วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 160

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว และมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่นักพรตเต๋าชราก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

"เขาล่ะ?" เยี่ยชิวถามหลินจิงจื้อ

หลินจิงจื้อตอบว่า "เมื่อกี้ยังอยู่ข้างนอกอยู่เลย ทำไมถึงหายไปในพริบตา"

เยี่ยชิวรีบลงจากรถ และค้นหาไปทั่ว แต่ก็ยังไม่พบนักพรตเต๋าชราคนนั้น เขากลับไปที่รถด้วยสีหน้าผิดหวัง

"ไม่เจอเขาเหรอ?" หลินจิงจื้อถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า "ผมไม่รู้ว่าผมไปที่ไหน?"

"เขาไม่ได้บอกว่า เขาถูกกำหนดมาแล้ว ว่าจะได้พบนายอีกครั้ง?" หลินจิงจื้อปลอบใจ

"อื้ม" เยี่ยชิวพยักหน้า คิดว่าเขาทำได้แต่รอจนกว่าจะถึงครั้งต่อไปที่เขาจะได้พบกัน เพื่อถามนักพรตเต๋า

เขาสตาร์ทรถ และขับไปข้างหน้าต่อไป

หลังจากเยี่ยชิวและคนอื่น ๆ ออกไปสักพัก นักพรตเต๋าก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขามองดูธนบัตรสีแดงในมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ในระหว่างวัน ฉันได้ทำนายดวงชะตาแล้ว การทำนายดวงชะตาแสดงให้เห็นว่า วันนี้ฉันจะมีโชคลาภ และฉันได้รับโชคใหญ่"

จากนั้นใบหน้าของนักพรตเต๋าก็จริงจัง และพูดว่า "เด็กผู้หญิงเมื่อกี้นี้เป็นเหมือนลั่วเสินในโลก เธอมีใบหน้าที่ไม่มีใครเทียบได้ และมีเกียรติอย่างยิ่ง หากเธอเกิดในสมัยโบราณ เธอคงจะเป็นเจ้าแห่งฮาเร็ม"

"ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นลูกของตระกูลไหน ที่มีชีวิตที่ดีขนาดนี้"

"นักพรตจน ๆ คนนี้จะดูให้นายเอง"

หลังจากพูดจบ นักพรตเต๋าหยิบเหรียญทองแดงสามเหรียญออกมาจากแขนเสื้อ แล้วโยนขึ้นไปในอากาศ

ฉากประหลาดจึงปรากฏขึ้น

เหรียญทองแดงสามเหรียญหมุนอย่างรวดเร็วในอากาศ ส่งเสียงหวีดหวิว พวกมันหมุนต่อไปเป็นเวลาสามสิบวินาที ก่อนจะตกลงกับพื้นเป็นรูป "หมุด"

นักพรตเต๋าชรามองดูแฉกนี้อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนับนิ้ว แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ปรากฏว่าเธอเป็นหลานสาวของชายชราหลินเองเหรอ ไม่น่าแปลกใจเลย"

"ชายหนุ่มที่เธอคบหาอยู่ด้วยตอนนี้ ไม่ใช่คนกระจอกอย่างแน่นอน"

"ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกของเขาเพียงอย่างเดียว เขาสามารถแข่งขันกับเซียวจิ่วและไป๋ยวี่จิงได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาจะไปถึงจุดสูงสุดได้แค่ไหนในอนาคต"

นักพรตเต๋าชราตัดสินใจคำนวณชะตากรรมของเยี่ยชิวด้วยความตั้งใจ

"ฉึ่บ!"

ด้วยการสะบัดข้อมือ เหรียญทองแดงสามเหรียญบนพื้นลอยขึ้นไปในอากาศ จากนั้นหมุนไปในอากาศ ทำให้เกิดเสียงหึ่ง ๆ

สิบวินาทีต่อมา

"พัฟ--"

ทันใดนั้น เหรียญทองแดงสามเหรียญก็ระเบิดออก

นักพรตเต๋าชราพ่นเลือดเต็มปากจากปากของเขา

"ความลับไม่สามารถถูกสอดแนมได้!"

ใบหน้าของนักพรตเต๋าชรามีความตกใจอย่างมาก และเขาพูดต่อ "เด็กคนนี้คือใคร ชะตาชีวิตของเขาน่ากลัวได้ขนาดนี้เลยเหรอ?"

