วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1631

ใช่แล้ว เงาสีทองที่โยนออกมาจากแขนเสื้อของอู๋ฮวา ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากน้องชายของเยี่ยชิว เจ้าชาย อู่เชียนฟาน แห่งราชวงศ์ต้าโจว!

เยี่ยชิวตกใจอย่างมากและรีบเปลี่ยนหมัด จากนั้นจับอู่เชียนฟานไว้อย่างรวดเร็ว

ช่วงเวลาต่อมา เยี่ยชิวเต็มไปด้วยความโกรธ

อู่เชียนฟานแทบไม่มีชีวิต ได้รับบาดเจ็บสาหัส ใกล้จะตาย และแทบจะไม่สามารถยึดติดกับชีวิตได้

“โยมเยี่ย หากคุณยังยุ่งกับฉันต่อไป ฉันเกรงว่าชีวิตของเจ้าชายอู่จะตกอยู่ในอันตราย”

“ฉันเห็นคุณเป็นคนมีความเห็นอกเห็นใจ คุณจะไม่ยืนดูคนตายเฉยๆ ใช่ไหม?”

“ลาก่อน แล้วเราจะพบกันใหม่”

ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา อู๋ฮวาพูดจบและหันหลังกลับ โดยนำวิญญาณของเว่ยอู๋จี้ติดตัวไปด้วยขณะที่เขาเดินจากไป

เยี่ยชิวจ้องมองร่างที่กำลังถอยกลับของอู๋ฮวา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า ถ้าไม่ใช่เพราะอู่เชียนฟานใกล้ตาย เขาคงจะเก็บอู๋ฮวาและเว่ยวูจิไว้ที่นี่ในวันนี้

“พระเวร อย่าให้ฉันจับคุณอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ไว้ชีวิตคุณ”

เยี่ยชิวเฝ้าดูขณะที่อู๋ฮวาจากไป จากนั้นหันกลับมา และใช้ความสามารถของเขาในการครอบคลุมระยะทางร้อยไมล์ในก้าวเดียว กลับไปยังสถานที่ที่พวกเขาเคยต่อสู้กันอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ย โม่เทียนจี หลินต้าเหนี่ยวและหยุนซีต่างก็เข้ามาใกล้

“เจ้าหนู คุณจัดการอู๋ฮวาและเว่ยอู๋จี้ได้ไหม? น่าประทับใจ ฆ่าอัจฉริยะสองคนได้ในเวลาอันสั้น น่าประทับใจ……”

อมตะชางเหม่ยเริ่มพูด แต่เยี่ยชิวขัดจังหวะ “พวกเขาหนีไปแล้ว” เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“พวกเขาหนีไปแล้วเหรอ?” อมตะชางเหม่ยตกตะลึง แล้วถามด้วยความโกรธว่า “คุณปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้อย่างไร?”

“สองคนนั้นรับมือไม่ง่าย การปล่อยให้พวกเขาหนีก็เหมือนกับการปล่อยเสือกลับภูเขา ทำให้เกิดปัญหาไม่รู้จบ”

“และ……”

“พอเถอะ” เยี่ยชิวพูดตัดหน้าอมตะชางเหม่ย และพูดอย่างอารมณ์เสีย “คุณคิดว่าฉันเต็มใจปล่อยพวกเขาไปหรือเปล่า?”

“เมื่อฉันไล่ตามพวกเขา อู๋ฮวาไอ้เวรนั่นก็โยนอู่เชียนฟานออกมาทันที”

“ถ้าฉันไล่ตามพวกเขาต่อไป อู่เชียนฟานคงจะตายไปแล้ว”

อมตะชางเหม่ยเหลือบมองอู่เชียนฟานที่ถูกเยี่ยชิวจับไว้แล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”

“เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส” เยี่ยชิววางอู่เชียนฟานลงบนพื้นเบาๆ ขณะที่เขาตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขา

ในไม่ช้า เจตนาฆ่าที่รุนแรงก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเยี่ยชิว

หลังจากตรวจสอบเขาแล้ว เยี่ยชิวพบว่าแขนขาของอู่เชียนฟานหักทั้งหมด พลังงานภายในของเขาหมดลง และเส้นลมปราณของเขาก็ขาดหลายสิบจุด เลือดไหลซึมผ่านเสื้อผ้า แทบจะไม่สามารถเกาะติดชีวิตได้

ไม่เพียงเท่านั้น อวัยวะภายในของอู่เชียนฟานยังแตกร้าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตันเถียนของเขา ที่ซึ่งมีพลังหยินอ่อนโยนกำลังกลืนกินพลังชีวิต

เยี่ยชิววางฝ่ามือบนตันเถียนของอู่เชียนฟาน และพลังงานที่แท้จริงอันทรงพลังก็พุ่งเข้าไป อย่างไรก็ตาม เมื่อพลังงานที่แท้จริงพบกับพลังหยินอ่อนโยน มันก็ถูกกลืนกินทันที

“หืม?”

เยี่ยชิวเลิกคิ้วรู้สึกค่อนข้างไม่เชื่อ

พลังหยินและพลังอันอ่อนโยนรวมตัวกันอย่างลึกลับรอบๆ ตันเถียนของอู่เชียนฟาน คงอยู่ต่อไปโดยไม่สลาย

“เขาบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นได้ยังไง?” อมตะชางเหม่ยถามด้วยความประหลาดใจ

“มันทำโดยอู๋ฮวา” โม่เทียนจีตอบ