วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1659

ดวงตาของเหยาเมิ่งว่างเปล่า เรียกด้วยใบหน้าเฉยเมยว่า“พ่อบุญ……พ่อ! ”

“ไม่เลวเลย” อู๋ฮวายิ้ม“พูดถึงเรื่องนี้ ต้องขอบคุณเยี่ยฉังเซิง ถ้าไม่ใช่เขาทำาให้เธอได้รับบาดเจ็บ ฉันอาจจะไม่ได้พบเธออยู่ที่นี่ก็ได้ ”

“พลังการต่อสู้ของเยี่ยฉังเซิงนั้นแข็งแกร่งมาก และมีหยุนซีอยู่เคียงข้าง บวกกับลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น อยากฆ่าเขาและคว้าโอกาสสูงสุด เกรงว่ายังจะยากไปหน่อย”

“เพื่อป้องการ ฉันต้องวางแผนให้ดีๆ”

เมื่ออู๋ฮวานึกถึงตรงนี้ ก็เหลือบมองท้องฟ้า และพูดว่า “เยี่ยฉังเซิงน่าจะค้นพบโอกาสสูงสุดเร็วขนาดนั้นไม่ได้หรอก ฉันยังมีเวลา ”

หลังจากพูดจบ อู๋ฮวาหยิบขวดหยกขนาดเล็กสองขวดออกจากกระเป๋าของ แล้วโยนให้เว่ยอู๋จี้เเละเหยาเมิ่ง

“ดื่มลงไป”

ด้วยคําสั่งของเขา เว่ยอู๋จี้เเละเหยาเมิ่งเปิดขวดหยกอย่างเชื่อฟัง ดื่มลงในอึกเดียว

ในไม่ช้า ดวงตาของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเลือดเเดง เส้นเลือดสีน้ำเงินบนหน้าผากโผล่ขึ้น ใบหน้าโหดร้ายน่ากลัว ออร่ากระหายเลือดก็เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของพวกเขา

เห็นได้ชัดว่า เว้ยอู๋จี้และเหย่เมิ่งแข็งแกร่งขึ้น

“ยังไม่พอ ฉันจะทําให้พวกเธอแข็งแกร่งขึ้นอีก พวกเธอยิ่งแข็งแกร่ง โอกาสที่ฉันจะได้โอกาสสูงสุดก็จะยิ่งมากขึ้น”

อู๋ฮวาพูดจบ ก็หยิบยันต์สีทองสองใบออกจากกระเป๋าเสื้อ

เขาถือยันต์ไว้ระหว่างนิ้วมือ ท่องคาถาในปาก และในทันที ยันต์ทั้งสองใบก็ถูกเปลวไฟเผาไปพร้อมกัน

พูดมาก็แปลก ไฟเเรงได้เผายันต์ให้เป็นเถ้าถ่านอย่างรวดเร็ว แต่ขี้เถ้ายังคงเป็นรูปร่างของยันต์ เส้นอักษรรูนข้างบนก็เปลี่ยนเป็นสีทอง ส่องแสงเจิดจ้า ราวกับด้ายสีทอง

อู๋ฮวาหยิบยันต์ใบหนึ่งไปตรงหน้าเหย่าเมิ่ง ขณะนี้ เหยาเมิ่งก็ส่งเสียง "วูๆ" จากปาก ราวกับว่าเขาอยากพูด

อู๋ฮวากล่าวว่า“อย่าพูด อ้าปาก”

เหยาเมิ่งอ้าปากทันที เปิดให้เห็นฟันที่ขาวเรียบ

อู๋ฮวาดีดนิ้วไป ในทันที ยันต์ก็เข้าไปในปากของเหยาเมิ่ง

ในวินาทีถัดมา เหยาเมิ่งดูเหมือนกลืนยาพิษเข้าไป ทั้งตัวก็ล้มลงกับพื้น และกลิ้งที่พื้น มือของเขาบีบคอไว้ ในปากก็ส่งเสียงหอนอย่างเจ็บปวด

อู๋ฮวายืนอยู่ข้างๆ มองอย่างเฉยเมย

ผิวหนังบนร่างกายของเหยาเมิ่งค่อยๆเปลี่ยนไป จากใบหน้าไปคอ หลัง และแขน......

เปลี่ยนเป็นสีทองอย่างรวดเร็ว

เธอเป็นเหมือนพระพุทธเจ้าหญิงองค์หนึ่ง ผิวทั้งตัวราวกับว่าถูกฝังด้วยแสงสีทอง ลมหายใจของก็แข็งแกร่งขึ้น

“มานี่”อู๋ฮวาเกี่ยวนิ้วไปที

เหยาเมิ่งเดินมาข้างหน้าเขาอย่างเชื่อฟัง

ดวงตาอู๋ฮวาอย่างสว่าง มองไปที่เหยาเมิ่ง ราวกับว่าเขากําลังดูงานศิลปะที่สวยงามชิ้นหนึ่ง

ครู่ต่อมา

“ซิ่ว!”

อู๋ฮวาออกมืออย่าเฉียบพลัน ชี้ไปข้างหน้าหนึ่งนิ้ว เหมือนดาบที่แหลมคม ปล่อยใบมีดที่คมชัดที่สุดในโลกออกมา แทงไปที่ยอดเขาอันยิ่งใหญ่

“ช่าง!”

นิ้วของอู๋ฮวาไม่สามารถเเทงผิวหนังของเหยาเมิ่งออก ราวกับชนไปที่ลูกบอลเหล็ก ประกายกระเด็นไปทุกที่

“สมแล้วที่เป็นยันต์ที่อาจารย์วาดเอง เพียงครู่เดียว ก็ให้คุณมีร่างคิงคองที่ไม่เสียง่าย ไม่เลวเลย”

อู๋ฮวามีความสุขมาก แล้วยัดยันต์ที่เหลือเข้าไปในปากของเว่ยอู๋จี้

เช่นเดิม หลังจากที่เว่ยอู๋จี้กลืนยันต์ลงไปแล้ว ก็กลิ้งไปทั่วพื้น และหลังจากนั้นไม่นาน ผิวหนังทั้งตัวก็เปลี่ยนเป็นสีทอง