วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1510

เยี่ยชิวยืนอยู่ในอากาศ ถือแส้เทพ อาบไปด้วยแสงสีทองราวกับเทพเจ้าสงครามที่อยู่ยงคงกระพัน

ทุกคนตกใจเมื่อเห็นฉากนี้

ลู่หลัวดูหลงใหล "คุณชายเยี่ยหล่อมาก!"

นางฟ้าไป๋ฮวายิ้มอย่างพอใจ ราวกับพูดว่า ดูสิ นี่คือคนของฉัน!

สำหรับหยุนซี ดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วยความสดใส และไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“สุดยอด!” อมตะชางเหม่ยที่แท้จริงอุทาน

ในระยะไกล ลูกศิษย์ของพื้นที่เทพทั้งสามแห่ง เมื่อเห็นบุตรนักบุญและบุตรธิดานักบุญของนิกายตายไปหมดแล้ว ต่างก็หวาดกลัวจนเงียบงัน

หลังจากจัดการกับทัวปาเหย่และหลินเชียนเชียนแล้ว เยี่ยชิวก็จ้องมองไปที่บุตรนักบุญของสำนักปู่เทียน อันลั่วเฉิน

เขารู้สึกงงเล็กน้อย ทำไมผู้ชายคนนี้ไม่ลงมือเมื่อฮวงฝู่ฉีและหลินเชียนเชียนตกอยู่ในอันตรายก่อนหน้านี้?

อันลั่วเฉินไม่เพียงไม่ดำเนินการใดๆ แต่ยังไม่ได้พยายามหลบหนีอีกด้วย

“ถึงคราวของคุณแล้ว!” เยี่ยชิวกล่าวอย่างเย็นชา

อันลั่วเฉินยังคงสงบ มองเยี่ยชิว และพูดว่า “ฉันชื่นชมคุณ คุณสนใจที่จะเข้าร่วมสำนักปู่เทียนของเราหรือไม่?”

“หากคุณสนใจ ฉันสามารถขอให้นิกายแต่งตั้งคุณเป็นบุตรนักบุญได้”

น้ำเสียงของอันลั่วเฉินนั้นจริงใจ เยี่ยชิวซึ่งอยู่ที่ขั้นแกนทอง เท่านั้น ได้สังหารผู้เชี่ยวชาญระดับสูงของขั้นต้งเทียนสามคน สิ่งนี้ทำให้เขาตระหนักว่า เยี่ยชิวมีศักยภาพมหาศาล

หากอัจฉริยะดังกล่าวเข้าร่วมสำนักปู่เทียน มันจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับสำนักอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวยังคงไม่แยแส

“ฉันเคยบอกไปแล้วว่า ฉันไม่สนใจที่จะเป็นบุตรนักบุญ ความสนใจของฉันคือการโค่นล้มพวกคุณทั้งหมด”

ใบหน้าของอันลั่วเฉินยังคงสงบในขณะที่เขาพูดว่า “ฉันแนะนำให้คุณอย่าทำผิดพลาด”

“การเข้าร่วมสำนักปู่เทียนเป็นโอกาสเดียวของคุณที่จะมีชีวิตรอด”

“ฉันไม่เหมือนสามคนนั้น คุณไม่สามารถฆ่าฉันได้”

“คุณค่อนข้างมั่นใจ!” เยี่ยชิวพูด จากนั้นหยิบแส้เทพขึ้นมาแล้วเดินไปทางอันลั่วเฉิน

“ในเมื่อคุณกระตือรือร้นที่จะแสวงหาความตาย ดังนั้นฉันจะส่งคุณไปตามทาง” เมื่ออันลั่วเฉินพูดเสร็จ แรงผลักดันมหาศาลก็เล็ดลอดออกมาจากเขา

บัซ!

ต้งเทียนทั้งเก้าลอยอยู่ข้างหลัง

อันลั่วเฉินก้าวไปข้างหน้าต่อไป

“บูมปัง!”

ก้าวของอันลั่วเฉินบนอากาศมีเสียงเหมือนฟ้าร้อง สร้างพลังมหาศาลที่ทำให้สภาพแวดล้อมโดยรอบสั่นสะเทือน

พลังแข็งแกร่งมาก จนดูเหมือนไม่มีใครสามารถหยุดมันได้

“แข็งแกร่งมาก!”

เยี่ยชิวรู้สึกถึงเจตนาการต่อสู้อันทรงพลังที่เล็ดลอดออกมาจาก อันลั่วเฉิน แม้ในระยะไกล พร้อมกับความรู้สึกถึงอันตรายอย่างยิ่ง

“ดูเหมือนว่า ชายคนนี้จะแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาสี่คน เขาแสร้งทำเป็นอ่อนแอเมื่อตอนที่เขาต่อสู้กับหยุนซีก่อนหน้านี้”

“บุคคลนี้มีการฝึกฝนที่แข็งแกร่ง มีความคิดลึกซึ้ง ถ้าฉันไม่ฆ่าเขาตอนนี้ เขาจะเป็นศัตรูที่น่าเกรงขามของฉันในอนาคตอย่างแน่นอน”

“โชคดีที่ฉันมีแส้เทพ ไม่เช่นนั้น ฉันจะไม่สามารถฆ่าเขาได้”

เยี่ยชิวยังคงก้าวไปข้างหน้า

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็ใกล้เข้ามามากขึ้น

สามร้อยเมตร

สองร้อยเมตร

หนึ่งร้อยเมตร

ห้าสิบเมตร

“บูม!”

เมื่อเยี่ยชิวอยู่ห่างจากอันลั่วเฉินห้าสิบเมตร เขาก็เคลื่อนไหวและเหวี่ยงแส้เทพ

อันลั่วเฉินยืนนิ่งไม่ขยับหรือหลบ ดูเหมือนว่าเขาถูกแส้เทพยับยั้งไว้แล้วและไม่สามารถขยับได้

“แส้ไม้เล็กๆ สามารถรั้งฉันได้จริงๆ ไม่ใช่เรื่องง่าย”

อันลั่วเฉินมองไปที่แส้เทพที่เข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของเขาไม่มีอารมณ์ใดๆ สงบเหมือนบ่อน้ำโบราณ

“เขาไม่แสดงสีหน้าตื่นตระหนก เขาต้องมีไพ่เด็ดแน่”

เยี่ยชิวสังเกตเห็นท่าทางของอันลั่วเฉิน แต่เขาก็ไม่หยุด