วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1546

เวลาเดียวกัน

สำนักงานใหญ่หยินหยาง

ในห้องโถงใหญ่ อู่จี๋เทียนจุนนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ล้อมรอบด้วยแสงเทพ ทำให้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน

“อ่า...…ให้ตายเถอะ!”

อู่จี๋เทียนจุนคำราม เสียงของเขาดังสนั่น สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งห้องโถง

“อาจารย์ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

หลงผู้ซ่ายืนอยู่กลางห้องโถง เห็นอู่จี๋เทียนจุนโกรธจึงถามด้วยความไม่สบายใจ

“เพี๊ยะ!”

ชั่วครู่ต่อมา หลงผู้ซ่าถูกตลหน้า ทำให้เขากระเด็นไป เลือดกระเซ็นออกจากปาก ร่างของเขาแทบจะแตกสลาย

“ไอ้สารเลว กล้าที่จะทำลายจิตสำนึกเทพของฉัน หัวใจอย่างหมีและความกล้าหาญอย่างเสือดาว

อู่จี๋เทียนจุนโกรธมาก เนื่องจากหัวหน้าคนปัจจุบันของสำนักหยินหยาง เป็นมหาอำนาจนักบุญ เขาไม่เคยคาดหวังว่าจิตสำนึกเทพของเขาจะถูกทำลายโดยเด็กขั้นแกนทอง มันเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

หลงผู้ซ่าปิดหน้านอนอยู่บนพื้นไม่กล้าส่งเสียง

เขารู้สึกทั้งขุ่นเคืองและงุนงง ไม่พอใจที่มีคนทำให้อาจารย์ขุ่นเคือง แต่เขาก็รับภาระหนักจนกลายเป็นกระสอบทรายของอาจารย์

ในเวลาเดียวกัน เขาก็สับสน ใครกล้ารุกรานอาจารย์?

“มดตัวเดียวกล้าท้าทายฉัน ให้ตายเถอะ!”

ในเสียงของอู่จี๋เทียนจุน มีเจตนาฆ่าที่ทำให้หลงผู้ซ่าหวาดกลัว ทำให้เขาตัวสั่นด้วยความกลัว

“ฉันไม่เคยได้รับความอัปยศอดสูขนาดนี้ มันยกโทษให้ไม่ได้!” อู่จี๋เทียนจุนกัดฟันของเขา

เพียงแค่นั้น

“เจ้าสำนัก!”

เสียงแสดงความเคารพดังมาจากด้านนอกห้องโถง

“มีเรื่องอะไร?” อู่จี๋เทียนจุนถาม

“รายงานต่อเจ้าสำนัก ตะเกียงชีวิตของสวีโหย่วดับแล้ว” คนข้างนอกบอก

“อะไรนะ? หรงเอ๋อร์ตายแล้วเหรอ? เด็กคนนั้นฆ่าหรงเอ๋อร์หรือเปล่า เขากล้าดียังไง?”

“อา! อา! อา!”

อู่จี๋เทียนจุนคำรามเสียงดัง เจตนาฆ่าอันทรงพลังเต็มไปทั่วห้องโถง ทำให้สั่นอย่างรุนแรงราวกับว่ามันกำลังจะพลิกคว่ำ

สำหรับหลงผู้ซ่านั้น เขาทนไม่ได้กับเจตนาฆ่านี้เลย เลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ดของเขา วิญญาณของเขาแทบจะระเบิด

“ท่านอาจารย์ โปรดสงบสติอารมณ์ อย่าโกรธ” หลงผู้ซ่ารีบแนะนำโดยกลัวว่าเจตนาฆ่านี้จะถูกครอบงำ

พรึบ!

ทันใดนั้น แรงดูดอันทรงพลังก็ปรากฏขึ้น และหลงผู้ซ่าก็เหาะไปหาอู่จี๋เทียนจุนโดยไม่สมัครใจ

เขายังคงอยู่ห่างจากอู่จี๋เทียนจุนหลายสิบเมตร ร่างของหลงผู้ซ่าก็แข็งตัวค้างอยู่กลางอากาศ

“กล้าดียังไงมาฆ่าลูกสาวของฉัน อยากตายสินะ”

อู่จี๋เทียนจุน “ปัง” และด้วยเสียงอันดัง ร่างของหลงผู้ซ่าก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

“อา...…”

หลงผู้ซ่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด กลัวว่าจะถูกสังหารโดยอู่จี๋เทียนจุน และกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “อาจารย์ ไม่ใช่ฉัน ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์!”

“ฉันรู้ว่าไม่ใช่คุณ” เสียงของอู่จี๋เทียนจุนดังขึ้น และร่างของหลงผู้ซ่าก็ได้รับการฟื้นฟู แต่แล้วอู่จี๋เทียนจุนก็กล่าวว่า “ตอนนี้ฉันโกรธมาก และจำเป็นต้องระบายออกไป”

หลงผู้ซ่ามีความรู้สึกไม่ดีจึงกล่าวว่า “อาจารย์”

พรึบ!

อู่จี๋เทียนจุนเอื้อมมือทั้งสองออกไปและฉีกร่างของหลงผู้ซ่าออก

“อา..….” หลงผู้ซ่าร้องอีกครั้ง

อู่จี๋เทียนจุนประสานมือของเขาเข้าด้วยกัน และร่างของหลงผู้ซ่าก็ได้รับการรักษาอย่างรวดเร็ว จากนั้นอู่จี๋เทียนจุนก็ฉีกร่างของหลงผู้ซ่าอีกครั้ง โดยทำซ้ำขั้นตอนนี้มากกว่าร้อยครั้ง

เสียงกรีดร้องของหลงผู้ซ่าดังอย่างต่อเนื่อง สาปแช่งบรรพบุรุษของใครก็ตามที่รุกรานอู่จี๋เทียนจุน

“ให้ตายเถอะ ทำไมฉันจะต้องทนทุกข์ทรมานจากการรุกรานอาจารย์?”

“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร เมื่อฉันพบคุณ ฉันจะฉีกคุณเป็นชิ้นๆ”