วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1645

หลังจากดูดซับพลังจากแก่นสัตว์อสูรแล้ว พลังของอมตะชางเหม่ยก็สัมผัสได้ถึงพลังลมปราณที่เพิ่มพูนอย่างก้าวกระโดด เขาตั้งใจจะอวดพลังต่อหน้าทุกคน จึงตะโกนก้องว่า “ข้าคือผู้กำหนดชะตาชีวิต ไม่ใช่สวรรค์!” ทว่าทันทีที่คำพูดนั้นจบลง ฟ้าร้องคำรามก็ก้องกังวาน ฟ้าผ่าสีทองสว่างจ้าพุ่งลงมาจากเบื้องบน

เมื่ออมตะชางเหม่ยเห็นสายฟ้าที่น่าสะพรึงกลัวผ่าลงมาจากท้องฟ้า สีหน้าพลันซีดเผือด รีบร้องขอความเมตตาจากสวรรค์ “ชะตาชีวิตข้าไม่ได้กำหนดเอง แต่เป็นสวรรค์ที่กำหนด ขอท่านเทพเจ้าโปรดถอนสายฟ้าร้ายนี้กลับไปเถิด!”

แต่สวรรค์นั้นไร้เยื่อใยต่อคำวิงวอนของอมตะชางเหม่ย สายฟ้ายังคงพุ่งลงมาอย่างโหดเหี้ยม

สายฟ้าแรกยังไม่ทันถึงพื้น สายฟ้าอีกหลายสายก็พุ่งลงมาจากเบื้องบน ราวกับมังกรยักษ์นับร้อยตัว แสงสว่างเจิดจ้าสาดส่องไปทั่วแผ่นดิน พลังอันมหาศาลแผ่ซ่านไปทั่ว

“เปรี้ยง!”

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นหวั่นไหว แทบจะทำให้วิญญาณของผู้คนแตกสลาย สะท้านฟ้าสะเทือนดิน

ทุกที่ที่ฟ้าผ่าผ่านไป มิติก็แทบจะแตกสลาย ราวกับทางช้างเผือกตกลงมา น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างยิ่ง

“ถอยเร็ว!” หยุนซีตะโกนเสียงดัง

ศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นรีบถอยออกไปไกลเป็นพันเมตรในทันที

หลินต้าเหนี่ยวกับโม่เทียนจีก็ถอยตามไปด้วย

เยี่ยชิวและหยุนซีกำลังจะถอย อมตะชางเหม่ยก็รีบวิ่งมาหาเขาอย่างร้อนรน แล้วพูดตะกุกตะกักว่า “ข้ายังไม่พร้อมรับฟ้าผ่า เจ้าเด็กน้อย ช่วยข้าด้วย...”

เยี่ยชิวไม่รอให้อมตะชางเหม่ยพูดจบ ก็เตะเข้าที่ตัวอมตะชางเหม่ยทันที

“ปัง!”

อมตะชางเหม่ยกระเด็นออกไป ในพริบตาต่อมา ก็ถูกฟ้าผ่ากลืนหายไป

“เจ้าเด็กน้อย ข้าไม่ยอมจบกับเจ้าแน่” เสียงของอมตะชางเหม่ยดังมาจากทะเลสายฟ้า

เยี่ยชิวรีบดึงหยุนซีถอยไปไกลกว่าพันเมตร เขาไม่อยากโดนฟ้าผ่าไปด้วย

“เปรี้ยง!”

ฟ้าผ่าสะเทือนโลก

สะท้านไปทั่วทั้งปฐพี

ท่ามกลางโลกแห่งสายฟ้าที่สามารถทำลายล้างทุกสิ่ง ผู้คนรอบข้างต่างหวาดหวั่นและขนลุกเกรียวด้วยความหวาดกลัว

อมตะชางเหม่ยที่อยู่ท่ามกลางทะเลสายฟ้า ถูกสายฟ้าฟาดจนร่างกายแหลกเหลว ผิวหนังไหม้เกรียม เสื้อคลุมเต็มไปด้วยเลือด เขาต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

“อ๊าก เจ็บปวดเหลือเกิน...”

