วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1567

หลินต้าเหนี่ยวก็จำประวัติความเป็นมาของคนกลุ่มนี้ได้เช่นกัน สีหน้าเปลี่ยนอย่างมาก กระซิบพูดกับเยี่ยชิว : “แย่แล้วพี่ใหญ่ คนกลุ่มนี้ล้วนแล้วเป็นลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“ดูจากท่าทาง พวกเขาน่าจะพุ่งเป้ามาที่สัตว์เทพ”

อย่างที่คาด

หลังจากลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นมองเห็นม้ายูนิคอร์น แต่ละคนดีใจอย่างบ้าคลั่ง

“นักบุญหญิง สัตว์เทพอยู่ข้างหน้า!”

“ผมรู้อยู่แล้ว นักบุญหญิงออกมาลงมือเอง สัตว์เทพตัวนี้หนีไม่รอดอย่างแน่นอน!”

“นักบุญหญิง ท่านพักผ่อนอยู่ที่นี่ ผมจะช่วยท่านจัดการสัตว์เทพ!” ชายหนุ่มคนหนึ่งต้องการใช้โอกาสนี้ โชว์ผลงานต่อหน้าหยุนซี พูดจบก็ลงมือทันที

“ช้าก่อน!” หยุนซีเรียกชายหนุ่มหยุด เหลือบมองม้ายูนิคอร์นสองที พูด : “เกรงว่าสัตว์เทพตัวนี้มีเจ้าของแล้ว”

“อะไรนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยความโกรธ : “ผมจะไปฆ่าเขา”

ลูกศิษย์คนอื่นๆก็พูดขึ้นมาทีละคนเช่นกัน : “พวกเราไล่จับสัตว์เทพตัวนี้มานานอย่างมาก ต่อให้มันมีเจ้าของแล้ว พวกเราก็จะเอามาให้ได้”

“ไม่ผิด นี่เป็นถึงสัตว์เทพตัวหนึ่ง รอให้มันโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะสามารถต่อกรกับผู้แข็งแกร่งในอนาคตได้อย่างแน่นอน”

“จะปล่อยให้ม้ายูนิคอร์นตกอยู่ในมือของคนอื่นไม่ได้”

“คนเหล่านั้นแข็งแกร่งสุดก็แค่แกนทองขั้นสูงสุดเท่านั้น ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเราเลยด้วยซ้ำ นักบุญหญิง เพียงแค่ท่านออกคำสั่ง พวกเราก็จะช่วยท่านจับสัตว์เทพกลับมา!”

หยุนซีสวมผ้าคลุมหน้า ทุกคนต่างมองไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่น้ำเสียงค่อนข้างเยือกเย็น

“นิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกเรามีชื่อเสียง ถ้าหากรังแกผู้อื่น ทำเรื่องต่างๆโดยไม่มีเหตุผล แล้วมันจะไปแตกต่างอะไรกับนิกายที่ชั่วร้ายเหล่านั้น”

หยุนซีพูด : “พวกนายจำเอาไว้ให้ดี แม้ว่าพวกนายจะมาจากนิกายอันดับหนึ่งจากตงฮวง แต่ว่าต่อจากนี้เป็นต้นไป ห้ามรังแกผู้อื่นเป็นอันขาด!”

ลูกศิษย์คนหนึ่งพูด : “แต่ว่านักบุญหญิง สัตว์เทพ.....”

“ไม่ต้องพูดมาก เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเอง” หยุนซีพูดจบ มองไปทางเยี่ยชิว ในเวลานี้เยี่ยชิวเปลี่ยนใบหน้าแล้ว เธอกลับจำไม่ได้

“คุณชายท่านนี้ ไม่ทราบว่าสัตว์เทพยอมรับท่านเป็นเจ้านายหรือยัง” หยุนซีถามเสียงเบา น้ำเสียงกลับน่าฟังอย่างมาก

“ใช่แล้ว” เยี่ยชิวจงใจกดน้ำเสียงให้ต่ำ พยักหน้า

“ไม่ปิดบังคุณชาย นิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกเราเป็นคนพบสัตว์เทพตัวนี้ พวกเราไล่จับมานานมากแล้ว......อันที่จริงฉันอยากจะบอกว่า คุณชายสามารถมอบสัตว์เทพตัวนี้ให้ฉันได้ไหม” หยุนซีพูด : “แน่นอน คุณชายมีคำขออะไร พูดมาได้เลย”

เยี่ยชิวจงใจพูด : “ถ้าหากผมไม่อยากมอบสัตว์เทพให้คุณล่ะ”

“บังอาจ!” ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังหยุนซีคนหนึ่งชี้มาทางเยี่ยชิวแล้วตะคอก : “ไอ้น้อง นายอย่าไว้หน้าแล้วไม่เอาหน้านะ”

“ตัวตนของนักบุญหญิงสูงส่งระดับไหน สามารถพูดแบบนี้กับนายได้ ถือว่าเป็นเกียรติของนายแล้ว”

“ฉันขอเตือนนาย เอาสัตว์เทพให้นักบุญหญิงอย่างเชื่อฟังดีกว่า ไม่อย่างนั้นอย่าโทษพวกเรา.......”

เพี๊ยะ!

ชายหนุ่มคนหนึ่งยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหยุนซีตบหน้าหนึ่งที เสียงพูดหยุดกะทันหัน

หยุนซีพูดอย่างเย็นชา : “เมื่อกี้ฉันพูดอะไร นายลืมเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”

ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด : “นักบุญหญิง.....”

“หลังจากกลับไป กักขังสามปี!” หยุนซีตำหนิเสร็จสิ้น มองไปทางเยี่ยชิวอีกครั้ง พูดขอโทษ : “ต้องขออภัยด้วย เป็นเพราะฉันสั่งสอนไม่ดีพอ ฉันขอโทษ”

“คุณชาย ฉันชอบสัตว์เทพตัวนี้อย่างมากจริงๆ ฉันสามารถใช้สิ่งของที่มีมูลค่าเดียวกันมาแลกได้”

เยี่ยชิวเตรียมจะพูด ทันใดนั้น ข้างในป่ามีพลังที่แข็งแกร่งหลายแห่งพุ่งออกมา

วินาทีต่อมา ชายหนุ่มคนหนึ่งพุ่งออกมาจากป่าก่อน