วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1576

เสียงของเจียงอู๋ต่าวลดลงมา มือขวาของเหยียดออกมา ก็ปรากฏแสงประกายขึ้นในฝ่ามือของเขา

นั่นเป็นดาบยาวที่ทําจากหยก ทั้งด้ามของดาบถูกสลักไปด้วยอักษรรูน

เยี่ยชิวสามารถมองออกได้อย่างรวดเร็วว่าดาบในมือของเจียงอู๋ต่าวเกือบจะเหมือนกับดาบหยกของหลิงเมิ่งหาน เห็นได้ชัดว่าดาบทั้งสองเล่มนี้เป็นคู่กัน

"ต้าเหนี่ยว ชอบดาบเล่มนั้นไหม" เยี่ยชิวถาม

"ไม่ชอบเลย” เสียงของหลินต้าเหนี่ยวตอบกลับมา: "แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นคู่กับดาบของหลิงเมิ่งหาน คงจะดีถ้าได้มันมา "

"ฉันจะช่วยแย่งมันมาให้คุณ เยี่ยชิวกล่าว

"หึ!" เจียงอู๋ต่างสบถอย่างเย็นชา จากนั้นยกดาบยาวในมือขึ้นมา และทันใดนั้น พลังในร่างกายก็เป็นเหมือนดั่งแม่น้ำที่พุ่งพล่านไหลรวมเข้าไปในดาบยาวอย่างรวดเร็ว

ดาบยาวเล่มนี้ ดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมาในทันที ปลดปล่อยความล้ำอย่างที่ไม่มีใครเทียบได้ และอักษรรูนก็มีแสงวาวทําให้ไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง

"เด็กน้อย ภูมิใจได้เลย ที่ต้องตายด้วยน้ำมือของฉัน "

หลังจากที่เจียงอู๋ต่าวพูดจบ ก็กําลังจะเคลื่อนไหว ทันใดนั้นก็เห็นเยี่ยชิวถือแส้ไม้สีดําสนิทอันหนึ่งอยู่ในมือ

เขามองเข้าไปใกล้ๆ และเห็นว่าแส้นั้นไม่มีอะไรพิเศษและไม่มีพลังเลย

เจียงอู๋ต่าวอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยขึ้นมา:" นายหมายความว่าอะไร? ต้องการใช้แส้ไม้หักๆอันหนึ่งต่อสู้กับฉัน?"

"ฉันไม่รู้ว่าควรบอกว่านายไร้ความสามารถ หรือว่านายโง่กันแน่ "

"แม้ว่านายจะมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ แค่การฝึกตนของนาย แล้วนายก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของฉันได้ "

เยี่ยชิวชี้ไปที่เจียงอู๋ต่าวด้วยแส้ไม้:" กล้าที่สบประมาทฉัน ระวังอีกหน่อยฉันจะแส้ตีสมองของนายออกเป็นชิ้น ๆ "

"รนหาที่ตาย เจียงอู๋ต่าวพุ่งตัวออกมาราวกับสายฟ้าและฟันดาบลงไปที่หัวของเยี่ยชิว

แรงของดาบเป็นเหมือนสายฟ้าที่กลิ้งอยู่บนท้องฟ้า และคมดาบนั้นก็เหมือนดั่งว่ามันต้องการทุบทุกอย่างให้แตกสลาย

เจียงอู๋ต่าวยิ้มที่มุมปาก ในความคิดของเขา เป็นไปไม่ได้ที่เยี่ยชิวจะสามารถป้องกันดาบของเขาได้

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือเย่ชิวไม่เพียงแต่ไม่หลบ แต่ยังก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับแส้ไม้แล้วตีมันออกไป

"ช่างโง่เขลาจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคําดูถูกของนาย ฉันก็คงไม่อนากฆ่านายจริงๆ เพราะเกรงว่าจะทําให้มือตัวเองสกปรก......"

ก่อนที่คําพูดของเจียงอู๋ต่าวจะจบลง เสียงก็ได้หยุดลงอย่างกะทันหัน และทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แส้ไม้อันนั้นก็ดูเหมือนจะมีพลังวิเศษ กักขังทั้งตัวของเขาไว้

"เป็นไปได้อย่างไร?"

ในใจของเจียงอู๋ต่าวตกใจมาก เขาไม่คาดคิดว่าแส้ไม้ในมือของเยี่ยชิวจะมีมนต์ขลังขนาดนี้ แต่รอถึงตอนนั้นเขาก็รู้ตัวว่าร่างกายของเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว

และะดาบยาวก็หยุดนิ่งกลางอากาศไป

ด้วยความรีบร้อนเจียงอู๋ต่าวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเรียกปราณมังกร และทันใดนั้นพลังชี่มังกรหลายร้อยตัวก็พุ่งออกมาจากด้านหลังของเขา และกลายเป็นม่านแสงบังอยู่ข้างหน้า เหมือนกับโล่ป้องกัน

"เพี๊ยะ!"

แส้ตกลงบนม่านแสงที่เกิดจากพลังงานชี่มังกร ได้ยินแค่เสียง "ตูม" และม่านแสงก็แตกในทันที และชี่มังกรก็แตกเป็นเสี่ยงๆ หลายสิบตัวเพียงในคราวเดียว และพลังการต่อสู้ของเจียงอู๋ต่าวก็ลดลงอย่างมาก

"อึ๊บ"

เจียงอู๋ต่าวพ่นเลือดออกจากปากของเขา แต่ว่าคาถากักขังได้หายไป

เขากลั้นความกลัวไว้ในใจและกําลังจะต่อสู้กลับ แต่ไม่คาดคิดเยี่ยชิวก็เฆี่ยนตีเข้ามาอีกครั้ง

เจียงอู๋ต่าวถูกคาถาคุมขังคุมขังอีกครั้งในทันที

ตอนที่ฟาดแส้เข้ามา แสงสีขาวก็กระทบมายังหัว เจียงอู๋ต่าวรู้สึกราวกับว่าภูเขากําลังกดทับอยู่ด้านบน หรือแม้แต่การหายใจของเขาก็ยังติดขัด

"ไม่ได้แล้ว!"

เจียงอู๋ต่าวรู้สึกถึงวิกฤตร้ายแรงจึงรีบตะโกนออกมา:" โล่คงกระพัน" "

ตูม

พลังหยินและหยางที่แข็งแกร่งปรากฏบนร่างของเจียงอู๋ต่าว พุ่งตรงไปที่ส่วนบนของศีรษะ และในที่สุดก็สร้างแผนภาพหยินและหยางไท่จีเหนือศีรษะของเขา

แผนภาพหยินและหยางไท่จิ๋ห้อยพลังงานชี่หยินและหยางและสร้างโล่คงกระพันปกป้องเจียงอู๋ต่าวอย่างหนาแน่น

"เพี๊ยะ!"

ในที่สุดแส้ก็ฟาดลงมาอีก