วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 158
“อะไรนะ ไปเมืองเจียงเจ้อตระกูลหลิน?”
เยี่ยชิวประหลาดใจมาก อดไม่ได้ที่จะถาม“พี่หลิน ดึกขนาดนี้จะกลับเจียงเจ้อทำไม?”
“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของคุณปู่ กลับไปอวยพรวันเกิดให้ท่าน”หลินจิงจื้อพูด
“อวยพรวันเกิดก็ไม่ต้องรีบขนาดนี้เถอะ ไม่งั้น รอให้สว่างแล้วผมนั่งเครื่องบินกลับไปเป็นเพื่อนคุณ?”
เจียงโจวห่างกับเจียงเจ้อหลายร้อยกิโลเมตร เส้นทางไกลมาก
หลินจิงจื้อพูด“ฉันไม่ชอบนั่งเครื่องบิน ไม่มีความปลอดภัย”
“พี่หลิน เรื่องนี้กะทันหันเกินไป ผมยังไม่ได้เตรียมตัวแม้แต่นิดเดียว”เยี่ยชิวพูด
หลินจิงจื้อ“นายไม่ต้องเตรียมตัวอะไรเลย ความสัมพันธ์ของฉันกับครอบครัวไม่ค่อยจะดี”
ไม่ค่อยดีแต่คุณยังจะกลับไป?
หลินจิงจื้อพูด“เดิมทีฉันไม่คิดจะกลับไป แต่ว่าคืนนี้พ่อฉันโทรศัพท์มาบอกฉันว่า ทุกคนกลับบ้าน ถ้าหากฉันไม่กลับไป เกรงว่าคนเหล่านั้นจะหาคำพูด รังแกพ่อฉัน”
“เข้าใจแล้ว คุณจะกลับไปหนุนหลังพ่อคุณ”
“เยี่ยชิว รับปากฉันหนึ่งเรื่อง”ทันใดนั้นหลินจิงจื้อก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังขึ้นมา
“พี่หลินพูดเถอะ”
หลินจิงจื้อพูด“อย่าให้คนอื่นรังแกพ่อแม่ฉัน”
“ครับ”เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง“ใครกล้ารังแกพ่อตาแม่ยายของผม ผมจะตบหน้ากลับไปแน่นอน”
“และ ไม่อนุญาตให้ใครรังแกผู้หญิงของผมด้วย”
“วางใจเถอะ!”
หลินจิงจื้อจึงหัวเราะขึ้นมา และพูด“รีบขับรถเถอะ เวลาที่สว่าง พวกเราก็จะถึงเจียงเจ้อแล้ว”
“พี่หลิน ไม่งั้นก็หาร้านซื้อของขวัญ?”เยี่ยชิวพูด ถึงยังไงเขาเป็นครั้งแรกที่ไปเยี่ยมบ้าน ไม่มีของขวัญ เห็นได้ชัดเจนว่าไม่มีมารยาท
หลินจิงจื้อพูด“รอให้ถึงเจียงเจ้อแล้วค่อยซื้อ”
“ก็ได้ครับ”
เยี่ยชิวไม่พูดไร้สาระอีก ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
พวกเขาพึ่งจะออกไป ในห้องชั้นสองของคฤหาสน์ ทันใดนั้นแสงไฟในห้องก็สว่างขึ้นมา
ทันทีหลังจากนั้น ซุนเมิ่งเจี๋ยสวมชุดนอนเดินออกมาจากข้างใน พูดด่าด้วยความโกรธ“ไม่รู้จริงๆว่าหมอกระจอกคนนั้นมีดีอะไร คาดไม่ถึงว่าประธานหลินจะพาเขากลับบ้าน เหอะ!”
