วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1683

ไพ่ตายของอู๋ฮวาระเบิดออกมาแล้ว

“ตุ้ม!”

มีแขนนับพันแขนปรากฏขึ้นรอบๆ ตัวของเขา แต่ละแขนล้วนแล้วเป็นสีทองอร่าม ส่องแสงศักดิ์สิทธิ์สว่างไสว

และในเวลาเดียวกัน ร่างกายของอู๋ฮวาล้อมรอบด้วยแสงของพระพุทธเจ้า ทำให้ดูน่าเกรงขามและล้ำค่า ออร่าไร้เทียมทาน ทุกคนต่างรู้สึกได้ถึงพลังที่ไร้เทียมทาน

โดยเฉพาะศิษย์ที่มีพลังยุทธ์ค่อนข้างต่ำเหล่านั้นของนิกายดาบชิงอวิ๋น ต่อให้อยู่ห่างออกไปหลายพันเมตร ต่างรู้สึกได้ถึงการสั่นเทาของวิญญาณ

อย่างไรก็ตาม คำพูดหนึ่งประโยคของเยี่ยชิว เกือบจะทำให้อู๋ฮวากระอักเลือดตายไปเลย

“ลาหัวล้น แกกำลังทำอะไร ทำไมถึงกลายเป็นกิ้งกือไปแล้ว”

กิ้งกือบ้าบออะไรกัน

มองไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังใช้วิชาเทพทางพุทธศาสนา

อู๋ฮวาอดทนต่อความโกรธ พูดอย่างเย็นชา : “เยี่ยฉังเซิง เอาไพ่ตายของแกออกมา ไม่อย่างนั้นแกจะต้องตายเดี๋ยวนี้แล้ว”

“ขอบคุณที่แกเตือนฉัน เพียงแต่ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน แกกลายเป็นกิ้งกือแล้วจะแข็งแกร่งขนาดไหน” สิ้นสุดเสียง เยี่ยชิวลงมือโดยตรง

ตุ้ม!

เยี่ยชิวเป็นเหมือนนกอินทรีที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า พร้อมกับพลังอันดุร้าย ต่อยหนึ่งหมัดลงมา

หมัดนี้ ทรงพลังอย่างมาก เหมือนแม่น้ำแห่งสวรรค์ไม่มีที่สิ้นสุด กวาดล้างอู๋ฮวาเหมือนพลังอันท่วมท้น

“ไม่เจียมตัว”

อู๋ฮวายิ้มอย่างเย็นชา ยืนอยู่กับที่ พันแขนรอบตัวขยับแล้ว

เพี๊ยะ!

พันแขนตบออกไปพร้อมกัน ราวกับเทพปีศาจที่บินไปเรื่อย ภายในพริบตา หมัดของเยี่ยชิวก็ถูกตบแตกเป็นเสี่ยงๆ โจมตีเยี่ยชิวบินออกไปหลายร้อยเมตรโดยตรง

ตุบ!

เยี่ยชิวล้มลงบนพื้น กระอักเลือด รู้สึกว่าอัวยวะภายในร่างกายของตัวเองแตกจนเกือบจะหมดแล้ว

“พลังที่แข็งแกร่งมาก!”

เยี่ยชิวตกใจอย่างมาก พบว่าตอนที่อู๋ฮวาลงมือในเมื่อกี้ แขนทุกข้างล้วนแล้วทรงพลังอย่างมาก

“เยี่ยฉังเซิง แกอ่อนแอเกินไปแล้ว” อู๋ฮวาพูดเยาะเย้ย

เยี่ยชิวลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเหลือบมองสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนเขาหนึ่งที พูด : “แกลงมาก่อน”

“ฉันไม่” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยนอนอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยชิวแน่น

“ลาหัวล้านคนนั้นใช้ไพ่ตายแล้ว การต่อสู้ต่อจากนี้จะดุเดือดมากกว่าเดิม เพื่อไม่ให้แกได้รับบาดเจ็บ รีบลงมาเดี๋ยวนี้” เยี่ยชิวพูดอีกครั้ง

ตอนที่เขาต่อสู้กับอู๋ฮวาในเมื่อกี้ สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยหลบอยู่ในอ้อมแขนเขาตลอดเวลา

“ฉันอยากอยู่กับคุณ” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยไม่ยอมออกมาจากอ้อมแขนของเยี่ยชิว มันกังวลว่าถ้าหากไม่อยู่ข้างกายเยี่ยชิว หยุนซีและศิษย์เหล่านั้นของนิกายดาบชิงอวิ๋นจะลงมือทำร้ายมัน

เยี่ยชิวมองเห็นความกังวลของมัน พูด : “สบายใจได้เลย พวกเขาไม่มีทางทำร้ายแก”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดอย่างแน่วแน่ : “ไม่ว่ายังไงฉันก็จะอยู่กับคุณ”

เยี่ยชิวไม่อยากพูดไร้สาระ จับหูของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อย โยนมันออกไปโดยตรง

“ตูบ!”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกลิ้นอยู่บนพื้นหลายรอบ หลังจากนั้นตะคอกใส่เยี่ยชิวด้วยความเสียใจ : “เยี่ยฉังเซิง คุณรังแกฉันอีกแล้วนะ”

เยี่ยชิวขี้เกียจสนใจมัน เดินไปหาอู๋ฮวาอย่างรวดเร็ว

ทุกย่างก้าวของเขา พลังการต่อสู้ล้วนแล้วเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ตอนที่เขายังอยู่ห่างจากอู๋ฮวาห้าสิบเมตร พลังการต่อสู้ถึงระดับที่น่ากลัวอย่างมากแล้ว

“แกมีพันแขน ฉันมีหมื่นดาบ มาสู้กันเลย!”

อู๋เป่ยคำรามหนึ่งที พลังดาบในร่างกายพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ทันใดนั้น เจตนาดาบนับหมื่นปรากฏขึ้นที่รอบตัวเขา เต็มไปหมด ราวกับป่าดาบ

เจตนาดาบทุกเล่มล้วนแล้วยาวหลายฟุต ปลดปล่อยความคมที่ไร้เทียมทานออกมา ราวกับว่าต้องการแทงท้องฟ้าแห่งนี้ให้เต็มไปด้วยรู

“ในที่สุดก็แสดงไพ่ตายออกมาแล้วเหรอ ดีมาก”

อู๋ฮวาเริ่มเกิดความสนใจแล้ว คิ้วเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้สูง สู้จนถึงตอนนี้ เขาเพียงแค่ต้องการเอาชนะเยี่ยชิว พิสูจน์ว่าเขาอยู่ยงคงกระพันอย่างแท้จริง

ทั้งสองคนจ้องมองกันและกัน พลังการต่อสู้เดือดพล่านทันที ทั้งสองเป็นเหมือนลูกปืนใหญ่สองลูกที่พุ่งเข้าหากันในเวลาเดียวกัน