วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1644

อมตะชางเหม่ยนั่งขัดสมาธิหลับตา ใจมุ่งมั่นไปกับการออกกำลังกาย

เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานที่แข็งแกร่งเข้ามาเติมเต็มเส้นลมปราณของเขาช่วยทำความสะอาดกล้ามเนื้อและกระดูกเขาอยู่เสมอ

พลังชีวิตที่แข็งแกร่งตามด้วยเส้นทางการเคลื่อนไหวของเขา กระจายไปทั่วในร่างกายของเขา เลือดเนื้อและกระดูกยิ่งอยู่ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

ในเวลาเดียวกันวรยุทธ์ของเขาก็กำลังพุ่งสูงขึ้น

จากที่ไม่ไกลโม่เทียนจีเห็นภาพนี้ก็หัวเราะ"ศิษย์พี่โชคดีนะเนี้ย รอให้เขาดูดพลังภายในของสัตว์อสูรหมด วรยุทธ์จะเพิ่มขึ้นไม่น้อยเลย"

หลินต้าเหนี่ยวสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉาพูดว่า"พี่สองนี้โชคดีจริง ทำไมฉันไม่โชคดีแบบนี้บ้าง?"

โม่เทียนจีหันหัวไปมองเยี่ยชิว จากนั้นพูดกับหลินต้าเหนี่ยวว่า"อีกหน่อยนายก็จะยิ่งอบู่ยิ่งโชคดีขึ้นเรื่อยๆ"

หลินต้าเหนี่ยวไม่เข้าใจความหมายที่โม่เทียนจีพูด หัวเราะพูดว่า"หวังว่านะ!"

อีกด้าน

หยุนซีไม่มีท่าทีที่เขินอายทุกคน จับแขนเยี่ยชิวพูดว่า"คิดไม่ถึงว่าทักษะทางการแพทย์ของนายจะเก่งกาจขนาดนี้ โดยเฉพาะทักษะการฝังเข็มเมื่อครู่ เข็มทองคำเหล่านั้นเหมือนกำลังเต้นอยู่ตอนอยู่ในมือของนาย ทำให้ฉันตาลายเลยทีเดียว"

เยี่ยชิวพูด"แค่นี้จะไปนับอะไร ฉันยังมีการแสดงที่น่าทึ่งกว่านี้ เธออยากดูไหม?"

"อะไรหรอ?"หยุนซีเอียงหัวเล็กน้อยสีหน้าสงสัย

เยี่ยชิวกรซิบข้างหูเธอว่า"จุดผ่านเข็มทอง"

หยุนซีเข้าใจทันทีกรอกตาขาวใส่และพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก"นายมันร้ายมากเลย～"

ตามด้วยหยุนซีพูดด้วยน้ำเสียงหวานๆว่า"เยี่ยหลาง ตอนนี้เค้าอยากเห็นจุดผ่านเข็มทองของนาย ได้ไหมคะ?"

ฉึบ ยังกินไม่อิ่ม？

เยี่ยชิวพูด"ไว้มีโอกาสจะให้เธอดู"

"อย่าไว้รอบหน้าเลย ตอนนี้เลยได้ไหม?"หยุนซีพูด"ฉันแค่เปิดใช้เวทมนต์พวกเขาก็ไม่เห็นพวกเราแล้ว ยิ่งไม่รู้ด้วยว่าเรากำลังทำอะไร"

ดวงตาเยี่ยชิวเบิกกว้าง"ซีเออร์ เธออยากที่จะ......"

"หรือว่านายไม่รู้สึกว่าแบบยิ่งน่าตื่นเต้นหรอ?"หยุนซีพูดด้วยสายตาเจ้าเลห์

เยี่ยชิวไม่รู้จะตอบอะไรอยู่ครู่นึง เขาคิดว่าหยุนซีกำลังล้อเล่นกับเขา ใครจะไปรู้ว่าเธอเล่นจริง

ถึงแม้ว่าหลังจากเปิดใช้เวทมนต์สามารถปิดกั้นจากโลกภายนอก ต่อให้จะอยู่แค่เอื้อมก็ไม่สามารถเห็นได้ว่าพวกเขากำลังทำอะไร แต่ว่าพวกเขาที่อยู่ในเวทมนต์สามารถเห็นภายนอกได้อย่างแจ่มแจ้งชัดเจน ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้เยี่ยชิวรู้สึกเขินอาย

"ทำไม นายกลัวหรอ?"หยุนซีหัวเราะคิกคักพูดว่า"ฉันเห็นตอนคุณฆ่าพวกอัจฉะริยะเหล่านั้นไม่มีความกลัวเลยสักนิด คิดไม่ถึงว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้จะทำให้นายตกใจได้"

"เยี่ยหลาง นายขี้ขลาดมากเลย"

เยี่ยชิวคิดในใจ ฉันไม่ได้ขี้ขลาดแต่ว่าเะอใจกล้าเกินไปต่างหาก

"มาเถอะเยี่ยหลาง ตอบตกลงเค้าเถอะนะ? เค้ารอแทบจะไม่ไหวแล้ว"หยุนซีตื้อ

เยี่ยชิวรู้สึกปวดหัวและพูดว่า"ซีเออร์ ไอ่แก่นั้นยังฝึกวรยุทธ์อยู่ เดี๋ยวอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรหรือป่าวก็ยังไม่รู้ ฉันยังต้องเฝ้าเขาอยู่ที่นี้อีก เรื่องที่เธอบอกไว้รอบหน้าหาที่หลบซ่อนดีหรือป่าว?"

"ไม่เอา ฉันอยากทำตรงนี้"หยุนซีขอร้อง

ผู้หญิงคนนี้เงี่ยนมาก!

ไม่เพียงแต่แค่นั้นเวลาที่หยุนซีพูดเธอยังจงใจลูบไล้ต้นแขนของเยี่ยชิว บวกกับหน้าตาที่งดงามสละสรวยและดวงตาเป็นประกายทำให้คนยากที่จะปฎิเสธจริงๆ

หยุนซีพูดต่อว่า"เยี่ยหลาง อย่าลังเลเลย นายเชื่อใจฉันสิฉันจะทำให้นายสุขสบายแน่นอน"

เยี่ยชิวใจล่องลอยพูดว่า"แต่ว่าไอ่แก่......"