วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1639

เยี่ยชิวมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาที่เฉียบคม พร้อมกับความสงสัยเล็กน้อย

“มีอะไรเหรอเยี่ยหลาง” หยุนซีถาม

“ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อกี้ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนกำลังสอดแนมพวกเรา” เยี่ยชิวพูด

“เป็นไปไม่ได้” หยุนซีพูด : “ค่ายกลที่อยู่บนจี้หยกพ่อของฉันเป็นคนสลักด้วยตัวเอง เว้นเสียแต่เป็นนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่งแล้ว ไม่เช่นนั้นจะไม่มีใครสามารถสอดแนมพวกเราได้”

“ยิ่งกว่านั้น นอกภูเขาอมตะมีการติดตั้งข้อจำกัดที่แข็งแกร่ง ผู้ฝึกฝนที่เหนือกว่าต้งเทียนขั้นสูงสุดไม่สามารถเข้ามาได้”

“ดังนั้น ที่นี่ถูกซ่อนไว้อย่างลึกลับ”

เยี่ยชิวสัมผัสอีกครั้ง พบว่าความรู้สึกของการถูกสอดแนมก่อนหน้านี้หายไปแล้ว พูดด้วยรอยยิ้ม : “บางทีอาจเป็นเพราะว่าผมประหม่าเกินไปแล้ว!”

“ซีเอ๋อ พวกเราออกไปกัน”

“เดี๋ยวก่อน!” หยุนซีกอดแขนของเยี่ยชิวเอาไว้แน่น ใช้ส่วนที่อ่อนนุ่มของตัวเองถูเยี่ยชิว พูดอย่างไม่เต็มใจ : “เยี่ยหลาง คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย ตกลงคุณชอบฉันมากกว่า หรือว่าชอบพี่ไป๋ฮวามากกว่า”

“ผมรักพวกคุณเหมือน......กัน!” คำพูดสุดท้าย เยี่ยชิวพูดหนักเป็นพิเศษ ตอนที่พูด ที่มุมปากของเขามีรอยยิ้มชั่วร้ายด้วย

หยุนซีเข้าใจทันที ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขินอายจริงๆ หรือว่าแสร้งทำเป็นเขินอาย อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพูราวกับดอกพีชที่กำลังเบ่งบาน

“เยี่ยหลาง คุณร้ายมากเลยนะ～”

หยุนซีพูดอย่างไพเราะจบ ถามอีกครั้ง : “เยี่ยหลาง คุณบอกฉันมา ฉันสวยกว่าหรือว่าพี่ไป๋ฮวาสวยกว่า”

ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละ ปากบอกว่าตัวเองไม่ถือสาที่ผู้ชายของตัวเองมีหญิงอื่น แต่ภายในใจมักจะมีการเปรียบเทียบกัน

ยิ่งกว่านั้น หยุนซียังเป็นนักบุญหญิงของนิกายดาบชิงหยุน นิสัยเย่อหยิ่งอย่างมาก

เยี่ยชิวถามกลับ : “คำถามนี้ไม่ตอบได้ไหม”

“ไม่ได้ จำเป็นต้องตอบ” หยุนซีถาม : “คุณคิดว่าฉันสวยกว่า หรือว่าพี่ไป๋ฮวาสวยกว่าเหรอ”

“พวกคุณสวยเหมือนกัน” เยี่ยชิวเป็นคนกลางและดูแลในทุกด้าน ปฏิบัติต่อผู้หญิงของตัวเอง เขามีความเท่าเทียมกันเสมอ

“คุณเป็นคนเจ้าเล่ห์เกินไป คำตอบนี้ฉันไม่พอใจอย่างมาก” หยุนซีพูด : “คุณจำเป็นต้องบอกฉัน ตกลงฉันกับพี่ไป๋ฮวาใครสวยกว่ากัน คุณจำเป็นต้องตอบ ถ้าหากทำให้ฉันไม่พอใจล่ะก็ อย่างนั้นวันนี้คุณก็ไม่ต้องออกไปแล้ว”

ดวงตาของเยี่ยชิวหมุนไปมา พูด : “ซีเอ๋อ คุณและเย่ว์เอ๋อร์ล้วนแล้วเป็นสาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้ ปลาจมและห่านร่วงหล่น งดงามราวกับดอกไม้ ถ้าหากคุณยืนกรานที่จะให้ผมพูดว่าพวกคุณใครสวยล่ะก็ งั้นพูดตามตรงเลย ผมพูดไม่ออกจริงๆ”

“เพราะว่าในหัวใจของผม คนสนิทของผมล้วนแล้วสวยเหมือนกัน ถ้าหากไม่สวย อย่างนั้นก็ไม่สามารถกลายเป็นผู้หญิงของผม”

“เพียงแต่ พวกคุณมีบางจุดที่ไม่เหมือนกัน”

หยุนซีรีบถาม : “ที่ไหน”

เยี่ยชิวจับพื้นที่บางแห่งบนร่างกายของหยุนซี พูด : “คุณใหญ่กว่าเย่ว์เอ๋อร์”

“ยังมีอีกไหม” หยุนซีถามต่อ

“ที่นี่ของคุณก็ใหญ่กว่าเย่ว์เอ๋อร์” เยี่ยชิวพูดจบ “เพี๊ยะ” ตบไปที่ข้างล่างเอวของหยุนซีหนึ่งที ความยืดหยุ่นอันน่าทึ่งทำให้ฝ่ามือของเขาดีดออกโดยตรง

เยี่ยชิวพูดอีกครั้ง : “คนแก่ในโลกมนุษย์ของพวกเรามักจะพูดว่า รูปร่างเหมือนคุณแบบนี้ เป็นแม่พันธุ์ชั้นดี”

หยุนซีพูดด้วยรอยยิ้ม : “อย่างนั้นในอนาคตฉันจะคลอดลูกให้คุณหนึ่งร้อยคนเป็นยังไง”

หนึ่งร้อยคนเหรอ

เยี่ยชิวตกใจอย่างมาก มีลูกมากขนาดนี้ทำไม

หรือว่า อัตราการเกิดในโลกฝึกเซียนก็ลดลงอย่างรวดเร็วเช่นกันเหรอ

คิดๆดูแล้วก็ใช่ การเลี้ยงลูกสมัยนี้มันยากขนาดไหน ค่ารักษาพยาบาลไม่ฟรีและการศึกษาก็ไม่ยุติธรรม ซื้อบ้านไม่ไหว.....เกือบลมไปเลย ปัญหาเหล่านี้ไม่มีอยู่ในโลกฝึกเซียน

“เรื่องของการมีลูกค่อยคุยกันในอนาคต ตอนนี้ไม่รีบ” เยี่ยชิวหันหน้า จูบไปที่คอของหยุนซีหนึ่งที

หยุนซีถูกเยี่ยชิวทั้งจับ ตบ และจูบแบบนี้ มีระลอกคลื่นในดวงตาอีกครั้ง ฤดูใบไม้ผลิที่หว่างคิ้วแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง