วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1558

ทันใดนั้น มือทั้งสองของอมตะชางเหม่ยก็เข้าใกล้เห็ดหลิงจือโลหิตม่วงมากขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้น แสงดาบอันทรงพลังก็ตัดผ่านอากาศเข้ามา

เยี่ยชิวรีบร้องตะโกน : "ระวัง——"

อมตะชางเหม่ยตกใจจึงรีบหดมือกลับทันที และในเวลาเดียวกัน ก็ถอยหลังไปหลายก้าว

"ครืน!"

แสงดาบตกลงบนพื้นจนเป็นร่องหุบเขาลึกยาวหลายฟุต

"ใคร?"

อมตะชางเหม่ยโกรธขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตาราวกับคมมีดก็ไม่ปาน

เย่ชิวกับหลินต้าเหนี่ยวได้มองไปยังทิศทางที่แสงดาบปรากฏขึ้น เงาร่างหลายร่าง รีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"ฮ่าๆๆ คาดไม่ถึงว่าเพิ่งจะเข้ามา ก็ได้เจอเข้ากับเห็ดหลิงจือโลหิตม่วงอายุห้าหมื่นปีแล้ว พระเจ้าช่วยจริงๆ!"

"มีเห็ดหลิงจือโลหิตม่วงต้นนี้ พลังของฉันจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างมากแน่นอน"

"ถึงเวลานั้น ฉันก็จะสามารถเอาชนะของบุตรนักบุญและปราชญ์หญิงจากหลายสำนักได้!"

ชายหนุ่มคนหนึ่งเป็นคนกล่าว ในมือของเขาถือดาบเล่มหนึ่ง ผมยาวประบ่า ไว้หนวดไว้เครา หน้าตาดูป่าเถื่อนอย่างยิ่ง คนทั้งคนราวกับภูเขาลูกหนึ่ง ทำให้คนรู้สึกกดดัน

ด้านหลังชายหนุ่ม ยังมีวัยรุ่นอีกสองสามคน

"เพิ่งจะเข้ามา ก็ได้รับเห็ดหลิงจือโลหิตม่วงอายุห้าหมื่นปีแล้ว แสดงให้เห็นว่าศิษย์พี่ซุนเป็นคนที่มีโอกาสมาก"

"ส่วนบุตรนักบุญและปราชญ์หญิงของสำนักเหล่านั้น คุณสมบัติสามารถเทียบกับศิษย์พี่ซุนของเราได้ซะที่ไหนกัน"

"ใช่แล้ว ด้วยพรสวรรค์ของศิษย์พี่ซุน ในอนาคตการทะลวงไปถึงขั้นปราชญ์ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร"

"ศิษย์พี่ซุน ต่อไปพวกเราต้องพึ่งพาคุณแล้ว"

วัยรุ่นเหล่านั้นต่างพากันประจบสอพลอ

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างลำพองใจ : "วางใจเถอะ พวกแกล้วนอยู่ด้วยกันกับฉัน รอให้ฉันได้กลายเป็นปราชญ์ก่อน ฉันจะไม่ปฏิบัติต่อพวกแกอย่างอยุติธรรมอย่างแน่นอน"

เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มจึงมองไปทางพวกเยี่ยชิว และกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม : "วันนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันจะไม่ฆ่าพวกแก ไสหัวไปซะ!"

น้ำเสียงของเขาอวดดีเป็นอย่างมาก เดิมทีไม่เห็นพวกเยี่ยชิวอยู่ในสายตา พูดจบสายตาก็จ้องมองไปที่เห็ดหลิงจือโลหิตม่วงอีกครั้ง ด้วยสีหน้าละโมบโลภมาก

พวกเยี่ยชิวยืนอยู่กับที่ไม่ขยับเคลื่อนไหว

วัยรุ่นเหล่านั้นที่อยู่ข้างหลังชายหนุ่มมองเห็นฉากนี้ จึงตะคอกออกมา

"พวกแกสามคนหูหนวกเหรอ? รีบไสหัวไปสิ"

"วันนี้ศิษย์พี่ซุนอารมณ์ดี ไม่อย่างนั้น พวกแกสามคนตายไปแล้ว"

"เฮ้ย ยังมีอสูรวิญญาณอีกตัวหนึ่ง"

วัยรุ่นคนหนึ่งเห็นมิงค์วัฒนะ ก็มีสีหน้าดีอกดีใจ และกล่าวว่า : "ยินดีด้วยศิษย์พี่ซุน ไม่เพียงแค่ได้รับเห็ดหลิงจือหนึ่งต้นเท่านั้น ยังได้รับอสูรวิญญาณอีกตัวหนึ่งด้วย ได้โชคสองชั้นเลยจริงๆ"

ชายหนุ่มเหลือบมองมิงค์วัฒนะ และกระดิกนิ้วเล็กน้อย พร้อมกล่าวว่า : "เจ้าตัวน้อย มานี่สิ"

ดูเหมือนว่ามิงค์วัฒนะจะตกใจกลัว "ครืด"มันวิ่งหนีไป และไปเกาะอยู่บนไหล่ของเยี่ยชิว

"ไม่ต้องกลัว" เยี่ยชิวลูกศีรษะเล็กๆ ของมิงค์วัฒนะ และกล่าวปลอบโยน

"อสูรวิญญาณตัวนี้เป็นของแกเหรอ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามเยี่ยชิว

เยี่ยชิวกล่าวว่า : "ถูกต้อง "

"เอามันมาให้ฉัน" น้ำเสียงของชายหนุ่มดูวางอำนาจบาตรใหญ่ ไม่มีที่ว่างในการเจรจา

เยี่ยชิวหัวเราะเยาะ : "เอาไปให้คุณ? คุณคู่ควรแล้วเหรอ?"

ชายหนุ่มมีสีหน้าเคร่งขรึม ยังไม่ทันได้พูดอะไร วัยรุ่นเหล่านั้นที่อยู่ข้างหลังเขาก็ตะโกนด่าทอออกมา

"กล้ามาใช้น้ำเสียงเช่นนี้พูดกับศิษย์พี่ซุน แกอยากตายหรือไง?"

"เจ้าหนุ่ม ฉันจะบอกแกให้นะ การที่ศิษย์พี่ซุนชอบอสูรวิญญาณของแก นั่นเป็นความโชคดีของแกแล้ว แกอย่ามองข้ามความหวังดีไปหน่อยเลย"

"รีบส่งอสูรวิญญาณมาให้ศิษย์พี่ซุนเดี๋ยวนี้"