“หลังจากที่เขาปรากฏตัว เหมือนประธานหลินจะไม่ชอบฉันแล้ว”
“ฉันจะบอกนาย ใครก็อย่าหวังจะแย่งประธานหลินไปจากในมือฉัน ประธานหลินเป็นของฉันคนเดียว”
ซุนเมิ่งเจี๋ยยืนอยู่ที่ระเบียงสักพัก ก็เดินเข้าไปในห้องของหลินจิงจื้อ
เธอเปิดตู้เสื้อผ้า มองเห็นเสื้อผ้าเครื่องใช้ของหลินจิงจื้อแขวนอยู่ข้างใน หยิบชุดสีชมพูออกมาแล้วสูดดม สีหน้าปรากฏความเคลิบเคลิ้ม
ทันทีหลังจากนั้น เธอก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเอง ยัดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มของหลินจิงจื้อ และพูดคนเดียว
“ประธานหลิน ต้องมีสักวัน คุณจะรู้ มีแค่ฉันที่จริงใจกับคุณจริงๆ”
……
บนทางด่วนที่นำไปสู่เมืองเจียงเจ้อ รถสปอร์คันหนึ่งกำลังเร่งความเร็วดุจสายฟ้า
เยี่ยชิวรู้สึกง่วง และพูด“พี่หลิน ที่นั่งด้านหลังรถมีกระทิงแดง คุณช่วยหยิบให้ผมหนึ่งขวด”
“ทำไมเหรอ ง่วงแล้ว?”หลินจิงจื้อถาม
“อืม ง่วงนิดหน่อย”
“ง่วงแล้วจะดื่มกระทิงแดงไม่ได้ ”หลินจิงจื้อพูดจบ มือข้างหนึ่งก็วางไว้อยู่ที่หนึ่ง
ฉับพลัน เยี่ยชิวก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“พี่หลิน คุณจะทำอะไร ?”เยี่ยชิวลุกลี้ลุกลนขึ้นมา
“นายไม่ใช่ง่วงเหรอ ฉันจะทำให้นายตื่น”หลินจิงจื้อสายตายั่วยวน ถอดเข็มขัดของเยี่ยชิวออก
เยี่ยชิวรีบพูดทันที“พี่หลิน อย่าทำแบบนี้ ถ้าหากถูกคนอื่นเห็นจะดูไม่ดี”
“นายโง่เหรอ ดึกขนาดนี้ใครจะมองเห็น?ไม่ว่ายังไง รถขับเร็วขนาดนี้ คนอื่นอย่างจะมองก็มองไม่เห็นหรอก”
หลินจิงจื้อนั่งยองๆลง จากนั้น ก็มองเห็นศีรษะของเธอขึ้นๆลงขยับไปมา
ความง่วงของเยี่ยชิวก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เหยียบคันเร่งอย่างรุนแรง รถก็ขับเร็วเหมือนกับสายลม
สิบนาทีหลังจากนั้น
“อ้อ..”
เสียงครางของเยี่ยชิวก็ดังขึ้นมา หลินจิงจื้อเงยหน้าขึ้นมา ดึงกระดาษทิชชูเช็ดปากให้สะอาด และถาม
“ตอนนี้ยังง่วงไหม?”
“ไม่ง่วงแล้ว”
เยี่ยชิวแอบพูดในใจ แต่ขาอ่อนเล็กน้อย
“นายเจ้าหมอนี่ ทำไมถึงแข็งแกร่งเหมือนกับวัว คาดไม่ถึงว่าจะยืนหยัดได้นานขนาดนี่ ฉันปากเมื่อยหมดแล้ว”หลินจิงจื้อพูดบ่นพึมพำ
เยี่ยชิวหัวเราะฮ่าๆ“ถ้าผมไม่แข็งแกร่ง คุณจะพอใจไหม?”
“คนเลว”หลินจิงจื้อเสแสร้งเขินขาย กลอกตามองบนใส่เยี่ยชิว พูดอย่างแค้นใจ“ฉันง่วงแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นคุณนอนพักผ่อนเถอะ”
“ฉันไม่อยากนอน”
“ถ้าอย่างนั้นก็อยู่คุยเป็นเพื่อนผม”
“พูดคุยน่าเบื่อจะตาย”
“ถ้าอย่างนั้นคุณอยากจะทำอะไร?”เยี่ยชิวถาม
“เมื่อกี้นายสดชื่นไปแล้ว แต่ฉันยังไม่สดชื่น”หลินจิงจื้อพูด
เยี่ยชิวเหงื่อแตก พลางพูด“พี่หลิน เรื่องนี้ผมไม่สามารถช่วยคุณได้ ผมต้องขับรถ และบนทางด่วนไม่สามารถหยุดรถตามอำเภอใจได้”
“นายใช้มือได้”
หา?
