วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1661

จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดภาษาคนขึ้นมา ทําให้เยี่ยชิวตกใจเลย

“เธอพูดได้เหรอ?”ตอนที่เยี่ยชิวตกใจ ลืมถามถึงเรื่องโอกาสสูงสุดไปเลย

“พูดเพ้อเจ้อ ถ้าเป็นเผ่าปีศาจที่มีการฝึกฝน ล้วนพูดภาษาของเผ่ามนุษย์ได้”เสียงเฉยเมยของจิ้งจอกขาวตัวน้อยมีบารมีสูงมาก ราวกับราชินีที่อยู่ชั้นสูง และถามว่า “ฉันถามนาย นายอยากได้โอกาสสูงสุดใช่ไหม? ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ ถ้าฉันไม่ต้องการได้โอกาสสูงสุด ฉันจะมาที่นี่ได้ไง? ”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันช่วยนายหนึ่งครั้ง ส่วนจะได้รับโอกาสสูงสุดหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับความโชคของนายเเล้ว” หลังจากสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดจบ เขาก็เดินไปที่หน้าผา

เยี่ยชิวมองไปที่ด้านหลังของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อย สายตาของเขาแปลกๆ

“ถ้าเขาพูดภาษาคนได้ แสดงเขาต้องรู้มาก ตอนที่เขาอยู่ช่วงประจําเดือน ฉันใช้นิ้วจิ้มตรงนั้นของเขา...... เขาจะเกลียดฉันไหม? ”

แต่เยี่ยชิวโล่งใจอย่างรวดเร็ว

“กลัวอะไร ฉันเป็นแพทย์ ช่วยผู้ป่วยคนตายเป็นหน้าที่ฉัน ถ้าเขาเข้าใจและมีเหตุมีผล จะโทษฉันได้ไง? ”

“อีกอย่าง ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเขาประจําเดือนเขามา”

ตอนที่เยี่ยชิวคิดไปเรื่อย เห็นเเต่ว่าสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยเดินอยู่หน้าหน้าผา จากนั้นร่างตัวเล็กกระทัดรัดก็ยืนตัวตรง อุ้งเท้าทั้งสองข้างเป็นกําปั้น โค้งคํานับกับเหวด้วยความเคารพ

“เขาทําแบบนี้ หมายความว่าไง หรือว่า โอกาสสูงสุดอยู่ที่เหว? ”

ใบหน้าของเยี่ยชิวงงงวย

ฉากนี้ ดึงดูดความสนใจของอมตะชางเหม่ย

“ไอ้เด็กทําเปรต เขาทําอะไรอยู่?”

“ดูเหมือนว่า กําลังบูชาบรรพบุรุษ?”

“หรือว่า เคยมีเผ่าปีศาจเสียชีวิตที่นี่?”

“ไอ้เด็กเปรต ข้างความรู้สึกบางอย่าง สุนัขจิ้งจอกตัวนี้ไม่ใช่ผู้ดี นายควรอยู่ห่างจากเขาหน่อย เผื่อโดนดูดสารจำเป็นแห่งชีวิตไปหมด......”

อมตะชนงเหม่ยยังพูดไม่จบ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกาย และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยจ้องเขาไว้ รูม่านตาสีเขียวเหมือนน้ําแข็งเย็นหมื่นปีซึ่ง ทําให้ผู้คนสั่นสะท้านอย่างบังคับไม่ได้

“ถ้าพูดไปเรื่อยอีก ระวังฉันไม่เกรงใจนาย”

หลังจากจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดจบ ก็ชกกําปั้นใส่อมตะชางเหม่ย ด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

อมตะชางเหม่ยคาดคิดไม่ถึงว่าสุนัขจิ้งจอกสามารถพูดภาษาคนได้ ตกใจจนนั่งลงบนพื้นทันที และตะโกนไปเรื่อยว่า“เเมร่ง นี่คือปีศาจจิ้งจอก......”

“โวยวายอะไร! ร้องอีกก็ตัดลิ้นนายทิ้” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดอย่างเย็นชา

อมตะชางเหม่ยตกใจจนรีบปิดปาก

พูดมาก็แปลก ทักษะของเขาทะลุไปถึงขั้นต้งเทียนระดับกลางเเล้ว ตามทั่วไปจิ้งจอกขาวตัวน้อยไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก แต่ตอนที่จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูด ทําให้อมตะชางเหม่ยรู้สึกถึงการบีบบังคับที่รุนแรง

การบีบบังคับแบบนี้ทําให้เขาไม่สบายใจ และหดหู่ใจมาก มันเป็นความเคารพจากกระดูกเลย ราวกับว่าสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยไม่ใช่สัตว์ปีศาจ แต่เป็นผู้ที่อยู่จุดสูงสุดนั่งอยู่บนเก้าอี้มังกร

เยี่ยชิวมองไปที่อมตะชางเหม่ยด้วยความดูถูก และพูดว่า“ดูนายสิ ถูกสุนัขจิ้งจอกทำาตกใจจนขนาดนั้นเลยน ไม่กลัวคนอื่นดูถูกจริงๆ”

อมตะชางเหม่ยยังไม่ทันพูด เสียงของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็ดังขึ้น

“ฉันไม่ใช่สุนัขจิ้งจอก ฉันเป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง!”

เยี่ยชิวพึมพําด้วยเสียงต่ํา“จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเป็นสุนัขจิ้งจอกไม่ใช่เหรอ?”

“นายพูดอะไร! พูดอีกรอบ! สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยโกรธเหมือนเด็กหญิงตัวเล็กๆที่น่ารัก กํามือสีชมพูเล็กๆเพื่อแสดงให้เยี่ยชิวเห็นความดุร้าย โกรธแบบเด็กน้อยน่ารัก

เยี่ยชิวรีบพูดว่า“ใช่ๆๆ เธอเป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง ไม่ใช่สุนัขจิ้งจอกธรรมดา ”