วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1694

จิ้งจอกขาวตัวน้อยพยักหน้า“เขามีความน่าจะเป็นจอมมาร แต่ว่า......”

“แต่ว่าอะไร?”เยี่ยชิวถาม

จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวว่า“เท่าที่ฉันรู้ จอมมารคนสุดท้ายของเผ่าอสูร เสียชีวิตเมื่อหลายหมื่นปีก่อนเเล้ว และตั้งแต่นั้นมา ตําแหน่งของจอมมารก็ว่างอยู่ตลอด ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จิ้งจอกขาวตัวน้อยมองไปที่หู่จื่อและพูดว่า “เจ้าหนูคนนี้เป็นนายน้อยของเผ่าอสูร แต่ละเขาได้รับวิชาการฝึกฝนขั้นที่หนึ่งของ“พิธีอสูรเทพ” อาจเป็นจอมมารได้ในอนาคต”

“เจ้าหนู ฉันมั่นใจกับนายนะ”

“สู้ๆนะ!”

คําพูดของจิ้งจอกขาวตัวน้อยเปลี่ยนไป“ใช่เเล้วเยี่ยชิว ทําไมบรรพบุรุษอสูรตัวนั้นถึงมีเเค่แขนหักข้างเดียว?”

เยี่ยชิวตอบว่า“ฟังเหล่าจิ่วเล่าเองว่า ผู้เเข็งเเกร่งของสำนักยอดต่างๆของโลกฝึกเซียนได้ร่วมมือกันจัดการเขา เพราะเขาเป็นอมตะ ดังนั้นจึงแบ่งศพเขาและปราบปรามเขา ”

“ฉันเคยสัญญากับเหล่าจิ่ว ช่วยเขาหาเนื้อหนังให้ครบ”

“พูดตามปกติเเล้ว เรื่องที่เหล่าจิ่วถูกแบ่งศพน่าจะแพร่หลายในโลกฝึกเซียนเเล้ว เธอเคยได้ยินเรื่องนี้ไหมจิ้งจอกน้อย?”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยส่ายหัว“ไม่เคยได้ยินเลย”

“ถ้าผู้เเข็งเเกร่งของโลกฝึกเซียนร่วมมือกันแบ่งศพของบรรพบุรุษอสูร ในระหว่างพวกเขาต้องมีสงครามครั้งใหญ่จะปะทุขึ้นเกิดขึ้นแน่ เรื่องนี้ต้องมีหลายคนรู้ แต่ฉันไม่เคยได้ยินเลย”

เยี่ยชิวประหลาดใจเล็กน้อย และถามว่า “หรือว่าเวลานานเกินไป เธอก็เลยไม่เคยได้ยิน?”

“เป็นไปไม่ได้”จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวว่า“หนังสือโบราณของเผ่าปีศาจพวกเราได้บันทึกเหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นในโลกฝึกเซียนเป็นเวลาหลายล้านปี และยังมีเรื่องลับมากมาย อย่างเรื่องเเบบนี้จะถูกบันทึกไว้เเน่นอน ”

“หนังสือโบราณของเผ่าปีศาจฉันเคยอ่านหมดแล้ว และฉันแน่ใจว่า หนังสือโบราณเหล่านั้นไม่ได้บันทึกเรื่องของผู้อาวุโสเผ่าอสูรคนนี้ไว้”

“เยี่ยฉังเซิง ฉันเดาไว้สองอย่าง”

“หนึ่ง เหตุการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย และผู้อาวุโสเผ่าอสูรคนนั้นโกหกนาย”

“สอง เรื่องนี้สําคัญมาก ผู้ที่แข็งแกร่งที่เกี่ยวข้องนั้นอยู่นอกเหนือความเข้าใจของพวกเรา ดังนั้นจึงไม่มีการบันทึกเลย”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ฉันคิดว่าเหล่าจิ่วไม่ได้โกหกฉัน และไม่จําเป็นต้องโกหกฉัน”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวว่า“งั้นก็เป็นการเดาแบบที่ที่สอง ”

“เพียงแต่ว่า แม้ว่าเป็นเรื่องที่ผู้เเข็งเเกร่งจักรพรรดิเกิดขึ้น หนังสือโบราณของเผ่าปีศาจพวกเราก็มีบันทึกไว้”

“กล่าวอีกนัยหนึ่ง แม้ว่าผู้อาวุโสเผ่าอสูรนั้นจะเป็นผู้เเข็งแกร่งจักรพรรดิก่อนตาย เรื่องของเขาควรเผ่าปีศาจพวกเราก็น่าจะมีการบันทึก แต่ไม่มีเลย”

เยี่ยชิวเกิดความคิดสร้างสรรค์“เป็นไปได้ไหม ตอนเหล่าจิ่วก่อนตายแข็งแกร่งกว่าจักรพรรดิ? ”

“เป็นไปได้ยังไง!” จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวว่า“ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกฝึกเซียนก็คือจักรพรรดิ ”

“ผู้เเข็งแกร่งจักรพรรดิทุกคนล้วนเป็นบุคคลที่ความสามารถ พวกเขาเป็นการผสมผสานระหว่างความโชคดี ความอุตสาหะอันยิ่งใหญ่ และทักษะที่ยิ่งใหญ่ในตัว”

