วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1697

เยี่ยชิวและพรรคพวกมุ่งหน้าสู่ทิศตะวันออก ไขว่คว้าร่องรอยของอู่เชียนฟานไปตลอดทาง

ระยะทางเนิ่นนานผ่านไป ไร้วี่แววของอู่เชียนฟาน

“ประหลาดนัก เจ้าหมอนี่หายหัวไปไหนกัน” เยี่ยชิวขมวดคิ้วเอ่ย

“พี่ใหญ่ ท่านว่าอู่เชียนฟานจะโดนเก็บไปแล้วหรือไม่” หลินต้าเหนี่ยวเอ่ยถาม

“เป็นไปไม่ได้” เยี่ยชิวกล่าว “นอกจากพวกอัจฉริยะแล้ว ใครจะมีฝีมือพอจะสังหารอู่เชียนฟานได้”

หลินต้าเหนี่ยวพยักหน้าเห็นด้วย “จริงด้วย หากไม่มีพวกอัจฉริยะ อู่เชียนฟานแทบจะไร้ผู้ต่อกร แต่เขาจะไปที่ไหนกันเล่า?”

“หาต่อไปเถอะ!” เยี่ยชิวกล่าวจบ ก็ออกเดินทางต่อ

พวกเขาเดินทางไปหลายร้อยลี้

ในที่สุด เยี่ยชิววาดยันต์ติดตามขึ้น ในพริบตา เบื้องหน้าเขาก็ปรากฏไอปีศาจสีดำบางเฉียบยิ่งกว่าเส้นผม คนอื่นๆ ไม่ทันสังเกต แต่จิ้งจอกขาวตัวน้อยกลับมองเห็น

“ยันต์!” จิ้งจอกขาวตัวน้อยเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ คิดในใจ “ไม่นึกเลยว่า เยี่ยฉังเซิงผู้นี้จะมีวิชาแพรวพราวมากมายนัก”

“ฉันต้องหาทางล่อเขาไปยังเผ่าปีศาจให้ได้”

ไอปีศาจสีดำลอยอยู่เบื้องหน้าเยี่ยชิวครู่หนึ่ง จากนั้นก็พุ่งออกไปดุจลูกธนู

“เจ้าเด็กน้อย หรือว่าพวกเราจะหาผิดทาง” อมตะชางเหม่ยเอ่ยถาม

“ไม่ผิด ฉันแน่ใจแล้วว่า อู่เชียนฟานมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกร้อยเปอร์เซ็นต์ ไปกันเถอะ” เยี่ยชิวกล่าวจบ ก็จูงมือหยุนซีออกเดิน

คนอื่นๆ รีบตามเยี่ยชิวไปติดๆ

อีกหลายสิบลี้ผ่านไป

ยันต์ติดตามพุ่งเข้าไปในป่าทึบแห่งหนึ่ง

เยี่ยชิวตามยันต์ติดตามเข้าไปในป่า มาหยุดอยู่เบื้องหน้าต้นไม้โบราณ พบร่องรอยการต่อสู้ กระดูกนก และร่องรอยการก่อไฟ

“อู่เชียนฟานมาที่นี่ พวกเรามาถูกทางแล้ว”

เยี่ยชิวติดตามยันต์ต่อไป ในไม่ช้าก็มาถึงป่ารกอีกแห่งหนึ่ง

เขาพบซากงูยักษ์

งูยักษ์ถูกสังหาร ถุงน้ำดีถูกควักออกไป และมีคราบเลือดแห้งกรังจำนวนมากบนพื้นดินโดยรอบ

“อสรพิษยักษ์ตัวนี้คงเป็นฝีมือของอู่เชียนฟาน แต่ดูท่าเขาอาจจะได้รับบาดเจ็บ”

เยี่ยชิวไม่รอช้า รีบตามสัญลักษณ์ติดตามผ่านป่ารกชัฏ ไม่นานก็พบกับร่างไร้วิญญาณอีกหลายศพ

ศพเหล่านี้ล้วนถูกสังหารด้วยคมดาบเพียงครั้งเดียว

เยี่ยชิวย่อตัวลงข้างศพหนึ่ง ตรวจสอบอย่างละเอียดก่อนเอ่ยขึ้น “ถ้าฉันเดาไม่ผิดไป คนพวกนี้คงเป็นฝีมือของอู่เชียนฟานเหมือนกัน”

โม่เทียนจีเอ่ยถาม “คนพวกนี้พลังฝีมือต่ำต้อย เหตุใดจึงกล้าลงมือกับอู่เชียนฟาน”

“อู่เชียนฟานเป็นถึงองค์ชายแห่งต้าโจว อัจฉริยะขั้นต้งเทียน ใครๆ ก็รู้”

