วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1699

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่แผ่นหิน

แผ่นหินนั้นยาวประมาณสามฟุตและกว้างหนึ่งฟุต สีดำราวกับหมึก ให้ความรู้สึกที่หนักหน่วงมาก

“เจ้าชายอู่ ฉันรู้ดี ต้องมีสมบัติอยู่ในหลุมนี้ ไม่เช่นนั้นคุญคงไม่มาที่นี่” อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

อู่เชียนฟานรีบปฏิเสธ “ตอนที่ฉันมาที่นี่ ฉันไม่รู้ว่ามีแผ่นหินอยู่ที่นี่ ฉันมาที่นี่เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บจริงๆ ต่อมาฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างหลุดออกจากพื้น ฉันจึงขุดมันขึ้นมา และพบแผ่นหินนี้”

อมตะชางเหม่ยโน้มตัวไปด้านหน้าแผ่นหินแล้วถามว่า “เจ้าชายอู่ สมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้อยู่ที่ไหน? มันอยู่ใต้แผ่นหินนี้หรือเปล่า?”

อู่เชียนฟานส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้”

“คุณไม่รู้?” อมตะชางเหม่ยมองไปที่อู่เชียนฟานด้วยท่าทีไม่เชื่อ

อู่เชียนฟานกล่าวว่า “พูดตามตรง ตอนนั้นฉันค่อนข้างได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ขยับแผ่นหินนี้ เพราะมันหนักมาก”

“เป็นเช่นนั้นหรือ? ให้ฉันลองดูสิ” อมตะชางเหม่ยกล่าวขณะที่เขาพับแขนเสื้อขึ้น

ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกยินดีอย่างลับๆ

“อู่เชียนฟาน โอ้ อู่เชียนฟาน เมื่อฉันขยับแผ่นหินนี้ สมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้จะไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ต้องขอบคุณ”

“ถ้าไม่มาที่หลุมนี้ ฉันคงไม่ได้สมบัติล้ำค่า”

อมตะชางเหม่ยก้มลง เตรียมขยับแผ่นหิน ทันใดนั้นเสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวก่อน”

อมตะชางเหม่ยหันไปมองเยี่ยชิว และถามอย่างระมัดระวังว่า “เจ้าหนู คุณจะทำอะไร? คุณไม่ได้กำลังพยายามขโมยสมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้ใช่ไหม?”

เยี่ยชิวตอบว่า “ผู้เฒ่า ฉันเห็นความตั้งใจของคุณแล้ว”

“คุณได้รับอะไรมากมายจากการเข้าสู่ภูเขาอมตะในครั้งนี้ ดังนั้นอย่าโลภกับสิ่งที่อยู่ที่นี่”

“ให้อู่เชียนฟานจัดการเอง!”

อมตะชางเหม่ยค่อนข้างรำคาญ “เจ้าหนู ฉันไม่ใช่เพื่อนสนิทของคุณเหรอ?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เพราะคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ฉันจึงต้องเตือนคุณว่า ถึงแม้จะโลภได้ แต่ก็ต้องทำอย่างพอประมาณ”

“อู่เชียนฟานมาไกลแล้ว และมันไม่ง่ายสำหรับเขา ให้เขาได้อะไรก็ตามที่อยู่ที่นี่!”

อมตะชางเหม่ยยิ้มแย้ม พยายามปกปิดความโลภของเขา และพูดว่า “ใครจะสนใจสมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้ล่ะ ฉันแค่อยากช่วยเจ้าชายอู่ย้ายแผ่นหิน ในเมื่อคุณพูดแบบนั้น ฉันจะไม่ช่วยอีกต่อไป”

“อู่เชียนฟาน คุณทำเอง!”

หลังจากพูดเช่นนี้ อมตะชางเหม่ยก็มองเยี่ยชิวด้วยท่าทางดุร้ายแล้วเดินไปด้านข้าง

อู่เชียนฟานก้มลงจับแผ่นหิน แล้วออกแรงยกมันขึ้น

อย่างไรก็ตาม แผ่นหินกลับไม่ขยับเขยื้อน

อู่เชียนฟานเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาและลองอีกครั้ง คราวนี้แผ่นหินสั่นเล็กน้อย

“เจ้าชายอู่ มีอะไรผิดปกติกับคุณ?”

“คุณไม่ใช่อัจฉริยะขั้นต้งเทียนหรือ คุณไม่สามารถขยับแผ่นหินได้อย่างไร?”

“คุณทำไม่ได้จริงหรือ?”

อมตะชางเหม่ยเยาะเย้ยจากด้านข้าง

อู่เชียนฟานรู้สึกเขินอายและพูดว่า “ให้ฉันลองอีกครั้ง”

เขาคว้าแผ่นหินด้วยมือทั้งสอง หายใจเข้าลึกๆ แล้วตะโกนว่า “ออกมา!”

ทันใดนั้น พละกำลังทั้งหมดก็รวบรวมไว้ในมือ จากนั้น แผ่นหินก็ยกขึ้นหนึ่งนิ้ว

“อา!”

อู่เชียนฟานตะโกนอีกครั้ง โดยมีเส้นเลือดแตกที่คอของเขาในขณะที่เขาออกแรงทั้งหมด และในที่สุดก็ยกแผ่นหินขึ้น

“บูม!”

อู่เชียนฟานโยนแผ่นหินไปด้านข้าง