วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1583

ข้างๆแอ่งน้ํา

เยี่ยชิวมองไปที่ทิศทางที่อู่เชียนฟานหายตัวไป และมุมปากก็ฉีกยิ้มขึ้นมา

รับเจ้าชายมาเป็นทาส ความรู้สึกนี้มัน......

ดีจัง!

จากนั้น เยี่ยชิวก็หันหลังกลับ และเดินไปข้างหน้าอมตะชางเหม่ย ซึ่งยังอยู่ในอาการโคม่าในเวลานี้

"ตาแก่ยังไม่ฟื้นเหรอ"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ด้วยเหตุผลที่ว่าหลังจากที่เขารักษาอมตะชางเหม่ยแล้ว ตาแก่นี่ก็น่าจะตื่นขึ้นมาได้แล้ว ทําไมตอนนี้ยังอยู่ในอาการโคม่า?

"เต้าจ่างยังไม่ฟื้น” หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า:" แต่ดูเหมือนว่าจะไม่น่ามีปัญหาใหญ่อะไร และพี่ใหญ่ก็ได้รักษาให้กับเต้าจ่างแล้ว คิดว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาในไม่ช้านี้แล้วล่ะ ”

เยี่ยชิวจ้องมองอมตะชางเหม่ย และทันใดนั้นก็ใช้เท้าเตะตูดอมตะชางเหม่ย

"อุ๊ย เจ็บจะตายอยู่แล้ว ”

อมตะชางเหม่ยลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว ปิดก้นเอาไว้แล้วพ่นคำด่าออกมา:" เจ้าเด็กเหลือขอ นายเตะฉันทำไมกัน?"

"ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันผู้ผู้น่าสงสารจะบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ไหม?"

"นายยังมีจิตสํานึกอยู่ไหม?"

เยี่ยชิวกล่าวว่า:" ทั้งๆที่คุณฟื้นตั้งนานแล้ว แต่ยังแสร้งทําเป็นหมดสติ?"

อมตะชางเหมยจ้องมองและพูดว่า "ก็ฉันเหนื่อย อยากพักสักหน่อยไม่ได้หรือไง?"

เยี่ยชิวชี้ไปที่ซวนหวู่และพูดว่า "ตาแก่ ฉันมอบให้คุณนะ”

"จริงเหรอ?" "อมตะชางเหม่ยดูมีความสุขมาก:" ก็ยังเป็นเจ้าเด็กเหลือขอที่ยังดีกับฉันแบบนี้ไง ”

เยี่ยชิวกลอกตามองบน:" เมื่อกี้คุณไม่ได้บอกว่าฉันไม่มีจิตสํานึกเหรอเหรอ?"

"ฮิๆ เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่น นายอย่าจริงจังนักเลย เนื่องจากนายให้สัตว์ศักดิ์สิทธิ์แก่ฉัน งั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้วนะ” หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ ก็รีบวิ่งไปที่ซวนหวู่และพูดด้วยรอยยิ้ม:"ซวนจื่อน้อยจากนี้ไปเจ้าจะเป็นพาหนะของฉัน" ”

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่มีวันดูถูกตัวตนของนาย และในอนาคตเราจะทะยานไปในสวรรค์ทั้งเก้าด้วยกัน ”

พูดจบ อมตะชางเหม่ยก็เตรียมที่จะกระโดดขึ้นไปบนหลังของซวยหวู่

ใครจะไปรู้ ก่อนที่เขาจะขึ้นไป ก็ถูกซวนหวู่เตะออกจนลอยม้วนตัวออกไป

"ซวนจื่อน้อย นายหมายความว่าไง"

"ฉะนเป็นเจ้านายของนายนะ!"

"แม้ว่านายจะเป็นสัตว์เทพ แต่นายก็ไม่ควรหยาบคายกับเจ้านายของนายได้ นายรู้ไหม"

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้ซวนหวู่ ก็ถูกซวนหวูเตะออกไปอีกครั้ง

"ปัง!"

อมตะชางเหม่ยล้มลงกับพื้นอีกครั้ง ร่างกายกําลังจะแตกสลายด้วยความเจ็บปวด

"เจ้าบ้า หาเรื่องกันใช่ไหม?"

"อย่าคิดว่านายเป็นสัตว์เทพ และฉันก็จะไม่กล้าตีนายนะ”

"ดูการเคลื่อนไหว—"

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบก็กระโจนใส่ซวนหวู่อย่างรวดเร็ว

จากนั้นฉากอันตลกก็ปรากฏขึ้น เห็นเพียงชายคนหนึ่งและสัตว์ร้ายไล่ล่ากันอยู่รอบแอ่งน้ํา

เยี่ยชิวและคนอื่นๆ เฝ้าดูด้วยความสนกสนใจ และไม่มีใครเข้าไปช่วย

ในเวลานี้ โม่เทียนจีพูดกับเยี่ยชิว:" พี่ใหญ่ คุณคิดอย่างไรกับอู่เชียนฟานเหรอ?"

เยี่ยชิวถามกลับ "คุณหมายถึงด้านไหน?"

โม่เทียนจีกล่าวว่า:" ฉันคิดว่าอู่เชียนฟานคนนี้ ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดไว้ขนาดนั้น ”

เยี่ยชิวยิ้ม:" ไหนคุณลองพูดมาสิ ”

โม่เทียนจีกล่าวว่า:" ถ้าตามหลักเหตุผล ที่เห็นเจียงอู่ต่าวและหลี่เป่ยไห่ตายด้วยน้ำมือของคุณทีละคนๆ ถ้าเป็นคนธรรมดาๆก็คงจะหนีไปทันทีอย่างแน่นอน" ”

“แต่ว่า เขาไม่ได้หนีไป ”

"เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจสถานการณ์ของตัวเอง การวิ่งหนีเป็นเพียงทางตัน พี่จะไม่มีทางปล่อยให้เขาหนีแน่ ”