วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1646

เบื้องหลังอมตะชางเหม่ยปรากฏหลุมมิติสีดำทะมึนแห่งขั้นต้งเทียน เริ่มแรกมันมีขนาดเพียงอ่างล้างหน้า แต่แล้วก็ขยายตัวอย่างรวดเร็ว ดุจดังแผ่นโม่หินที่หมุนวนกลืนกินปราณฟ้าดินโดยรอบ

“พี่รองเปิดมิติเข้าสู่ต้งเทียนได้แล้ว!”

หลินต้าเหนี่ยวอุทานด้วยความตกตะลึง ก่อนจะเอ่ยต่อ “ไม่รู้ว่าท่านพี่รองจะเปิดมิติเข้าสู่ต้งเทียนได้กี่แห่ง?”

โม่เทียนจีกล่าวว่า “ศิษย์มีวาสนาสูงส่ง แต่เพิ่งทะลวงสู่ขั้นต้งเทียน ด้วยพลังปัจจุบันของท่าน น่าจะเปิดได้มากสุดสามแห่งเท่านั้น”

ตูม!

ทันใดนั้นหลุมแห่งที่สองปรากฏขึ้นด้านหลังอมตะชางเหม่ย ครั้งนี้มีขนาดใหญ่โตราวกับบ้านหนึ่งหลัง

หลุมมิติที่สองใหญ่กว่ามิติแรก ดูดกลืนปราณฟ้าดินได้มากกว่า ในขณะเดียวกัน ทุกคนสัมผัสได้ถึงพลังของอมตะชางเหม่ยที่เพิ่มขึ้น และกลิ่นอายบนร่างของท่านก็ยิ่งน่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้น

อมตะชางเหม่ยนั่งขัดสมาธิกลางอากาศ สวมชุดคลุมยาว ร่างกายทั้งร่างปกคลุมด้วยแสงสีขาว ท่านดูสง่างามราวกับเซียน

“มาอีก!”

อมตะชางเหม่ยตะโกนเสียงดัง ก่อนจะเปิดหลุมมิติต่อไป

“ตูม!”

สวรรค์และโลกสั่นสะเทือน

หลุมมิติที่สามค่อยๆ ปรากฏขึ้น เช่นเดียวกับสองแห่งก่อนหน้า หลุมที่สามที่สามก็เริ่มดูดซับพลังปราณจากสวรรค์และโลกอย่างบ้าคลั่ง

กลิ่นอายบนร่างของอมตะชางเหม่ยแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเป็นเทพเจ้า

ครู่หนึ่งต่อมา

อมตะชางเหม่ยก็เก็บหลุมมิติและลุกขึ้นยืน ชี้ไปที่ท้องฟ้าและพูดเสียงดังว่า “สวรรค์โฉด เจ้าคิดจะใช้สายฟ้าฟาดข้าให้ตายงั้นรึ? เจ้าทำสำเร็จแล้วหรือ?”

“หึ ข้าไม่เพียงแต่รอดจากสายฟ้าฟาด ข้ายังเปิดมิติต้งเทียนได้ถึงสามแห่งอีกด้วย”

“สวรรค์โฉด หากกล้าก็ลองใช้สายฟ้าฟาดข้าอีกสิ...”

ตูม!

คำพูดของอมตะชางเหม่ยยังไม่ทันจบ เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องไปทั่วฟ้า ทันใดนั้น สายฟ้าขนาดมหึมาก็ฟาดลงมาจากฟากฟ้า

“บัดซบ เจ้าฟาดข้าจริงๆ เรอะ?”

อมตะชางเหม่ยตกใจและตะโกนอย่างเร่งรีบ “ฟ้าดินเอย ท่านอย่าเล่นข้าเช่นนี้ได้หรือไม่? ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ไม่กล้าล่วงเกินท่านอีก ขอท่านโปรดเมตตาถอนทัณฑ์สวรรค์นี้กลับไปเถิด!”

ทว่า ทัณฑ์สวรรค์มิได้สนใจคำวิงวอนของอมตะชางเหม่ย พลันฟาดฟันลงมา

เหล่าผู้คนเบิกตากว้าง ตะลึงงันเมื่อเห็นฉากนี้

ไม่มีผู้ใดคาดคิด ว่าคำพูดเพียงประโยคเดียวของอมตะชางเหม่ย จะนำทัณฑ์สวรรค์ลงมาได้อีกครั้ง

เคยเห็นพวกหาเรื่องตาย ก็ไม่เคยเห็นพวกหาเรื่องตายเช่นนี้มาก่อน

“ท้าทายฟ้าดิน กรรมสนอง” เยี่ยชิวกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

เปรี้ยง!

ทัณฑ์สวรรค์ครานี้รวดเร็วและรุนแรง ดุจดาวหาง พุ่งแหวกเวหาด้วยความเร็วเหลือเชื่อ ก่อนจะฟาดลงบนร่างของอมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยถูกฟาดกระเด็น ร่างกายที่เพิ่งหายดีของเขาเริ่มบาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง เลือดสาดกระเซ็น กระดูกหักดังกร๊อบ

“แปลก นี่ท่านพี่รองไม่ได้ผ่านเคราะห์แล้วหรือ ไฉนจึงมีทัณฑ์สวรรค์ลงมาอีก? หรือว่าปากท่านเหม็นจริงๆ จนทำให้ฟ้าดินพิโรธ?” หลินตันเหย้าขมวดคิ้วอย่างสับสน

โม่เทียนจีส่ายหน้า กล่าวว่า “แม้ศิษย์พี่จะมีโชคลาภ แต่พลังยังอ่อนแอเกินไป ในสายตาฟ้าดิน ท่านตอนนี้ก็เหมือนมดปลวกตัวหนึ่ง ต่อให้ด่าทออีกสักกี่ประโยค ฟ้าดินก็คงไม่พิโรธ”

“สาเหตุที่ทัณฑ์สวรรค์ยังคงลงมา น่าจะเป็นเพราะศิษย์พี่ยังผ่านเคราะห์ไม่เสร็จสิ้น”

“เมื่อครู่ ฟ้าดินเพียงแค่ให้เวลาท่านพักหายใจ”

หลินต้าเหนี่ยวประหลาดใจ “มันยังไม่จบเหรอ?”

“อืม” โม่เทียนจีเงยหน้ามองท้องฟ้า เสียงเปรี้ยงดังกึกก้อง สายฟ้าคราที่สองดุจฉีกม่านสวรรค์ ร่วงหล่นลงมาอย่างรวดเร็ว