“หรือคนพวกนี้จะเสียสติไปแล้ว”

เยี่ยชิวกล่าว “คงเป็นเพราะอู่เชียนฟานได้รับบาดเจ็บ พวกมันจึงคิดฉวยโอกาสฆ่าเขาเพื่อชิงทรัพย์”

“ตามหาต่อไปเถอะ”

“ฉันรู้สึกว่าเราใกล้จะพบอู่เชียนฟานเข้าไปทุกทีแล้ว”

เยี่ยชิวเดินตามสัญลักษณ์ติดตามไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็พบกับศพอีกมากมาย

อย่างน้อยก็หลายสิบศพ

ในจำนวนนี้มีหลายศพที่ก่อนตายมีพลังฝีมืออยู่ในระดับสูงสุดขั้นต้งเทียนแล้ว

ทั่วพื้นเต็มไปด้วยคราบเลือด

“พี่ใหญ่ ถ้าท่านเดาไม่ผิด อู่เชียนฟานได้รับบาดเจ็บแล้วยังถูกตามล่า คงตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก”

ในกลุ่มนี้ หลินต้าเหนี่ยวมีพลังฝีมือต่ำที่สุด แถมร่างกายยังอ้วนท้วน เดินทางมาไกลขนาดนี้จึงเหนื่อยหอบ “พี่ใหญ่ ฉันว่าเลิกหาเถอะ”

“ยังไงเสีย อู่เชียนฟานก็เป็นแค่คนรับใช้ของท่าน”

“พวกเราตามหามานานขนาดนี้ ถือว่ามีน้ำใจพอแล้ว จะเป็นหรือตายก็แล้วแต่โชคชะตาของเขาเถอะ”

หลินต้าเหนี่ยวจนปัญญา จึงจำต้องตามไป

ไม่กี่นาทีให้หลัง

เยี่ยชิวหัวเราะลั่นขึ้นมาทันที

“เจ้ากระต่ายน้อยหัวเราะอะไร?” อมตะชางเหม่ยถามอย่างสงสัย

ทุกสายตาจับจ้องไปที่เยี่ยชิว

“ก็เห็นเรื่องตลกน่ะสิ” เยี่ยชิวเพิ่งเห็นอู่เชียนฟานในหลุมดิน ร้องเรียกฟ้าดินก็ไร้เสียงตอบ เพิ่งจะยืนขึ้นได้ หลินต้าเหนี่ยวก็ร่วงลงมา “โครม!” ทับอู่เชียนฟานอยู่ข้างใต้ทันที

“ในพงหญ้ามีหลุมดิน หลินต้าเหนี่ยวกับอู่เชียนฟานตอนนี้อยู่ในหลุมนั่นแหละ”

พูดจบ เยี่ยชิวก็เดินเข้าไปในพงหญ้ามาถึงหน้าหลุมดิน

“ปัง!”

เยี่ยชิวซัดหมัดลงไป

ทันใดนั้น พงหญ้าก็แยกออก เผยให้เห็นหลุมดิน ตรงกลางหลุมมีแสงสว่างรวมตัวกัน หมอกควันหนาทึบ

“รอยประทับ?”

อมตะชางเหม่ยอุทาน “ที่นี่มีค่ายกล”

“ดูออกไหมว่าเป็นค่ายกลอะไร? ทำลายได้ไหม?” เยี่ยชิวถาม

“ขอฉันลองศึกษาดูก่อน” อมตะชางเหม่ยเดินวนรอบหลุมดินสองรอบ ลองทำลายค่ายกล ทดลองหลายครั้งก็ไม่สำเร็จ

“ค่ายกลนี้ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน จะทำลายได้ไม่ง่าย” อมตะชางเหม่ยกล่าว

โม่เทียนจีก็สังเกตอยู่ครู่หนึ่ง กล่าวว่า “ค่ายกลนี้ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน”

ใบหน้างดงามของหยุนซีเต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะพูดว่า “แปลก ที่นี่ทำไมถึงมีค่ายกล?”

“หรือว่าข้างล่างมีของวิเศษอะไร?”

เยี่ยชิวเตรียมใช้ดาบเซวียนหยวนทำลายค่ายกล ทันใดนั้น จิ้งจอกขาวน้อยในอ้อมแขนก็พูดขึ้น “ค่ายกลกระจอกๆ แค่นี้ พวกนายมากันตั้งเยอะยังไม่มีใครดูออกเลยหรือ ไม่อายบ้างหรือไง!”

“เยี่ยฉังเซิง นายไม่เชื่อฉันเหรอ?”

“ถ้าอย่างนั้น...ฉันขอลงมือเอง!”