อมตะชางเหม่ยร้องตะโกน

“หลังจากศิษย์พี่ผ่านด่านเคราะห์แล้ว ควรจะเข้าสู่ต้งเทียนระดับกลางได้” โม่เทียนจีกล่าว

หลินต้าเหนี่ยวดูเป็นห่วงเล็กน้อยและกล่าวว่า “เคราะห์ฟ้าที่รุนแรงเช่นนี้ เหมือนจะทำลายล้างทุกชีวิตในโลก พี่รองจะทนได้หรือ?”

โม่เทียนจีหันไปมองเยี่ยชิว จากนั้นจึงพูดกับหลินต้าเหนี่ยวว่า “วางใจเถอะ ศิษย์พี่มีโชคลาภมากมาย ต้องผ่านด่านเคราะห์นี้ไปได้แน่นอน”

เมื่อหลินต้าเหนี่ยวได้ยินคำพูดนี้ ก็หันไปมองโม่เทียนจี แล้วพูดว่า “ไม่คิดเลยว่าเด็กอย่างนายจะมีจิตใจที่มั่นคงขนาดนี้”

โม่เทียนจีกล่าวว่า “อาจารย์เคยบอกผมไว้ว่า ลูกผู้ชายต้องมีจิตใจที่มั่นคงดุจภูผา ถึงแม้ภูเขาจะถล่มลงตรงหน้าก็ไม่หวั่นไหว เมื่อเผชิญกับสิ่งใดก็ตาม ต้องรักษาความสงบและเยือกเย็น ในอนาคตจึงจะมีโอกาสทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้”

“ยิ่งไปกว่านั้น โชคชะตาของศิษย์พี่เปลี่ยนไปแล้ว สวรรค์ไม่กล้าฆ่าเขาหรอก”

หลินต้าเหนี่ยวไม่เชื่อเลย “นายล้อเล่นอะไรกัน โลกนี้ยังมีคนที่สวรรค์ไม่กล้าฆ่าอีกหรือ?”

โม่เทียนจีมองไปที่เคราะห์สวรรค์อีกครั้งแล้วกล่าวว่า “แม้ว่าสวรรค์จะสูงส่ง แต่บางคนเกิดมาพร้อมกับโชคชะตาที่ไม่ธรรมดา แม้แต่สวรรค์ก็ไม่กล้าฆ่าพวกเขาตามใจชอบ”

หลินต้าเหนี่ยวเห็นว่าโม่เทียนจีพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่เหมือนล้อเล่น จึงตกใจและถามว่า “มีคนแบบนั้นจริงเหรอ? ใครกัน?”

โม่เทียนจียิ้มอย่างลึกลับ “เมื่อถึงเวลา นายจะรู้เอง”

ระหว่างที่พูดคุยกัน เคราะห์สวรรค์ก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ร่างกายของอมตะชางเหม่ยเกือบจะถูกสายฟ้าทะลุ เลือดสาดกระจายไปทั่วท้องฟ้า

ถ้าเปรียบเคราะห์สวรรค์เป็นคลื่นที่รุนแรง อมตะชางเหม่ยในตอนนี้ก็เปรียบเสมือนเรือลำเล็กที่อยู่ท่ามกลางคลื่นที่บ้าคลั่ง

“เปรี้ยง!”

สายฟ้าอีกชุดหนึ่งตกลงมา ทับร่างของอมตะชางเหม่ยไว้ข้างใต้ แสงสว่างของสายฟ้านั้นรุนแรงมากจนผู้คนรอบข้างมองไม่เห็นว่ามีสายฟ้ากี่สายที่ฟาดลงบนร่างของอมตะชางเหม่ย ได้ยินเพียงเสียงกระดูกหักดังมาจากทิศทางที่เขาอยู่ก็เท่านั้น

“ไม่คิดเลยว่าการที่เต้าจ่างกลืนกินเม็ดยาปีศาจเข้าไป ทำให้เกิดเคราะห์ฟ้าที่รุนแรงเช่นนี้”