วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1682

ต้งเทียนทั้งสิบปรากฏขึ้นด้านหลังอู๋ฮวา เหมือนกระแสน้ำวนทองคำสิบอัน ดูดซับพลังวิญญาณสวรรค์และโลกอย่างบ้าคลั่ง ทำให้อู๋ฮวาเป็นเหมือนกับพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง

“เยี่ยฉังเซิง ฉันเป็นถึงระดับต้งเทียน แกมีคุณสมบัติมาต่อสู้กับฉันเหรอ” อู๋ฮวาตะคอกเสียงดัง

ใครจะไปคิด เยี่ยชิวไร้ความกลัวใดๆ : “หยิ่งผยองอะไร ไม่ได้มีแกเท่านั้นที่มีต้งเทียนทั้งสิบ”

ตุ้ม!

ทันใดนั้น พลังเลือดในร่างกายของเยี่ยชิวทะยานสู่ท้องฟ้า ด้านหลังก็มีต้งเทียนทั้งสิบปรากฏขึ้นเช่นกัน เสียงดังสนั่นหวั่นไหว

อู๋ฮวาตะลึงไปเลย : “อะไรกัน แกก็ก้าวเข้าสู่ระดับต้งเทียนแล้วเหรอ”

ในมือของเยี่ยชิวมือหอกยาว ชี้มาทางอู๋ฮวา ตะคอก : “ลาหัวล้าน เข้ามารับความตายได้เลย”

“ฆ่า!” อู๋ฮวาคำคามด้วยความโกรธ แสงพระพุทธเจ้าบนตัวสว่างไสว เขาเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่หลุดออกจากพันธนาการตัวหนึ่ง น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก

“ฆ่า!” เยี่ยชิวก็คำคามเสียงดังเช่นกัน ถือหอกแล้วลุยเข้าไป

ทันใดนั้น ทั้งสองคนปะทะเข้าด้วยกัน เริ่มต้นการต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย

“ตุ้ม!”

ทั้งสองสู้กันอย่างสุดชีวิต การโจมตีอันทรงพลังทำให้เกิดคลื่นอากาศที่น่ากลัว กวาดล้างดินแดนรกร้างทั้งแปด ทำให้คนที่ดูอยู่รอบๆตกใจอย่างมาก

โดยเฉพาะศิษย์กลุ่มนั้นของนิกายดาบชิงอวิ๋น แต่ละคนขนหัวลุกไปหมดแล้ว เพียงแค่รู้สึกถึงความเย็นตั้งแต่ฝ่าเท้าจนถึงแผ่นหลัง พวกเขาเอาอาวุธวิเศษบินออกมา บินถอยหลังอย่างต่อเนื่อง

ใครก็คิดไม่ถึงเลยว่า เยี่ยชิวและอู๋ฮวาเป็นแค่ระดับสูงสุดของต้งเทียนเท่านั้น ก็สามารถครอบครองพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ในดวงตาทั้งสองข้างของอู๋ฮวา เต็มไปด้วยความดุร้าย แกว่งอาวุธวัชระ และเหวี่ยงบาตรวัชระ โจมตีเยี่ยชิวอย่างบ้าคลั่ง

เยี่ยชิวถือหอกด้วยมือขวาเพื่อต้อนรับการโจมตีจากอาวุธวัชระ มือซ้ายใช้หมัดมังกรสังหารโจมบาตรวัชระตรงหน้า

“ตังตังตัง——”

เสียงปะทะกันดังสนั่นราวกับแผ่นดินแตกสลาย

หลังจากโจมตีกันอย่างรุนแรงสักพัก

“แกร็ก!” จู่ๆ บาตรวัชระในมือของอู๋ฮวาแตกสลายทันที

คนที่ชมการต่อสู้มองเห็นฉากนี้ ตกใจอย่างมาก

“พระเจ้า คิดไม่ถึงเลยว่าหมัดของพี่ใหญ่จะต่อยวัตถุศักดิ์สิทธิ์แตกไปหนึ่งชิ้น สุดยอดมาก!” หลินต้าเหนี่ยวอุทาน

แน่นอน หมัดของเยี่ยชิวก็มีเลือดออกมาเช่นกัน

“ย้า.....”

อู๋ฮวาคำคามขึ้นท้องฟ้า เหมือนกับสิงโตที่ถูกกระตุ้นให้โกรธตัวหนึ่ง ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ

บาตรวัชระไม่เพียงแต่เป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ชิ้นหนึ่งเท่านั้น นอกจากนี้ยังเป็นขวัญการพบหน้ากันที่พระศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาหลิงซานมอบให้เขา

ในตอนนั้น หลังจากอู๋ฮวาเข้าไปบวชที่วัดสายฟ้าใหญ่ เป็นนักพรตมาหนึ่งปี เขาถือบาตรวัชระนี้ไปขอข้าวใส่บาตร มีประสบการณ์ที่น่าจดจำอย่างมาก

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า จะถูกเยี่ยชิวต่อยแตกแบบนี้

“เยี่ยฉังเซิง ฉันจะฆ่าแก”

อู๋ฮวาบ้าคลั่งแล้ว ใช้วิชาเทพทางพุทธศาสนามากมายในลมหายใจเดียว ภายใต้การโจมตีอย่างรุนแรง หอกยาวลายมังกรของอู๋เป่ยและอาวุธวัชระในมือของอู๋ฮวาบินออกไปพร้อมกัน

ต่อจากนั้น หมัดของทั้งสองปะทะกัน

ผ่านไปสักพักหนึ่ง พวกเขาต่อสู้กันอย่างดุเดือด อย่างไรก็ตาม สงครามก็เข้าสู่ขั้นรุนแรงทันที

“พุฟ!”

ตอนที่อู๋ฮวาปะทะกับเยี่ยชิว จู่ๆก็หาโอกาสเจอ กัดเนื้อบนไหล่ของเยี่ยชิวออกมาหนึ่งชิ้นทันที ถอยหลังอย่างรวดเร็ว เคี้ยวไม่กี่คำก็กลืนลงไป

ที่มุมปากของอู๋ฮวามีเลือดไหลออกมา ทำให้คนหัวชา บนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย ไม่เหมือนผู้บำเพ็ญชาวพุทธคนหนึ่งเลย

“แกแม่งเป็นหมาเหรอ!”

เยี่ยชิวโกรธแล้ว กระตุ้นหมัดมังกรสังหารแล้วโจมตีเข้าไป หลังจากนั้นก็หาโอกาสเจอเช่นกัน ถอดแขนซ้ายของอู๋ฮวา

ต่อจากนั้น เยี่ยชิวโยนแขนซ้ายของอู๋ฮวาไปอยู่ต่อหน้าสิงโตไฟ

“เอาเนื้อไปกิน”

สิงโตไฟก็ไม่เกรงใจเช่นกัน กลืนแขนซ้ายของอู๋ฮวาด้วยคำเดียว หลังจากนั้นเลียริมฝีปาก ด้วยท่าทางที่กินไม่อิ่ม

อู๋ฮวาโกรธจนเส้นเลือดโผล่ขึ้นมาที่หัวแล้ว แสงของพระพุทธเจ้าส่องขึ้นบนไหล่ซ้าย แขนงอกใหม่อย่างรวดเร็ว

“เยี่ยฉังเซิง เวลาตายของแกมาถึงแล้ว”

อู๋ฮวาพูดจบ ออร่าบนร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง น่าสะพรึงกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ เสื้อผ้าของเขาส่งเสียง และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ราวกับพระพุทธเจ้าที่ฟื้นคืนชีพ