เงินหนึ่งพันล้านจากตระกูลหวังก็พอแล้ว แต่นายกลับเอาแต่บอกว่าต้องการทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูล ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหมล่ะ คว้าน้ำเหลว เหนื่อยเปล่า ไร้ประโยชน์”

“ปรมาจารย์โม่ เรื่องนี้ไม่สามารถโทษผมได้ทั้งหมด”

“ถ้าไม่โทษนายแล้วจะโทษใคร? ไม่ใช่แค่ไม่ได้เงินสักแดงเดียวนะ แต่ยังทำหนอนพิษกู่ของฉันตายด้วย นายมันโง่ดักดาน!”

“ปรมาจารย์โม่ คุณพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าในช่วงเวลาสำคัญแบบนั้นคุณจะทำพลาด” เฝิงโย่วหลิงกล่าวต่อว่า “หวังซวนลงลายลักษณ์อักษรและสัญญาว่าจะมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลให้แล้วด้วยซ้ำ แต่ใครจะรู้ว่าคุณจะรักษาผู้เฒ่าหวังไม่สำเร็จ”

“นายหมายความว่าอะไร? นายจะโยนความผิดทั้งหมดให้ฉันใช่ไหม เฝิงโย่วหลิง ถ้านายไม่โลภ ตอนนี้นายคงได้เงินหนึ่งพันล้านไปแล้ว”

“ปรมาจารย์โม่ ก่อนที่คุณจะไปบ้านตระกูลหวัง คุณสาบานว่าจะสามารถรักษาผู้เฒ่าหวังได้ แล้วผลลัพธ์คืออะไร?”

“นาย……”

“เอาล่ะปรมาจารย์โม่ คุณเลิกโกรธได้แล้ว เรื่องนี้ไม่สำเร็จ อย่าโทษพวกเราเลย ถ้าจะโทษก็โทษไอ้เยี่ยชิวนั่น”

เฝิงโย่วหลิงโกรธจนหน้าเขียว เขาใช้ความพยายามอย่างมากกับแผนการนี้ เขาวางแผนร่วมมือกับปรมาจารย์โม่ คือให้วางยาพิษผู้เฒ่าหวังก่อน จากนั้นค่อยแสร้งทำเป็นคนดี พาปรมาจารย์โม่เข้ามารักษาอาการป่วยของผู้เฒ่าหวัง

ถ้าแผนครั้งประสบความสำเร็จ เขาและปรมาจารย์โม่ไม่เพียงได้รับทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลหวัง แต่ยังทำให้ตระกูลหวังเป็นหนี้บุญคุณพวกเขาด้วย

ตอนแรกมันเป็นเรื่องที่ไร้ข้อผิดพลาด แต่จู่ๆ ก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นในวินาทีสุดท้าย

“เยี่ยชิว ไอ้หมาสวะนี่ ไม่ใช่ครั้งสองครั้งที่ทำเรื่องของฉันพังแล้ว”