วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1544

“โอ๊ย……”

ทันใดนั้น ร่างของหลินต้าเหนี่ยวก็แตกเป็นชิ้นๆ และเขาก็กรีดร้องเหมือนหมู

“ไอ้อ้วน แค่นี้ยังไม่ตายหรอก”

อู่จี๋เทียนจุนกล่าวอย่างเย็นชา “ภายในหนึ่งร้อยปี กลุ่มสัตวแพทย์ของคุณต้องจัดเตรียมสัตว์เทพห้าตัวให้กับฉัน คุณทำได้ไหม?”

“หากคุณยังพบว่ามันยาก ฉันส่งคุณไปเดี๋ยวนี้”

หลินต้าเหนี่ยวรีบพูดว่า “ทำได้ ฉันทำได้”

ไม่ว่าเขาจะสามารถทำได้หรือไม่ก็ตาม ชีวิตของเขามีความสำคัญมากกว่าในขณะนี้

ทันใดนั้น ร่างกายที่พังทลายของเขาก็ฟื้นฟูตัวเองขึ้นมา

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยตกตะลึง วิธีการของนักบุญผู้แข็งแกร่งเกินความเข้าใจของพวกเขามาก

หลังจากที่ร่างกายของหลินต้าเหนี่ยวฟื้นตัว เหงื่อก็เม็ดใหญ่เท่าเม็ดถั่วปกคลุมหน้าผาก และเขาก็ตัวสั่นไปหมด

“คุณควรตกลงกับฉันตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่จำเป็นต้องทนทุกข์?”

อู่จี๋เทียนจุนกล่าวว่า “ฉันจะแจ้งให้พ่อของคุณทราบถึงคำสัญญาของคุณ ฉันเชื่อว่าพ่อของคุณจะเห็นด้วย”

เยี่ยชิวคิดกับตัวเองว่า อู่จี๋เทียนจุนไม่เพียงแต่มีการฝึกฝนที่น่ากลัวเท่านั้น แต่ยังมีจิตใจที่น่าสะพรึงกลัวอีกด้วย

แม้ว่าลูกสาวของเขาได้รับบาดเจ็บเช่นนั้น เขายังคงมีเวลาว่างในการเจรจากับหลินต้าเหนี่ยว ซึ่งเป็นสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถทำได้

จากนั้น สายตาของอู่จี๋เทียนจุนก็จ้องมองไปที่เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย พูดอย่างเย็นชาว่า “คุณสองคนกล้าคิดที่จะฆ่าลูกสาวของฉันจริงๆ ดูเหมือนว่าคุณจะเหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่”

หลินต้าเหนี่ยวรีบพูดว่า “ผู้อาวุโส นี่เป็นความเข้าใจผิด……”

“หุบปาก!” อู่จี๋เทียนจุนตะโกนว่า” คุณไม่มีสิทธิ์พูดที่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าพ่อของคุณ ฉันคงฆ่าคุณไปนานแล้ว”

แม้ว่าหลินต้าเหนี่ยวจะกลัว แต่เขาก็ยังคงพูดอย่างกล้าหาญว่า “ผู้อาวุโส นี่เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ ฉัน……”

“ไอ้อ้วน อยากตายรึไง?” สวีโหย่วหรงชี้ไปที่เยี่ยชิว และพูดกับอู่จี๋เทียนจุนว่า “พ่อ เด็กคนนั้นมีหม้อน้ำ มันเป็นอาวุธเทพ”

“เป็นอย่างนั้นเหรอ?” อู่จี๋เทียนจุนกล่าวว่า “เด็กน้อย มอบอาวุธเทพให้กับฉัน แล้วฉันจะทิ้งศพของคุณให้อยู่ในสภาพสมบูรณ์”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ถ้าคุณต้องการอาวุธเทพ คุณต้องปล่อยเพื่อนของฉันไป”

อู่จี๋เทียนจุนเพิกเฉยต่อเขาโดยสิ้นเชิง และพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่มีสิทธิ์เจรจากับฉัน ฉันแนะนำให้คุณมอบอาวุธเทพอย่างเชื่อฟัง”

“ไม่เช่นนั้น ฉันจะฆ่าคุณ แล้วเอาอาวุธเทพไป”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “คุณควบคุมฉันไว้ ฉันขยับตัวไม่ได้ ฉันจะมอบอาวุธเทพให้คุณได้อย่างไร?”

“ฉันจะปลดปล่อยพันธนาการของคุณ……” อู่จี๋เทียนจุนถูกขัดจังหวะโดยสวีโหย่วหรง ซึ่งพูดอย่างเร่งด่วน “อย่า”

“พ่อ เด็กคนนั้นเจ้าเล่ห์มาก เมื่อพ่อปลดพันธนาการของเขาแล้ว เขาจะใช้โอกาสนี้หลบหนี”

อู่จี๋เทียนจุนไม่สนใจมันและกล่าวว่า “เขาเป็นเพียงขั้นแกนทอง นับประสาอะไรกับขั้นต้งเทียนสูง ก็ไม่มีโอกาสที่จะหลบหนีได้”

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกโล่งใจไปทั่วทั้งร่างกาย ความยับยั้งชั่งใจหายไป และเขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระอีกครั้ง

ในช่วงเวลาถัดมา เขาได้คว้าลายเส้นของนักบุญจากมือของอมตะชางเหม่ย

เขาอยากจะวิ่งเพื่อเปิดใช้ลายเส้นของนักบุญ แต่การเคลื่อนไหวทั้งหมดก็หยุดกะทันหัน และถูกยับยั้งอีกครั้ง

“เล่นกลต่อหน้าฉัน ประเมินตัวเองสูงเกินไป”

“หากคุณไม่ต้องการมอบอาวุธเทพด้วยความเต็มใจ ฉันจะเอามันเอง”

หลังจากที่อู่จี๋เทียนจุนพูดจบ เยี่ยชิวก็เห็นมือที่มีเงาโผล่ออกมาจากแสงหมอก ปกคลุมท้องฟ้าและบดบังดวงอาทิตย์ รีบเข้ามาหาเขา

ในขณะนั้น เยี่ยชิวรู้สึกราวกับว่าเลือดของเขาแข็งตัว ความตายใกล้เข้ามาแล้ว

แต่เยี่ยชิวไม่เคยเป็นคนนั่งรอความตาย แม้จะรู้ว่าเขาไม่คู่ควรกับอีกฝ่าย ร่างกายของเขาถูกควบคุมไว้ เขายังคงต้องการต่อสู้กลับ เพื่อตอบโต้ความสิ้นหวัง

ขณะที่มือของอู่จี๋เทียนจุนกำลังจะตกลงบนหัวของเยี่ยชิว ทันใดนั้น หม้อต้มขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้ และชนเข้ากับมือนั้น

“ปัง!”