วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1653

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น เยี่ยชิวและคนอื่นๆ ก็ขี่ดาบฝ่าสายลม โดยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดเทือกเขาขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นในแนวสายตา

พวกเขายืนอยู่บนดาบเพลิงตะวันเจ็ดสี มองลงมาเพียงเพื่อจะเห็นว่าเทือกเขามีลักษณะคล้ายเทพมังกร นอนราบอยู่บนพื้น ทอดยาวไปนับหมื่นไมล์ เต็มไปด้วยบรรยากาศอันงดงาม

“เส้นเลือดมังกรใหญ่มาก!”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “หากบรรพบุรุษของเราถูกฝังไว้ที่หัวมังกร คนรุ่นต่อๆ ไปจะก่อให้เกิดอัจฉริยะมังกรที่แท้จริง และรัศมีจะคงอยู่หลายร้อยปี”

หยุนซีกล่าวว่า “ภูเขาเหิงต้วน ควรอยู่ข้างหน้า”

ดาบเพลิงตะวันเจ็ดสี ทะยานขึ้นไปในอากาศ

หลังจากนั้นไม่นาน

ทันใดนั้น หน้าผาขนาดใหญ่ก็ปรากฏในสายตาของเยี่ยชิวและคนอื่นๆ เหมือนหลุมท้องฟ้า

เหวลึกนี้ลึกล้ำจนไม่อาจหยั่งรู้ได้ ตัดเทือกเขาออกเป็นสองส่วนราวกับถูกมีดกรีด

“น่าเสียดาย เส้นเลือดมังกรถูกทำลายเช่นนี้”

อมตะชางเหม่ยคร่ำครวญว่า “หากเส้นเลือดมังกรนี้ไม่ถูกตัดออก มันจะผลิตพรสวรรค์ที่โดดเด่นเช่น ฉินหวงฮั่นอู่อย่างแน่นอน”

“ฉินหวงฮั่นอู่? เขาเป็นใคร?” หยุนซีถามว่า “ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”

เยี่ยชิวอธิบายว่า “ฉินหวงฮั่นอู่เป็นบุคคลจากโลกมนุษย์ของเรา พวกเขาครั้งหนึ่งเคยรวมโลกเป็นหนึ่งเดียวและสร้างอาณาจักรที่ทรงอำนาจ”

“เข้าใจแล้ว” หยุนซีกล่าวว่า “เราลงไปกันเถอะ”

ทันใดนั้น หยุนซีก็สร้างผนึกมือ ท่องคาถาอย่างเงียบๆ และส่งพลังเข้าไปในดาบเพลิงตะวันเจ็ดสี

ดาบเพลิงตะวันเจ็ดสีก็วาดส่วนโค้งบนท้องฟ้าราวกับสายรุ้ง ตกลงไปด้านหน้าหน้าผา

ขณะที่เยี่ยชิวและคนอื่นๆ เพิ่งกระโดดออกจากดาบ กลิ่นเลือดอันรุนแรงก็กระทบพวกเขา เหมือนภูเขาซากศพและทะเลเลือด ทำให้หัวใจของพวกเขาเต้นแรง

“กลิ่นเลือดนี้มาจากไหน?”

อมตะชางเหม่ยพูด เขากวาดสายตาไปรอบๆ แต่เขาไม่เห็นศพหรือเลือดอยู่บนพื้น

สำหรับสาวกของนิกายดาบชิงอวิ๋น พวกเขาทั้งหมดวางมือบนด้ามดาบราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ

เยี่ยชิวสูดจมูกของเขา จากนั้นก้าวไปข้างหน้า เดินไปจนถึงขอบหน้าผาก่อนที่จะหยุด

จากนั้นเยี่ยชิวมองลงไป และพบว่าผนังหน้าผาเป็นสีน้ำตาลเข้ม

เขาค่อยๆหมอบลง ใช้นิ้วสัมผัสผนังหน้าผาเบาๆ จากนั้นดมนิ้วที่หน้าจมูก ใบหน้าของเขาแสดงท่าทีตกใจ

เขามองไปยังฝั่งตรงข้าม และพบว่าหน้าผาอีกฝั่งอยู่ห่างออกไปอย่างน้อยสี่ถึงห้าร้อยเมตร มีสีน้ำตาลเข้มเช่นกัน

“ฉังเซิง คุณเจออะไรมาบ้าง” หยุนซีเดินไปหาเยี่ยชิวแล้วถามเบาๆ

เยี่ยชิวยืนขึ้นชี้ไปที่หน้าผาทั้งสองและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “หน้าผาทั้งสองนี้เดิมทีไม่ใช่สีนี้ เพียงแต่ครั้งหนึ่งพวกมันเคยเปื้อนเลือดจำนวนมาก นั่นเป็นเหตุผลที่เราได้กลิ่นอันแรงกล้าของเลือด”

หยุนซีตกใจมาก “คุณพูดอะไร สีของกำแพงหน้าผาเปลี่ยนไปด้วยเลือด”

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่”

ฟ่อ

หยุนซีสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง ใบหน้าของเธอจริงจังขณะที่เธอพูดว่า “มีคนตายไปกี่คนแล้วนะ หน้าผาทั้งสองถึงเปลี่ยนเป็นสีขนาดนี้?”

“การประเมินเบื้องต้นของฉันคือ มีผู้เสียชีวิตที่นี่อย่างน้อยหลายหมื่นคน และมันเป็นเหตุการณ์ที่นานมาก ไม่เช่นนั้นเลือดจะไม่เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล” เยี่ยชิวกล่าว สายตาของเขาจ้องมองไปที่ขอบหน้าผา หมอบลงอีกครั้งและเอานิ้วสัมผัสมัน ใบหน้าของเขาแสดงความตกใจอีกครั้ง

“ซีเอ๋อร์ ดูที่กำแพงหน้าผาสิ” เยี่ยชิวชี้ไปที่กำแพงหน้าผาแล้วพูดว่า “กำแพงหน้าผาทั้งสองนี้เคยเป็นหนึ่งเดียวกัน ซึ่งหมายความว่าเทือกเขานี้ไม่ได้แยกออกจากกันตั้งแต่แรก”