เยี่ยชิวคิดว่าตัวเองฟังผิด
“รีบหน่อยสิ”หลินจิงจื้อใช้สายตายั่วยวนมองเยี่ยชิว พลางพูดอ้อนวอน
เร็วมาก เสียงแปลกประหลาดก็ดังขึ้นภายในรถ
……
เช้ามืดตีห้า
รถก็ค่อยๆขับเข้ามาในเขตเจียงเจ้อ
ใกล้จะสว่างแล้ว
หลินจิงจื้อนอนหลับสนิทอยู่ที่นั่งด้านข้างคนขับรถ
เยี่ยชิวมองเธอ และขับรถบนทางด่วนด้วยความสงบนิ่ง
ใครจะรู้ เพิ่งจะขับลงจากทางด่วน ก็ได้ยินเสียง“ปัง”เงาดำถูกชนจนลอย
เอี๊ยด!
เยี่ยชิวรีบเหยียบเบรกทันที สายตาจ้องมองทางด้านหน้า
หลินจิงจื้อถูกทำให้ตกใจจนตื่น และพูดถาม“มีอะไรเหรอ?”
“เหมือนผมจะชนคนแล้ว”เยี่ยชิวพูดจบ ก็เปิดประตูรถ เตรียมจะลงจากรถ ก็ถูกหลินจิงจื้อพูดขึ้นมา“รีบดู”
เยี่ยชิวหันหน้าไปดู เห็นเงาดำที่ถูกชนลุกขึ้นมา
“ผมจะลงไปดู”เยี่ยชิวรีบลงจากรถ
จนกระทั่งเดินไปถึงเงาดำที่อยู่ด้านหน้า เยี่ยชิวจึงมองเห็นชัดเจน คนที่ถูกเขาชนเป็นนักบวชเต๋า
นักบวชรูปร่างปานกลาง สวมจีวรของนักบวชเต๋าสีดำสกปรก หน้าตามอมแมมไปด้วยฝุ่น ที่เอวมีเหล้าน้ำเต้า สิ่งเดียวที่ค่อนข้างดึงดูดก็คือคิ้วทั้งสองข้างของเขา ยาวสิบเซนติเมตร
“นักบวชเต๋า ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เยี่ยชิวถามด้วยความเป็นห่วง
“แม่ง ฉันเกือบจะถูกนายชนตายแล้ว”นักบวชเต๋ามองเยี่ยชิว พลางพูด“เจ้าหนุ่ม หลังจากนี้ขับรถระวังหน่อย ถนนมีหลายพันสาย ความปลอดภัยคืออันดับหนึ่ง ขับรถไม่ระวัง พ่อแม่น้ำตาคลอ!”
“อืม ผมจะระวัง นักบวชเต๋า ท่านได้รับบาดเจ็บไหม?”เยี่ยชิวถาม
“แค่ถูกชนเท่านั้นเอง จะได้รับบาดเจ็บยังไง ร่างกายฉันแข็งแรงดี”ทันใดนั้นนักบวชเต๋าก็ร้องด้วยความตกใจ“เอ๊ะ เจ้าหนุ่ม ทำไมฉันรู้สึกคุ้นหน้านาย พวกเราเคยเจอกันมาก่อนไหม?”
เยี่ยชิวสายหน้า และพูด“ผมไม่เคยเจอท่าน”
“น่าแปลกมาก ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเหมือนเคยเจอนายที่ไหน?”นักบวชเต๋าขมวดคิ้ว ผ่านไปสักพัก ก็พูดขึ้นมา
“ฉันคิดออกแล้ว ฉันไม่เคยเจอนายจริงๆ เพียงแต่ นายหน้าตาเหมือนกับเพื่อนของฉันคนหนึ่ง”
“อ้อ?”เยี่ยชิวยิ้ม“ไม่ทราบว่าเพื่อนของท่านคนนั้นคือใคร?”
“ฮ่าๆ เพื่อนคนนั้นของฉันนายไม่รู้จักแน่นอน เขาชื่อเยี่ยหวู่ซวง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