วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1642

“ข่าวดีเหรอ” อารมณ์ของเยี่ยชิวสั่นไหว ถาม : “ข่าวเกี่ยวกับพ่อของผมใช่ไหม”

“ไม่ใช่” อมตะชางเหม่ยส่ายหน้า

เยี่ยชิวผิดหวังอย่างมาก ถาม : “แล้วเป็นข่าวดีเกี่ยวกับอะไร”

อมตะชางเหม่ยพูดเสียงต่ำ : “หลังจากที่นายและหยุนซีจากไป ฉันเข้าใกล้กับลูกศิษย์กลุ่มนั้นของนิกายดาบชิงอวิ๋น ได้รู้เรื่องบางอย่างจากปากของพวกเขา ตัวตนของหยุนซีไม่ธรรมดา”

“เจ้าเด็กเหลือขอ นายลองเดาดูสิ ประวัติความเป็นมาของหยุนซีเป็นยังไง”

เยี่ยชิวพูด : “พ่อของเธอเป็นหัวหน้านิกายของนิกายดาบชิงอวิ๋นคนปัจจุบัน”

“นายรู้ได้ยังไง” อมตะชางเหม่ยแปลกใจอย่างมาก

เยี่ยชิวพูด : “ซีเอ๋อเป็นคนของผมแล้ว เธอเล่าภูมิหลังของตัวเองให้ผมฟังแล้ว”

“เชอะ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ต้าเหนี่ยวพูดไม่ผิด พวกนายไปสร้างมนุษย์จริงๆแล้ว” ต่อจากนั้นอมตะชางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เจ้าเด็กเหลือขอ ตอนนี้นายอยู่กับหยุนซีด้วยกันแล้ว พ่อของเธอเป็นหัวหน้านิกายชั้นหนึ่งของตงฮวง กล่าวอีกนัยหนึ่ง ตอนนี้นายมีเบื้องหลังที่แข็งแกร่งแล้ว”

“มีพ่อตาของนายคอยหนุนหลังนาย ไม่ว่าจะเป็นสำนักหยินหยาง หรือว่าเป็นสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์ นับแต่นี้เป็นต้นไปพวกเราก็ไม่ต้องกลัวอีกต่อไป”

“เจ้าเด็กเหลือขอ นายกินอาหารอ่อนครั้งนี้ได้ดี”

“ดีบ้าอะไร!” เยี่ยชิวไม่ดีใจเลยแม้แต่นิดเดียว พูด : “ซีเอ๋อเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อเธอ เพียงแค่พ่อของเธอรู้ว่าผมกับซีเอ๋ออยู่ด้วยกัน เกรงว่าจะต้องสับผมเป็นชิ้นๆอย่างแน่นอน”

“กลัวอะไร” อมตะชางเหม่ยไม่เห็นด้วย พูด : “นายและหยุนซีจากข้าวดิบกลายเป็นข้าวสุกแล้ว เพียงแค่หยุนซีตกหลุมรักนาย ไม่ว่าพ่อของเธอจะต่อต้านยังไงก็ไม่สามารถทอะไรได้”

“ถึงเวลาตอนที่เจอพ่อเธอ พฤติกรรมของนายดีหน่อย พูดคำพูดดีๆสองสามคำ ไม่แน่พ่อของเธออาจจะเห็นด้วยกับการแต่งงานในครั้งนี้”

“เพียงแค่นายกลายเป็นลูกเขยของนิกายดาบชิงอวิ๋น ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่อยู่ใกล้แค่เอื้อม”

ภายในใจของเยี่ยชิวกลับไม่มีความสุขเลย ท้ายที่สุดแล้วสมัยนี้ การเป็นลูกเขยนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ยิ่งกว่านั้นยังเป็นลูกเขยของนิกายดาบชิงอวิ๋น

ถ้าหากอยู่ในโลกมนุษย์ นิกายดาบชิงอวิ๋นเทียบเท่ากับตระกูลระดับสูง ต้องการแต่งงานกับลูกสาวของครอบครัวชั้นสูง มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เยี่ยชิวพูด : “เพียงแค่พ่อของเธอไม่ฆ่าผม ผมก็พอใจแล้ว”

“เจ้าเด็กเหลือขอ นายกังวลมากเกินไปแล้ว ถ้าหากพ่อของเธอกล้าฆ่านาย ฉันรับประกันได้เลยว่าหยุนซีก็จะตายไปพร้อมกันเช่นกัน ไม่เชื่อ พวกเรารอดูกัน” อมตะชางเหม่ยพูดถึงตรงนี้ มองดูเยี่ยชิวขึ้นๆลงๆ อุทานออกมา : “บางครั้งไม่ยอมรับไม่ได้เลยนะ มีหน้าตาที่หล่อเหลาก็จะทำให้ผู้หญิงชอบ”

“ถ้าหากมีชาติหน้า ฉันหวังว่าชาติหน้าจะเกิดเป็นคนหล่อคนหนึ่ง”

“คุณเหรอ” เยี่ยชิวเหลือบมองอมตะชางเหม่ยหนึ่งที พูดอย่างดูถูก : “ต่อให้สามารถเกิดใหม่ได้จริงๆ คุณก็ไม่มีทางเป็นคนหล่อ”

“เพราะว่าความเหล่อขึ้นอยู่กับยีน”

“คุณน่าเกียจเกินไปแล้ว!”

อมตะชางเหม่ยโกรธอย่างมาก : “พูดจาดีๆไม่เป็นบ้างเลย!”

เยี่ยชิวหัวเราะ กวาดมองหนึ่งที ถาม : “อู่เชียนฟานล่ะ เขาตื่นแล้วใช่ไหม ทำไมถึงมองไม่เห็นเขา”

อมตะชางเหม่ยตอบกลับ : “หลังจากที่เด็กคนนั้นฟื้นขึ้นมา หลังจากถามความเป็นมาชัดเจน ก็จากไปด้วยความเร่งรีบ ฉันถามเขาว่าจะไปไหน เขาก็ไม่บอก กระทั่งไม่พูดคำว่าขอบคุณแม้แต่ประโยคเดียว”

“เจ้าเด็กเหลือขอ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะว่านายนะ นายต้องสั่งสอนอู่เชียนฟานให้ดีในอนาคต”

“เจ้าสารเลวคนนี้ ไร้จิตสำนึกจริงๆ”

เยี่ยชิวขมวดคิ้วแน่น พูดในใจ : “ไม่ใช่ว่าอู่เชียนฟานจะไปแก้แค้นอู๋ฮวาแล้วนะ ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริง เกรงว่าเด็กคนนั้นจะมีอันตรายอีกครั้ง”

“แม่งเอ้ย ทาสคนนี้ทำให้เป็นห่วงตลอดเลย!”