วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1643

“อืออืออือห.....” จู่ๆอมตะชางเหม่ยก็บีบคอด้วยมือทั้งสองข้าง ใบหน้าแดงก่ำ เปลือกตาเปลี่ยนเป็นสีขาว ด้วยท่าทางที่หายใจไม่ออก

“เต้าจ่างเป็นอะไร” หยุนซีถามด้วยความตะลึง

“ติดคอแล้ว” เยี่ยชิวเดินไปข้างหน้า ใช้นิ้วมือข้างหนึ่งกดไปที่คอของอมตะชางเหม่ย ปล่อยพลังชี่แท้ออกมา ต่อจากนั้น เยี่ยชิวออกแรงตบไปที่หลังของอมตะชางเหม่ยหนึ่งที

“อั่ว——”

อมตะชางเหม่ยอ้าปากกว้างทันที เสียงดังซิ่วหนึ่งที เน่ยตันของสัตว์อสูรบินออกมาจากปากของเขา

อมตะชางเหม่ยคว้าเน่ยตันของสัตว์อสูรเอาไว้ทันที หลังจากนั้นสูดอากาศบริสุทธิ์เฮือกใหญ่

ผ่านไปสองนาที

สีหน้าของอมตะชางเหม่ยค่อยกลับมาเป็นปกติ ตะโกน : “ฉันเกือบจะถูกเน่ยตันของสัตว์อสูรทำให้เสียชีวิตไปแล้ว”

เยี่ยชิวถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี : “ยังจะกินอีกไหม”

“ทำไมถึงไม่กิน” อมตะชางเหม่ยพูดจบ มือออกแรงทันที หักเน่ยตันของสัตว์อสูรออกเป็นสองครึ่ง ยัดเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว

ยังจะกินอีกเหรอ

เยี่ยชิวโกรธอย่างมาก หยุนซีพูดแล้ว เน่ยตันของสัตว์อสูรสามารถปรุงเป็นยาวิญญาณเกรดสูงสุดได้ ใครจะไปคิดว่าจะถูกอมตะชางเหม่ยกินเข้าไปแบบนี้

“แม่งเอ้ย มันไม่ง่ายเลยที่จะเจอเน่ยตันของสัตว์อสูรหนึ่งเม็ด ถูกคุณทำให้สิ้นเปลืองแบบนี้ ช่างเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรจริงๆ” เยี่ยชิวต่อว่า : “ดีที่สุดคือคุณอธิษฐานให้เน่ยตันของสัตว์อสูรไม่มีพิษ ไม่อย่างนั้น อย่าคาดหวังให้ผมช่วยคุณ”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะฮ่าฮ่าและพูด : “เจ้าเด็กเหลือขออย่าโกรธสิ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอเน่ยตันของสัตว์อสูร ก็เลยอยากลองดูว่ารสชาติเน่ยตันของสัตว์อสูรเป็นยังไง”

“อย่าว่าอย่างนุ้นอยางนั้นเลยนะ รสชาติของเน่ยตันของสัตว์อสูรไม่เลวจริงๆ อ่อนนุ่มและยืดหยุ่น ความหวานผสมกับกลิ่นหอมของนมเล็กน้อย เหมือนกับเยลลี่”

“ของที่อร่อยขนาดนี้ ไม่มีทางมีพิษหรอก.....”

อมตะชางเหม่ยยังพูดไม่จบ จู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวทันที หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อหนึ่งชั้น มือทั้งสองข้างจับท้องเอาไว้แน่น

“โอ๊ย ปวดมากเลย.....”

อมตะชางเหม่ยร้องด้วยความเจ็บปวด หลังจากนั้นกลิ้งอยู่บนพื้น

ระหว่างที่เขากลิ้งไปด้วย พร้อมกับพูดไปด้วย : “เจ้าเด็กเหลือขอ ล้วนแล้วต้องโทษปากปีจอของนาย.....โอ๊ยปวดมากเลย......ช่วยฉันด้วย.....”

“ใครบอกให้คุณโลภมาก สมควร!” เยี่ยชิวกลับไม่ได้ลงมือช่วยทันที ยืนอยู่ด้านข้างและพูด : “ปล่อยให้คุณทรมานสักพักหนึ่ง ทำให้คุณมีความทรงจำที่ยาวนานขึ้น”

“เจ้าเด็กเหลือขอ ขอร้องล่ะ ช่วยฉันด้วย ฉันจะตายแล้ว.....” อมตะชางเหม่ยพูดถึงตรงนี้ มีฟองขาวออกมาจากปากอย่างต่อเนื่อง เข็นขาเกร็ง สามารถทำได้แค่ขอร้องเยี่ยชิวด้วยสายตา

ไม่เพียงเท่านั้น ระหว่างใบหน้าซีดขาวของเขา กลายเป็นสีเขียวม่วงในพริบตา

“ฮืม” เยี่ยชิวเลิกคิ้ว เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จับชีพจรของอมตะชางเหม่ยทันที

การเคลื่อนไหวของทางนี้ไม่เล็กเลย ดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ เหล่าลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นที่กำลังดื่มเหล้าและกินเนื้อหยุดลงทั้งหมด วิ่งเข้ามาทีละคน

หลินเต้าเหนี่ยวถามโม่เทียนจี : “เกิดอะไรขึ้น”

“ศิษย์พี่กินเน่ยตันของสัตว์อสูรไปหนึ่งเม็ด ดูท่าทางน่าจะเป็นพิษแล้ว” โม่เทียนจีพูด

หลินต้าเหนี่ยวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ พูดติ : “นี่อาจเป็นความโชคร้ายในตำนานที่ออกมาจากปากหรือเปล่า”

ในเวลานี้ หยุนซีเดินมาถึงข้างหลังเยี่ยชิว ถาม : “ฉังเซิง เต้าจ่างเป็นยังไงบ้าง”

“พิษร้ายแรงมาก ถ้าหากไม่ทำการรักษาเดี๋ยวนี้ เขาอาจจะอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงแล้ว” เยี่ยชิวพูดจบ หยิบเข็มทองออกมาอย่างรวดเร็ว เริ่มทำการฝังเข็มให้กับอมตะชางเหม่ย

ความเร็วในการฝังเข็มของเยี่ยชิวนั้นเร็วอย่างมาก การจดจำจุดฝังเข็มที่แม่นยำและเทคนิคที่เสถียรอย่างมาก

ฉึกฉึกฉึก!

ในไม่ช้า บนร่างกายของอมตะชางเหม่ยก็เต็มไปด้วยเข็มทองหลายสิบเล่ม ต่อจากนั้นเขายื่นนิ้วมือออกมา ดีดปลายเข็มทองเล่มหนึ่งด้วยนิ้วมือ

“เหวิง!”