วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1648

"ตุ้บ!"

หลังจากอมตะชางเหม่ยล้มหลินต้าเหนี่ยวลงได้ด้วยหมัดเดียว เขาก็กระโจนใส่และกดหลินต้าเหนี่ยวไว้กับพื้น

“ข้ายังไม่ตาย แต่เจ้ามาร้องไห้คร่ำครวญ เจ้ามีเจตนาอันใด”

หลังจากพูดจบ อมตะชางเหม่ยก็ชกลงไปหนึ่งครั้ง

“ข้ามาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงและปฏิบัติตัวตามทำนองคลองธรรม ข้าเคยพูดเมื่อไรว่าข้าจะแต่งเมียและสนมหลายร้อยคน ทำไมเจ้าต้องพูดให้ร้ายเพื่อทำลายชื่อเสียงของข้า”

ตุ้บ!

อมตะชางเหม่ยชกเขาอีกครั้ง

“ยังมาบอกให้ข้าหมดห่วง เจ้าอยากให้ข้าตายขนาดนั้นเลยหรือ”

ตุ้บ!

อมตะชางเหม่ยชกไปอีกครั้ง

“ไอ้ไม้จิ้มฟัน ดูทรงแล้วผิวเจ้าน่าจะคัน ต้องเอาอะไรมาเกาสักหน่อย” กำปั้นของอมตะชางเหม่ยกระหน่ำลงบนร่างของหลินต้าเหนี่ยวดัง “ตุ้บตั้บ” ราวกับหยาดฝน

หลินต้าเหนี่ยวถูกอมตะชางเหม่ยคร่อมอยู่บนร่างและทุบตีจนบาดเจ็บ เขาไม่มีแม้แต่แรงจะต่อต้าน มือทั้งสองกุมศีรษะและร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด

ทุกคนอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้เห็นฉากนี้

ผ่านไปสักพัก เมื่ออมตะชางเหม่ยชกต่อยจนเหนื่อย เขาก็ลุกออกจากตัวของหลินต้าเหนี่ยว

โดยไม่มีใครคาดคิด หลินต้าเหนี่ยวพูดอย่างอ่อนแรงว่า “พี่รอง คลายความโกรธหรือยัง ถ้ายังไม่หาย พี่ต่อยฉันอีกสักหมัดสองหมัดก็ได้”

อมตะชางเหม่ยแค่นเสียงอย่างเย็นชา “ไอ้สารเลว”

เมื่อพูดจบ อมตะชางเหม่ยก็เดินไปตรงหน้าเยี่ยชิวพร้อมพูดโอ้อวดด้วยรอยยิ้มระรื่น “ไอ้เด็กเปรต ข้าทะลวงถึงต้งเทียนระดับกลางแล้ว ข้าเก่งหรือไม่”

“ความเร็วในการทะลวงยังสู้ข้าไม่ได้ เก่งตรงไหนกัน” เยี่ยชิวหัวเราะเยาะ

อมตะชางเหม่ยถามโม่เทียนจีด้วย “ศิษย์น้อง ศิษย์พี่เก่งหรือไม่”

“เก่งมาก!” โม่เทียนจีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าช่างเป็นเด็กซื่อสัตย์ ชอบพูดความจริงอยู่เสมอ” อมตะชางเหม่ยเปลี่ยนน้ำเสียงและพูดด้วยสีหน้าเบิกบาน “แต่เจ้าก็ต้องสานต่อจิตวิญญาณในการพูดความจริงต่อไป อย่าเป็นเหมือนคนบางกลุ่มที่รู้จักแต่แดกดันผู้อื่น”

เมื่อพูดจบ อมตะชางเหม่ยก็ชำเลืองมองเยี่ยชิว เชิดคางขึ้นและพ่นลมหายใจฮึดฮัดด้วยท่าทางอวดเก่งไม่มีใครเกิน

เยี่ยชิวยกกำปั้นขึ้นและชูให้อีกฝ่าย

อมตะชางเหม่ยสะดุ้งด้วยความหวาดกลัว เขารีบวิ่งไปหาบรรดาลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นและพูดเสียงดัง “พี่น้องทั้งหลาย มาเถิด มาดื่มและเล่นสนุกกันต่อ”

เพียงครู่เดียว เสียงหัวเราะคึกครื้นก็ดังไปทั่วบริเวณ

เยี่ยชิวพูดกับหยุนซีว่า “ดูสิ แค่ทะลวงถึงต้งเทียนระดับกลางก็จองหองขนาดนี้ หากวันหนึ่งได้กลายเป็นปราชญ์ผู้แข็งแกร่งขึ้นมา ไม่รู้เลยว่าตาเฒ่าคนนี้จะอวดดีขนาดไหน”

หยุนซียิ้มและพูดว่า “เต้าจ่างผู้นี้น่าสนใจจริงๆ เหมือนเฒ่าทารก”

เยี่ยชิวพูดว่า “ตาเฒ่าคนนี้เหมือนเฒ่าทารกเล็กน้อยก็จริง แต่ใช้คำว่าเฒ่าทารกกับเขาก็ไม่ค่อยถูกต้องเท่าไรนัก”

“งั้นควรใช้คำว่าอะไรล่ะ” หยุนซีถาม

เยี่ยชิวยิ้มจางๆ และพูดว่า “ไอ้คนหน้าไม่อาย!”

หยุนซีหัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “ใครเขาอธิบายถึงเพื่อนตัวเองแบบนี้กัน”

“ถ้ารู้จักเขาเป็นเวลานาน คุณก็จะรู้เองว่าคำอธิบายของผมนั้นเหมาะมาก” เมื่อเยี่ยชิวเห็นอมตะชางเหม่ยและลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นกำลังดื่มเหล้าและเล่นกันอย่างมีความสุข รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็พูดว่า “นานแล้วที่ไม่ได้เห็นตาเฒ่ามีความสุขขนาดนี้”