วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1692

เมื่อลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นได้ยินว่านั่งหันหน้าเข้ากำแพงแล้วพิจารณาถึงความผิดสามปี แต่ละคนเเอบจ้องหู่จื่อ เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ทั้งหมดต้องโทษไอ้สารเลวของเผ่าปีศาจนี้!

“มองอะไร! ถ้าสามปีน้อยไปงั้นก็นั่งหันหน้าเข้ากำแพงแล้วพิจารณาถึงความผิดสามสิบปี! ”หยุนซีตะโกน

ในทันที ลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นก็รีบเก็บสายตากลับมา หัวก้มลงยิ่งตํ่า

หยุนซีพูดอีกครั้ง“ฉันไม่สนใจว่านิกายอื่นจะคิดอย่างไรกับเผ่าปีศาจ กล่าวโดยสรุป ถ้าเผ่าปีศาจไม่รุกรานนิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกเรา งั้นนิกายดาบชิงอวิ๋นพวกเราก็ห้ามตามฆ่าเผ่าปีศาจ”

“ถ้าต่อไปยังทำาต่อแบบนี้ ฉันจะไม่ไว้ชีวิตพวกนาย”

หลังจากพูดจบ หยุนซีก็หันหลังกลับ และเดินไปต่อหน้าหู่จื่อ เเละกล่าวขอโทษ“หู่จื่อ ฉันขอโทษเเทนพวกเขา และโปรดอย่าเเคร์พวกเขา”

หู่จื่อกล่าวว่า“อาจารย์เเม่พูดหนักไปเเล้ว ทั้งหมดเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันไม่โต้เถียงกับพวกเขาหรอก ”

ลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นเบิกตากว้าง นายเป็นเผ่าปีศาจ ใครเป็นครอบครัวเดียวกับนาย

“ช่างเป็นเด็กที่เชื่อฟัง แกดเจ็ตนี้ให้นาย”หยุนซีหยิบสร้อยข้อมือเงินออกจากแหวนอวกาศ แล้วยื่นให้หู่จื่อ

สร้อยข้อมือสีเงินนี้สลักด้วยอักษรรูน ดูเเล้วก็ไม่ใช่ของธรรมดา

“ขอบคุณอาจารย์เเม่”หู่จื่อกําลังจะรับสร้อยข้อมือเงินมา แต่ถูกหยุดโดยลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นเรียกหยุด

“เดี๋ยวก่อน!”

ลูกศิษย์คนหนึ่งรีบพูดว่า “ปราชญ์หญิง สร้อยข้อมือวัชระเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ คุณจะมอบมันให้กับคนเผ่าปีศาจได้ยังไง? ”

อะไรนะ สร้อยข้อมือนี้เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์?

หู่จื่อตกตะลึง

เยี่ยชิวก็ทอดถอนใจอย่างใจหายเช่นกัน คู่ควรกับการเป็นลูกสาวของหัวหน้านิกายใหญ่ที่หนึ่งของตงฮวง ออกมือก็คืออาวุธศักดิ์สิทธิ์ หญิงร่ํารวย!

“สร้อยข้อมือวัชระเป็นของของฉัน ฉันอยากมอบให้ใครก็ได้ใครพูดมากอีก ระวังว่าฉันไม่เกรงใจ”

หยุนซีจ้องลูกศิษย์ที่พูดไปที แล้วพูดเบาๆกับหู่จื่อ“ รับไปเถอะ เอาเป็นของขวัญแรกพบที่ฉันให้นาย นายอย่าไม่ชอบ ”

ล้อเล่น ใครจะไม่ชอบอาวุธศักดิ์สิทธิ์!

หู่จื่อลังเลเล็กน้อย และพูดว่า “อาจารย์เเม่ ของขวัญชิ้นนี้มีค่าเกินไป ฉัน......”

หยึนซีไม่รอให้หู่จื่อพูดจบ เขายัดสร้อยข้อมือวัชระไว้ในมือของหู่จื่อ แล้วพูดว่า “ลองสวมดู”

หู่จื่อไม่เกรงใจต่อ สวมสร้อยข้อมือวัชระไว้บนข้อมือ ขนาดกําลังพอดี

“ขอบคุณอาจารย์เเม่”หู่จื่อกล่าวอย่างซาบซึ้ง

หยุนซียิ้ม“ไม่เป็นไร ก็ไม่ได้เป็นของดีอะไร นายชอบก็ดีเเล้ว””

เหล่าลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น แต่ละคนอิจฉาจนตาแดงเเล้ว

ในเวลาเดียวกัน ก็บ่นหยุนซีในใจ

“ปราชญ์หญิงใจกว้างจริงๆ เขาแค่เรียกว่าอาจารย์เเม่ เธอก็ให็สร้อยข้อมือวัชระเเล้ว”

ในเวลานี้ อมตะชางเหม่ย “ซิ่ว”มาถึงหน้าหยุนซี และพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า“นางฟ้าหยุนซี ถ้าคุณไม่ถือสา ข้าก็เรียกคุณว่าอาจารย์เเม่เถอะ?”

หยุนซี“......”

“นายไร้ยางอายไหม?”เยี่ยชิวดุ

อมตะชางเหม่ยไม่เเค่ร์ และพูดด้วยรอยยิ้ม“ ถ้าข้ายังเอาหน้า จะอยู่ได้จนถึงตอนนี้? ”

“หน้าไม่สําคัญ สิ่งที่สำคัญคืออาวุธศักดิ์สิทธิ์”

“นางฟ้าหยุนซี ถ้าคุณไม่ถือสา ฉันกราบให้คุณ”

หยันซุปิดปากและยิ้มและพูดว่า “เต้าจ่าง เมื่อไหร่ที่นายว่างเเล้ว อย่าลืมไปหาฉันที่นิกายดาบชิงอวิ๋น ฉันให้อาวุธศักดิ์สิทธิ์แก่นายชิ้นหนึ่ง ”