วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1674

เยี่ยชิวหันขวับ! ร่างกายทะยานออกราวกับสายฟ้าฟาด ผสานวิชาหนึ่งก้าวร้อยลี้พุ่งตรงไปยังจุดที่อู๋ฮวาซ่อนตัว พร้อมกับปล่อยกระบี่คลั่งคมกริบออกจากปลายนิ้ว

“ฟิ้ว...”

เสียงกระบี่ร้องก้องดุจสายรุ้งสาดแสง พริบตาเดียวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าอู๋ฮวา ปลายกระบี่ชี้ตรงไปยังศีรษะของเขา

รวดเร็วจนคาดไม่ถึง!

เดิมทีเมื่ออู๋ฮวาเห็นเยี่ยชิวเดินตรงไปยังกลุ่มศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋น ก็ยิ้มเยาะในใจ คิดว่าเยี่ยชิวคงไม่ทันสังเกตเห็นตน ทว่าที่แท้แล้ว นี่เป็นเพียงกลลวงของเยี่ยชิวเท่านั้น

“ไอ้สารเลวนี่ มันกำลังทำให้ข้าตายใจ”

อู๋ฮวาถึงกับหน้าถอดสี กระบี่ของเยี่ยชิวคมกริบเกินต้านทาน ไร้ทางหลบหลีกใด ในที่สุดก็จำต้องเผยร่างจริง

“อมิตาพุทธ!”

อู๋ฮวาประนมมือ แสงพุทธาอันเข้มข้นพลันเปล่งประกายจากร่าง สว่างไสวราวกับพระพุทธองค์จุติ

“ติ๊ง!”

กระบี่ปะทะกลางหว่างคิ้วอู๋ฮวาดุจแทงกำแพงเหล็กที่มิอาจทำลาย มิอาจทะลวงแม้เพียงเสี้ยว

“โยมเยี่ย ภิกษุมีร่างวัชระไร้พ่าย กระบี่ของโยมไม่อาจทำอันตรายเณรได้” อู๋ฮวากล่าวด้วยรอยยิ้ม

“จริงหรือ?” เยี่ยชิวหน้าคร่ำเครียด ไม่พูดพร่ำทำเพลง ชกหมัดออกไปทันที

ทันใดนั้น หมัดของเยี่ยชิวก็ประดุจอัสนีทองคำ ผ่าแยกห้วงอากาศ พลังอันน่าสะพรึงกลัว พริบตาเดียวก็กระทบเข้ากลางท้องของอู๋ฮวา

“ตึง!”

เสียงกึกก้องดังสนั่นหวั่นไหว ประหนึ่งศาสตราวุธคู่พิภพกระทบกัน

วินาทีต่อมา อู๋ฮวาก็ถูกซัดกระเด็นออกไปดุจกระสุนปืนใหญ่ ชนต้นไม้ใหญ่หักสะบั้นไปหลายต้น ก่อนจะกระแทกพื้น

จากนั้น เขาก็รีบลุกขึ้นจากพื้น หน้าซีดเผือด สลับแดงก่ำ เลือดคั่งอยู่ในลำคอ

อู๋ฮวาขยับคอ กลืนเลือดลงไป แล้วจ้องเยี่ยชิวด้วยความตกตะลึง พลางกล่าวเสียงเย็น “ไม่นึกเลยว่า โยมเยี่ยจะมีพละกำลังแข็งแกร่งกว่าที่ภิกษุคาดไว้”

ทว่าหารู้ไม่ เยี่ยชิวก็ตกตะลึงไม่ต่างกัน

หมัดเมื่อครู่ เขาใช้พลังไปแปดส่วน ด้วยฝีมือสังหารข้ามขั้นของเขา ไม่เกินจริงเลยที่จะกล่าวว่า เพียงพอที่จะซัดอัจฉริยะในจุดสูงสุดของต้งเทียนให้หมอบราบคาบได้

อย่างไรก็ตาม ร่างของอู๋ฮวาไร้ร่องรอยบาดเจ็บ แม้กระทั่งหลังซัดหมัดออกไป เยี่ยชิวกลับรู้สึกปวดแปลบที่หมัด

‘ร่างวัชระไร้พ่ายไม่ธรรมดาจริงๆ’ เยี่ยชิวคิดในใจ

“โยมเยี่ย ภิกษุขอเสนอการแลกเปลี่ยน?” อู๋ฮวากล่าว “ให้ภิกษุนำโลงศพทองคำนั้นไป แล้วภิกษุจะกำจัดเว่ยอู๋จี้กับเหยาเมิ่งให้”

เยี่ยชิวหัวเราะราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก ก่อนจะเยาะเย้ยว่า “ไม่ต้องให้ท่านลำบาก ฉันจัดการเว่ยอู๋จี้กับเหยาเมิ่งเรียบร้อยแล้ว”

อู๋ฮวายิ้มบาง “โยมคงไม่คิดว่าพวกเขาตายจริงๆ หรอกนะ?”

เยี่ยชิวชี้ไปยังร่างไร้วิญญาณของเว่ยอู๋จี้กับเหยาเมิ่ง แล้วกล่าวว่า “ศพของพวกมันอยู่ตรงนี้แล้ว”

“พวกเขายังไม่ตาย” อู๋ฮวาอย่างอบอุ่น ก่อนจะตวาดลั่น “ยังไม่ลุกขึ้นอีก!”

ทันทีที่สิ้นเสียง คล้ายมีมนต์อาคม ร่างของเว่ยอู๋จี้กับเหยาเมิ่งก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกันอย่างน่าสะพรึงกลัว

จากนั้น ร่างทั้งสองก็เริ่มขยับแขนขา เสียงกระดูกดังลั่น “เปรี๊ยะ! ป๊าบ!” ทั่วร่างราวกับศพที่ฟื้นคืนชีพ ทำผู้คนขนลุกซู่

ทันใดนั้น เสียงอื้ออึงก็ดังไปทั่ว

“พวกเขาฟื้นขึ้นมาได้ยังไง?”

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?”

“คนตายแล้วเดินได้ด้วยรึ?”

“ผะ... ผี!”