วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1655

ดวงตาของเหยาเมิ่งเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นเยี่ยชิวหยุดไม่ให้เธอฆ่าจิ้งจอกขาวตัวน้อย และเธอก็ตะโกนว่า “มันไม่ใช่สุนัขจิ้งจอกธรรมดา แต่เป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ฉันไม่สนใจว่ามันเป็นพันธุ์อะไร แต่ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ เธอก็ฆ่ามันไม่ได้”

ด้วยเหตุนี้ เยี่ยชิวจึงใช้กำลังระหว่างนิ้วของเขา และมีดบินก็แตกออกเป็นสองชิ้น “ตุ๊บ” ตกลงบนพื้นด้วยเสียงกระทบกัน

เมื่อเหยาเมิ่งเห็นเยี่ยชิวทำลายมีดบินของเธอ ดวงตาของเหยาเมิ่งก็แสดงเจตนาฆ่า และเธอก็ตะโกนว่า “เป็นที่ทราบกันดีว่าผู้ฝึกฝนมนุษย์และปีศาจเป็นศัตรูที่เข้ากันไม่ได้ ปีศาจทุกตัวจะต้องถูกกำจัดให้สิ้นซาก”

“คุณต้องการที่จะปกป้องมัน คุณพยายามที่จะสร้างศัตรูกับเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมดหรือไม่?”

แม้แต่สาวกของนิกายดาบชิงอวิ๋นก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง โดยตะโกนทีละคนว่า “ฆ่ามัน ฆ่ามัน...…”

“หุบปาก!” เสียงทุ้มลึกของเยี่ยชิวดังขึ้น

เสียงของเขาเต็มไปด้วยพลังที่แท้จริงอันสง่างาม เจาะแก้วหูของทุกคน

ในทันใดนั้น แม้แต่เหยาเมิ่งก็รู้สึกว่าแก้วหูของเธอกำลังจะระเบิด ความเจ็บปวดก็แสนสาหัส

“คนนี้คือใคร? การฝึกฝนของเขามีพลังขนาดไหน?”

เหยาเมิ่งเหลือบมองหยุนซีและเหล่าสาวกของนิกายดาบชิงอวิ๋น คิดกับตัวเองว่า “เขามาจากนิกายดาบชิงอวิ๋นหรือไม่?”

ในความเห็นของเธอ ถ้าเยี่ยชิวไม่มีภูมิหลัง เขาจะไม่มีวันกล้าเป็นศัตรูของเธอ ไม่ต้องพูดถึงการปกป้องจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง

“คุณคือใคร?” เหยาเมิ่งอดไม่ได้ที่จะถาม

“เยี่ยฉังเซิง!” เยี่ยชิว พูดสามคำ

เยี่ยฉังเซิงคือใคร?

เหยาเมิ่งยิ่งสับสนมากขึ้น เพราะเธอไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เท่าที่เธอรู้ ในบรรดาอัจฉริยะของนิกายดาบชิงอวิ๋น ไม่มีใครชื่อเยี่ยฉังเซิง

“คุณไม่ได้มาจากนิกายดาบชิงอวิ๋น?” เหยาเมิ่งถาม

“ใช่” เยี่ยชิวพูดอย่างเฉยเมย “ฉันเป็นเพียงบุคคลทั่วไป”

บุคคลทั่วไป?

เหยาเมิ่งค่อนข้างประหลาดใจ คนที่ไม่รู้จักจะกล้าเป็นศัตรูและประหารชีวิตในศาลได้อย่างไร?

“ฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร รีบออกไปจากทางของฉันทันที ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าฉันใจร้ายนะ”

เหยาเมิ่งมีความมุ่งมั่นตั้งใจมาก ในฐานะนักบุญหญิงแห่งพื้นที่เทพฮุ่นตุ้น อัจฉริยะผู้ฝึกฝนต้งเทียนทั้งเก้า เธอไม่กลัวแม้แต่ตอนที่เผชิญหน้ากับหยุนซี ยิ่งไปกว่านั้น เยี่ยชิวยังอ้างว่าเป็นบุคคลทั่วไป

“ถ้าฉันยืนกรานที่จะปกป้องมันล่ะ?” ทัศนคติของเยี่ยชิวก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เจตนาฆ่าอันเย็นชาก็เล็ดลอดออกมาจากเหยาเมิ่ง “คุณกล้าที่จะปกป้องปีศาจ คุณกำลังแสวงหาความตายหรือเปล่า?”

จู่ๆ บรรยากาศก็ตึงเครียด

ในเวลาเดียวกัน สาวกของนิกายดาบชิงอวิ๋นก็พยายามชักชวนเขาเช่นกัน

“คุณเยี่ย โปรดอย่าเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

“ปีศาจทุกตัวจะต้องถูกกำจัด หากคุณปกป้องมัน ก็เทียบเท่ากับการทรยศต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์”

“การทรยศต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์จะไม่จบลงด้วยดี คุณเยี่ย อย่าทำลายอนาคตของคุณ”

“……”

เยี่ยชิวถอนหายใจ ไม่คิดว่าคนเหล่านี้จะเกลียดเผ่าพันธุ์ปีศาจมากนัก และอดไม่ได้ที่จะถามสาวกของนิกายดาบชิงอวิ๋นว่า “คุณมีความแค้นกับมันหรือเปล่า?”

ทุกคนส่ายหัว

เยี่ยชิวถามอีกครั้งว่า “คุณมีความคับข้องใจกับมันหรือไม่?”

อีกครั้งที่ทุกคนส่ายหัว

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เมื่อก่อนคุณไม่มีความแค้นกับมันในอดีตและไม่ได้เป็นศัตรูกัน ทำไมคุณถึงอยากกำจัดมันทิ้ง?”

“เพราะมันเป็นของเผ่าพันธุ์ปีศาจ” สาวกของนิกายดาบชิงอวิ๋นกล่าวอย่างหนักแน่น “เผ่าพันธุ์ปีศาจสมควรตาย”