"ฉันคำนวณชะตากรรมของเซียวจิ่วได้ แต่ทำไมฉันถึงคำนวณชะตากรรมของเขาไม่ได้"

"สถานการณ์แบบนี้ เคยเกิดขึ้นกับเยี่ยหวู่ซวงมาก่อนเท่านั้น"

"ถ้ารู้อย่างนี้ เมื่อกี้ฉันควรจะถามวิธีติดต่อเขาในอนาคตไว้หน่อย นี่ไม่มีร่องเลย แล้วจะไปหาเขาได้ที่ไหนในอนาคต?"

นักพรตเต๋าชราเสียใจมากเกินไป

ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมา

"เด็กผู้หญิงในตอนนี้เป็นหลานสาวของชายชราหลิน เธอรีบกลับไปที่เจียงซูในตอนดึก ดูเหมือนว่าเธอจะมาที่นี่เพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดของชายชราหลิน เด็กชายคนนั้นเป็นผู้ชายของเธอ และจะอยู่กับเธออย่างแน่นอน ฉันต้องไปหาตระกูลหลินเพื่อดูสักหน่อย"

หลังจากที่นักพรตเต๋าชราพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้า และปรากฏตัวห่างออกไปห้าเมตรในทันที

ความเร็วนั้นเร็วมาก

ในชั่วพริบตาเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

…

เวลาแปดโมงเช้า

รถขับเข้าไปในเขตเมืองของเจียงซู

หลินจิงจื้อพาเยี่ยชิวไปซื้อของขวัญสองชิ้น แล้วกลับบ้านโดยตรง

"พี่หลิน เราไปหาอะไรกินก่อนกลับกันไหม?"

เยี่ยชิวรู้สึกกังวลเล็กน้อย ในขณะที่เขากำลังจะพบกับพ่อแม่ของหลินจิงจื้อ

"พ่อบอกให้เรากลับไปกินข้าวที่บ้าน"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และถามว่า "พี่หลิน พ่อของพี่และคนอื่น ๆ รู้ไหมว่าผมจะกลับบ้านพร้อมกับพี่"

เขาคิดว่าหลินจิงจื้อไม่ได้บอกครอบครัวของเธอ เพราะเธอไม่เห็นหลินจิงจื้อคุยโทรศัพท์กับครอบครัวของเธอระหว่างทาง

"รู้แน่นอน" หลินจิงจื้อยิ้ม และพูดว่า "ฉันบอกพวกเขาก่อนที่นายจะมารับฉันเมื่อคืนนี้"

"คุณลุงกับคุณป้าคิดยังไงกับผมบ้าง?" เยี่ยชิวถามอย่างเร่งรีบ

"ฉันยังไม่ได้เจอพวกเขาเลย แล้วฉันจะรู้เหรอ? แต่ไม่ต้องกังวลไป พ่อแม่ของฉันจะไม่ทำให้นายลำบากใจหรอก แต่ฉันแค่กลัวว่า..."

"กลัวอะไร?" เยี่ยชิวถามอย่างเร่งรีบ

หลินจิงจื้อพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "ฉันแค่เกรงว่าปู่ของฉันจะทำให้นายอับอาย"

"ไม่หรอกมั้ง ปู่ของพี่อายุเกือบแปดสิบแล้ว เขาจะทำให้เด็กอย่างผมอายทำไม?"

"นายไม่เข้าใจปู่ของฉัน ในสายตาของเขา ผู้หญิงในตระกูลหลินของเราเป็นเพียงเครื่องมือสำหรับการแต่งงานในครอบครัว"

จู่ ๆ เยี่ยชิวก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง และพูดว่า "แล้วปู่ของพี่เป็นคนจัดการให้พี่แต่งงานกับเฉียนตงแห่งตระกูลเฉียนในเมืองหลวงเหรอ?"

"ใช่" หลินจิงจื้อหัวเราะเยาะ "ปู่ของฉันวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว แต่เขาไม่คาดคิดว่าเฉียนตงจะเป็นผีอายุสั้น"

"พี่หลิน เฉียนตงตายได้ยังไง?"

เยี่ยชิวต้องการถามคำถามนี้มานานแล้ว

ตัวเองยังจำได้ว่า ในแผนกดูแลพิเศษในวันนั้นเฉียนเยี่ยนหรูพี่สาวของเฉียนตงเอาแต่พูดว่าหลินจิงจื้อวางยาพิษเฉียนตง และเยี่ยชิวได้ยินไป๋ปิงเองก็พูดแบบนี้เช่นกัน

"เยี่ยชิว ถ้าฉันบอกนายว่าเฉียนตงไม่ได้ถูกฉันวางยาพิษจนตาย นายจะเชื่อไหม?"

