วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1566

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เด็กหนุ่มหยุดอยู่หน้าป่าแห่งหนึ่ง

อมตะชางเหม่ยเงยหน้าขึ้น มองไปรอบๆ มองไม่เห็นเงาของสัตว์เทพเลยด้วยซ้ำ ถาม : “เจ้าหนุ่ม สัตว์เทพอยู่ไหน”

ชายหนุ่มพูด : “ไม่รีบ รออยู่ที่นี่สักพักหนึ่งก่อน”

คนหลายคนรออยู่ที่เดิมสิบกว่านาที

“เจ้าหนุ่ม ตกลงเชื่อใจนายได้หรือเปล่า ทำไมสัตว์เทพถึงยังไม่ปรากฏตัวอีก” อมตะชางเหม่ยหมดความอดทนเล็กน้อย พูด : “เจ้าเด็กเหลือขอ เห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้กำลังทำให้พวกเราเสียเวลา ไม่ต้องรอแล้ว พวกเราไปหาสมบัติกันเถอะ”

เยี่ยชิวเหลือบมองเด็กหนุ่มหนึ่งที พูด : “ผมเชื่อเขา”

“นาย——” อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความโกรธ : “ทำไมนายถึงเชื่อคำพูดของคนภายนอก แต่กลับไม่เชื่อคำพูดของฉัน”

“นายอยากทำให้ฉันอกแตกตายเหรอ!”

เยี่ยชิวพูดปลอบ : “ตาเฒ่า ใจเย็นๆอย่าเพิ่งใจร้อน รออีกสักพัก”

ชายหนุ่มก็พูดเช่นกัน : “เชื่อผม ใช้เวลาไม่นานแล้ว สัตว์เทพจะต้องปรากฏตัวแน่นอน”

อมตะชางเหม่ยพูด : “ถ้าหากสัตว์เทพไม่ปรากฏตัวจะทำยังไง”

ดวงตาของชายหนุ่มหมุนหนึ่งรอบ พูด : “พวกเรามาเดิมพันเป็นยังไง”

“ถ้าหากภายในสิบห้านาที สัตว์เทพปรากฏตัว คุณก็มาเป็นศิษย์พี่ของผม”

“ถ้าหากภายในสิบห้านาที สัตว์เทพยังไม่ปรากฏตัว ต่อจากนี้เป็นต้นไปชีวิตนี้ของผมก็เป็นของคุณ เป็นยังไง”

อมตะชางเหม่ยพูด : “ฉันจะเอาชีวิตของนายไปทำอะไร ฉันไม่เดิมพัน”

ชายหนุ่มพูด : “หรือไม่ก็เอาแบบนี้ ถ้าหากผมแพ้แล้ว ผมจะมอบยาอายุวัฒนะวิญญาณให้คุณหนึ่งเม็ด”

ดวงตาของอมตะชางเหม่ยเป็นประกาย : “คำพูดนี้จริงไหม”

“จริงแท้แน่นอน” ชายหนุ่มพูด : “แน่นอน ถ้าหากคุณแพ้แล้ว อย่างนั้นก็ต้องมาเป็นศิษย์พี่ของผม”

“ไม่มีปัญหา” อมตะชางเหม่ยตอบตกลงทันที

“ผมไม่เชื่อคุณ คุณต้องสาบานก่อน” ชายหนุ่มพูด : “คุณจำเป็นต้องพูดว่า ถ้าหากคุณไม่ทำตามสัญญา อย่างนั้นอายุก็จะน้อยลงสามร้อยปี”

อมตะชางเหม่ยเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม : “ฉันพูดคำไหนคำนั้น สำหรับคำสาบาน ฉันคิดว่าไม่จำเป็นแล้ว!”

ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว : “ไม่ได้ คุณจำเป็นต้องสาบาน”

อมตะชางเหม่ยพูด : “ฉันทำตามสิ่งที่พูดมาโดยตลอด คำไหนคำนั้น นายวางใจได้เลย ฉันไม่มีทางหลอกนายอย่างแน่นอน”

“ผมเข้าใจแล้ว คุณไม่กล้าเดิมพันกับผมใช่ไหม” ชายหนุ่มพูดดูถูก : “คิดไม่ถึงเลยว่าความกล้าของคุณน้อยยิ่งกว่าหนู”

ผู้อมตะชางเหม่ยเป็นคนรักหน้าตา ในเวลานี้ถูกเด็กคนหนึ่งดูถูก โมโหทันที

“ใครไม่กล้าเดิมพัน!”

“ก็แค่สาบานไม่ใช่เหรอ ได้ ฉันจะสาบาน”

“ฉัน อมตะชางเหม่ย ขอสาบานต่อฟ้าดิน ถ้าหากฉันไม่ทำตามคำสัญญา อายุจะสั้นลงสามร้อยปี”

อมตะชางเหม่ยพูดจบ เหลือบมองชายหนุ่ม : “ฉันสาบานแล้ว ตอนนี้นายพอใจหรือยัง”

“พอใจแล้ว! พอใจแล้ว!” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม “เพียงแต่ศิษย์พี่ ผมไม่ได้บังคับให้คุณสาบาน คุณเป็นคนยินยอมเองนะ”

อมตะชางเหม่ยพูดอย่างเย็นชา : “ฉันยังไม่แพ้ นายอย่ามาเรียกสนิทขนาดนี้”

ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่เป็นไร ยังไงสะ คุณก็แพ้แน่นอน ผมจะต้องเรียกคุณว่าศิษย์พี่ในไม่ช้าก็เร็ว”

เยี่ยชิวยืนอยู่ด้านข้าง สังเกตอย่างเงียบๆมาโดยตลอด เขาพบว่า ตอนที่เด็กหนุ่มและอมตะชางเหม่ยกำลังเดิมพัน ตั้งแต่ต้นจนจบเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ตกลงเด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครกันแน่”

“ทำไมถึงมั่นใจขนาดนี้ เขาชนะแน่นอนเหรอ”

“แล้วทำไมเขาถึงให้อมตะชางเหม่ยมาเป็นศิษย์พี่ของเขาด้วย”

เยี่ยชิวไม่เข้าใจอย่างมาก เพียงแต่ดูจากท่าทาง เด็กหนุ่มกลับไม่มีความคิดชั่วร้ายอะไร

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

ภายในพริบตา ผ่านไปสิบนาทีอีกครั้ง ยังคงไม่พบเงาของสัตว์เทพเช่นเคย

อมตะชางเหม่ยหัวเราะขึ้นมา “เจ้าหนุ่ม เกรงว่าครั้งนี้นายต้องแพ้แล้ว อีกสักพักมอบยาอายุวัฒนะวิญญาณให้ฉันอย่างเชื่อฟัง......”

ยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้น เสียงคำรามราวกับเสียงม้าดังมาจากป่า

“ฟ่อ——”

เสียงร้องดังสนั่นหวั่นไหว แสบหูอย่างมาก

“สัตว์เทพมาแล้ว!” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม