วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1641

“ตัวเมียเหรอ” หยุนซีคิดอะไรบางอย่างออก พูดอย่างแปลกประหลาด : “เยี่ยหลาง คุณหมายถึง ประจำเดือนของมันมาเหรอ”

“อืม” เยี่ยชิวอืมเบาๆหนึ่งที

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันคิดว่ามันได้รับบาดเจ็บสะอีก” หยุนซีจะหัวเราะก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่เชิง

เยี่ยชิวกดจุดเลือดออกของจิ้งจอกขาวตัวน้อยหลายที หลังจากนั้นนวดท้องของมันสักพักหนึ่ง ถ่ายโอนพลังชี่แท้เข้าไป หลังจากนั้นพูดกับจิ้งจอกขาวตัวน้อย : “เจ้าน่ารัก ฉันนวดท้องให้แกสักพักหนึ่งแล้ว แกจะไม่เลือดออกอีกแล้ว”

“ในช่วงนี้แกต้องกินของเย็นให้น้อยลง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ปวดท้อง”

“นอกจากนี้ มียอดฝีมืออยู่ใกล้ๆไม่น้อย และยังมีสัตว์ดุร้ายบางส่วน แกต้องระวังตัวให้มากๆ”

พูดจบ เยี่ยชิววางจิ้งจอกขาวตัวน้อยลงบนพื้น

จิ้งจอกขาวตัวน้อยกระโดดเข้าไปในพุ่มหญ้าทันที รีบซ่อนตัว ดูจากท่าทางกลัวคนอย่างมาก

“เจ้าน่ารักตัวนี้ อารมณ์ค่อนข้างร้าย ไม่ค่อยมีความกล้า” เยี่ยชิวหัวเราะออกมา หลังจากนั้นจับมือของหยุนซี หันตัวแล้วออกจากสถานที่แห่งนี้

หลังจากที่พวกเขาจากไป หัวของจิ้งจอกขาวตัวน้อยโผล่ออกมาจากพุ่มหญ้า สูดหายใจเข้าลึกๆหลายที หลังจากนั้นยืนขึ้น ดวงตาสีเข้มแต่เดิมก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที ดวงตาแวววาวเหมือนกับหินมรกต

และในเวลาเดียวกัน ร่างกายอันเล็กกระทัดรัดของจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็พองตัวขึ้นทันที เหมือนลูกบอลที่พองตัวขึ้น ต่อจากนั้น หางอันที่สองงอกขึ้นมาจากด้านหลัง

หางอันที่สาม หางอันที่สี่ และหางอันที่ห้า.....

หางทุกอันล้วนแล้วยาวครึ่งเมตร

สิ่งที่น่าอัศจรรย์กว่านั้นคือ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะพูดภาษาคน

“ฉังเซิงเหรอ เยี่ยหลางเหรอ หรือว่าเขาชื่อเยี่ยฉังเซิงเหรอ”

“ไม่เลวเลยนะเยี่ยฉังเซิง คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าทำกับฉันแบบนั้น ฉันไม่มีทางให้อภัยนายแน่”

จิ้งจอกขาวน้อยมองดูเยี่ยชิวจากไปไกล นึกถึงตอนที่เยี่ยชิวใช้นิ้วมือจิ้มจุดที่ออกเลือดของมันก่อนหน้านี้ มีความอับอายและความโกรธในดวงตาสีเขียว ส่ายหน้า หลังจากนั้นพลังปีศาจอันมหาศาลก็ถูกปลดปล่อยออกจากร่างกาย ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ราวกับสัตว์ดุร้ายที่ไร้เทียมทานตัวหนึ่ง

ในเวลานี้ เยี่ยชิวและหยุนซีออกมาหลายสิบกิโลเมตรแล้ว

ทั้งสองคนหยุดเดินในเวลาเดียวกัน มองย้อนกลับไปทางหุบเขา

“พลังปีศาจแข็งแกร่งมาก!” หยุนซีพูดด้วยใบหน้าสวยที่เคร่งขรึม : “ดูเหมือนว่าเผ่าปีศาจเข้าสู่ภูเขาอมตะแล้ว”

“เผ่าปีศาจเหรอ” เยี่ยชิวหรี่ตาลง นึกอะไรบางอย่างออก พูด : “สถานที่แห่งนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นสถานที่ที่พวกเราเคยอยู่ก่อนหน้านี้นะ คงไม่ใช่จิ้งจอกขาวตัวน้อยนั้นหรอกมั้ง”

“ไม่ใช่มัน ก่อนหน้านี้ฉังสังเกตแล้ว บนตัวของจิ้งจอกขาวตัวน้อยไม่มีพลังยุทธ์เลย” หยุนซีพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ : “นอกจากนี้ ดาบเพลิงตะวันเจ็ดสีอยู่บนตัวฉัน”

“ดาบศักดิ์สิทธิ์เล่มนี้เป็นดาบแบบพกพาของหัวหน้าที่สืบทอดรุ่นสู่รุ่นของนิกายดาบชิงอวิ๋น เคยฆ่าเผ่าปีศาจมาไม่น้อย ถ้าหากเผ่าปีศาจปรากฏตัวใกล้ๆฉัน อย่างนั้นดาบเพลิงตะวันเจ็ดสีจะแจ้งเตือนให้รู้”

เยี่ยชิวถาม : “พวกเราควรกลับไปดูที่หุบเขาอีกรอบไหม”

หยุนซีส่ายหน้า : “ช่างเถอะ ทุกครั้งที่ภูเขาอมตะเปิดออก เผ่าปีศาจล้วนแล้วจะส่งคนมาค้นหาสมบัติ ตอนที่ควรเจอกันก็จะต้องเจอกันอย่างแน่นอน ไม่จำเป็นต้องกลับไปอีกครั้ง”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับทัศนคติของหยุนซี ถาม : “ผมได้ยินมาว่า ผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์ถือว่าปีศาจเป็นศัตรูตัวฉกาจ ทุกคนที่พบเห็นต่างต้องการฆ่า แต่ผมเห็นทัศนคติของคุณ ดูเหมือนว่าไม่ได้มีความแค้นต่อปีศาจเลย ทำไมเหรอ”

หยุนซีตอบกลับ : “นั่นเป็นเพราะว่าฉันใกล้ชิดกับปีศาจน้อยอย่างมาก พวกเขาก็ไม่เคยทำร้ายฉันเลย ดังนั้นฉันเลยไม่มีความแค้นต่อพวกเขา”

“ฉังเซิง ขอพูดแบบไม่ปิดบังเลยนะ อันที่จริงฉันรู้สึกเกลียดทัศนคติของผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์ที่มีต่อปีศาจ”

“ท่ามกลางผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์มีคนเลว ฉันเชื่อว่าท่ามกลางเผ่าปีศาจก็มีคนดีเหมือนกัน เผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจควรอยู่ร่วมกันอย่างสามัคคี มีเพียงแบบนี้ โลกแห่งนี้ถึงจะกลายเป็นสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น”

“นอกจากนี้ ทุกสิ่งในโลกล้วนมีจิตวิญญาณ เนื่องจากปีศาจมีตัวตน นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขามีอยู่”

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม : “ซีเอ๋อ คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะมีความคิดเห็นแบบนี้ ร้ายกาจ!”

หยุนซีพูด : “ฉันไม่ได้มีความคิดเห็นแบบนี้ คำพูดเหล่านี้ อันที่จริงพ่อของฉันเป็นคนพูดทั้งหมด”