"ผมเชื่อ"

แม้ว่าเยี่ยชิวจะไม่รู้จักหลินจิงจื้อมาเป็นเวลานาน แต่เขาก็ยังรู้บางอย่างเกี่ยวกับนิสัยของหลินจิงจื้อ

แม้ว่าวิธีการของหลินจิงจื้อจะโหดเหี้ยม แต่เยี่ยชิวรู้ว่าผู้หญิงจะประสบความสำเร็จในอาชีพการงานได้อย่างไร ถ้าวิธีการของเธอไม่โหดเหี้ยมเพียงพอ

สำหรับการวางยาพิษเฉียนตงนั้น เยี่ยชิวไม่เชื่อเลย

หลินจิงจื้อเป็นผู้หญิงที่ฉลาด ด้วย IQ ของเธอ หากเธอต้องการฆ่าเฉียนตง คงมีหลายร้อยวิธี และเธอจะไม่ใช้วิธีการระดับต่ำเช่นการวางยาพิษ

แม้ว่าหลินจิงจื้อจะวางยาเฉียนตง ทุกคนก็ไม่สงสัยในตัวเธอ

"อันที่จริง เฉียนตงรับยาพิษด้วยตัวเอง" หลินจิงจื้อถอนหายใจ และพูดว่า "เพราะเขาไม่ต้องการแต่งงานกับฉัน"

เยี่ยชิวคิดว่าเขาได้ยินผิด มีใครในโลกนี้ที่ไม่อยากแต่งงานกับหลินจิงจื้อหรือไม่?

หลินจิงจื้อกล่าวว่า "เฉียนตงมีคนที่เขาชอบแล้ว เขาไม่ต้องการตกเป็นเหยื่อของการแต่งงานในครอบครัว เขาจึงฆ่าตัวตายด้วยการกินยาพิษ"

"ฉันชื่นชมเขานะ แต่ในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกดูถูกเขาด้วย"

"ฉันยอมฆ่าตัวตายดีกว่าตกเป็นเหยื่อของครอบครัว คนส่วนใหญ่ไม่มีความกล้าหาญแบบนี้ และฉันซาบซึ้งในสิ่งนี้มาก"

"อย่างไรก็ตาม ในฐานะทายาทของตระกูลเฉียนในปักกิ่ง การสละชีวิตเพื่อผู้ชายคนหนึ่งเป็นเรื่องโง่จริง ๆ ฉันเลยรู้สึกดูถูกสิ่งนี้..."

"เดี๋ยวก่อน พี่หลิน คุณพูดว่าอะไรนะ? เฉียนตงสละชีวิตเพื่อผู้ชายคนหนึ่งงั้นเหรอ?" เยี่ยชิวรู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย และถามว่า "ผมได้ยินพี่ถูกหรือเปล่า?"

"นายได้ยินถูกแล้ว เฉียนตงสละชีวิตเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง ทัศนคติของเขาแตกต่างจากคนปกติเล็กน้อย"

โอ้พระเจ้า!

นี่ไม่ใช่คนโง่ มันเป็นสิ่งที่ไม่ดีอย่างชัดเจน!

หลินจิงจื้อกล่าวต่อ "หลังจากที่เฉียนตงเสียชีวิต ตระกูลเฉียนจึงสงสัยว่าฉันวางยาพิษเขา เพื่อป้องกันไม่ให้ตระกูลหลินมีส่วนเกี่ยวข้อง คุณปู่ของฉันจึงไล่ฉันออกจากบ้าน"

"ไม่เพียงแค่นั้น แต่ยังทำให้ตัวตนของพ่อฉันในฐานะทายาทของครอบครัวถูกลิดรอนไปด้วย"

"ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พ่อของฉันไม่ได้ช่วยงานที่บ้าน และไม่เกี่ยวข้องกับธุรกิจของครอบครัวเลย"

"ลุงสองและอาสามถือโอกาสเติบโตขึ้น คุณปู่เองก็สนับสนุนพวกเขา พ่อของฉันเลยโกรธพวกเขามาก"

"เดิมทีฉันไม่อยากกลับครั้งนี้ แต่ถ้าไม่กลับมา พวกเขาจะรังแกพ่อฉันแน่นอน เขาทนมาหลายปีแล้ว และตอนนี้ฉันก็ไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว"

มีแสงเย็นเฉียบในดวงตาของหลินจิงจื้อ และเธอก็พูดว่า "คราวนี้ฉันพานายกลับมา เพื่อตบหน้าพวกเขา เยี่ยชิว ถ้าใครกล้ารังแกพ่อของฉัน นายสามารถช่วยฉันดึงเขากลับมาโดยไม่ต้องเมตตาใคร ๆ ทั้งนั้นได้เลย"

"ตกลง"

เยี่ยชิวเห็นด้วยทันที