“ไม่ว่าผ่านไปกี่ปี เมื่อเอ่ยถึงชื่อของพวกเขา จะทําให้ผู้คนเคารพอย่างตื่นตาตื่นใจเสมอ”

“เยี่ยฉังเซิง ฉันยังมีการเดาอีกแบบ”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวว่า“ความทรงจําของผู้อาวุโสเผ่าอสูรคนนี้ไม่สมบูรณ์ บางที ความทรงจําของเขาอาจมีความต่าง ”

เยี่ยชิวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง มีความเป็นไปได้จริงๆ

มิฉะนั้น ตามสิ่งที่เหล่าจิ่วพูด เป็นผู้แข็งเเกร่งสุดยอดของโลกฝึกเซียนร่วมมือกันแบ่งศพเขาและปราบปราม แล้วเรื่องนี้จะทําให้เกิดความฉาวในโลกฝึกเซียนเเน่ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ลายลักษณ์อักษรบันทึก และคนก็รู้

เเต่ จิ้งจอกขาวตัวน้อยกลับไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน เป็นไปได้จริงๆที่ว่าความจําของเหล่าจิ่วมีความผิดพลาด

“รอให้ฉันช่วยเหล่าจิ่วหาเนื้อหนังครบแล้ว ความทรงจําของเขากลับคืนมา ความจริงของเรื่องนี้จะถูกเปิดเผย”

เมื่อเยี่ยชิวนึกถึงตรงนี้ พูดอย่างตั้งใจ“อาจมีความเป็นไปได้อื่นด้วย ”

“อะไร?” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า“บางทีอาจเป็นเธอมีความรู้น้อยเกินไป ประสบการณ์น้อย เธอจึงไม่รู้เรื่องนี้ ”

“เยี่ยฉังเซิง นายกล้าสงสัยข้า......ฮึ ช่างโมโหจริงๆ” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดด้วยความโกรธ“ฉันได้ยินมาก่อนเเล้ว หนังสือโบราณทั้งหมดของเผ่าปีศาจฉันเคยอ่านหมดเเล้ว ไม่มีการบันทึกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ”

เเมร่ง ไอ้เเก่นี้ ในเวลานี้แล้ว อย่างไม่ลืมเอาเปรียบบนปาก

เยี่ยชิวจ้องมองอมตะชางเหม่ยและพูดว่า “หู่จื่อ ถ้าอย่างนี้ นายกลับไปที่เผ่าอสูรก่อนเลย ”

อมตะชางเหม่ยประหลาดใจ“ไอ้เด็กเปรต ทำไมนายถึง......”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ฉันทําเพื่อประโยชน์ของ หู่จื่อเป็นคนของเผ่าอสูรอยู่เเล้ว อยู่ที่เผ่าอสูรปลอดภัยกว่าที่จะอยู่กับฉัน ”

อมตะชางเหม่ยเข้าใจทันที

นักพรตเผ่ามนุษย์เกลียดปีศาจอสูรไม่ใช่หนึ่งวันสองวันเเล้ว ถ้าเห็นหู่จื่อเเล้ว ต้องมาตามล่าเเน่

นอกจากนี้ เยี่ยชิวได้ฆ่าผู้อัจฉริยะไปมากมายเลเล้ว มีศัตรูอยู่ทุกที่ หู่จื่อออยู่ข้างเขาก็จะมีภัยถูกฆ่า

กลับไปที่เผ่าอสูร เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดจริงๆ

“หู่จื่อ นายกลับไปก่อน มีโอกาสเเล้ว ฉันจะไปหานายกับไอ้เเก่ที่เผ่าอสูร”เยี่ยชิวกล่าว

หู่จื่อพยักหน้า จากนั้นคุกเข่าลงกราบให้เยี่ยชิวและหยุนซี และพูดด้วยใบหน้าที่ไม่ยอมจากกัน“อาจารย์รักษาสุขภาพด้วย!อาจารย์แม่รักษาสุขภาพด้วย”

หยุนซีเตือน“หู่จื่อ ข้างนอกภูเขาอมตะมีนักพรตเผ่ามนุษย์มากมาย นายออกไปจะถูกไล่ล่าเเน่ นายต้องระวัง ”

“ขอบคุณการเตือนของอาจารย์เเม่ ฉันไม่ต้องออกจากภูเขาอมตะก็กลับไปเผ่าอสูรได้”หลังจาก หู่จื่อพูดจบแล้วก็กระโดดขึ้น นั่งลงบนหลังสิงโตไฟ จากนั้นเขาก็หยิบหยกสื่อสารออกมาและถือไว้ในมือ

“อาจารย์ อาจารย์เเม่ ไอ้เเก่ ฉันไปเเล้วนะ”

“พวกเธอต้องไปหาฉันที่เผ่าอสูร”

“ฉันจะรอพวกเธออยู่ที่นั่นเสมอ”

หลังจากที่หู่จื่อพูดจบ เขาก็บดขยี้หยกสื่อสารในมือของเขา และในทันที ออร่าอสูรที่เข้มข้นก็ห่อหุ้มเขาไว้

ในวินาทีถัดมา หู่ตื่อก็หายไปจากอากาศ