วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1699

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่แผ่นหิน

แผ่นหินนั้นยาวประมาณสามฟุตและกว้างหนึ่งฟุต สีดำราวกับหมึก ให้ความรู้สึกที่หนักหน่วงมาก

“เจ้าชายอู่ ฉันรู้ดี ต้องมีสมบัติอยู่ในหลุมนี้ ไม่เช่นนั้นคุญคงไม่มาที่นี่” อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

อู่เชียนฟานรีบปฏิเสธ “ตอนที่ฉันมาที่นี่ ฉันไม่รู้ว่ามีแผ่นหินอยู่ที่นี่ ฉันมาที่นี่เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บจริงๆ ต่อมาฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างหลุดออกจากพื้น ฉันจึงขุดมันขึ้นมา และพบแผ่นหินนี้”

อมตะชางเหม่ยโน้มตัวไปด้านหน้าแผ่นหินแล้วถามว่า “เจ้าชายอู่ สมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้อยู่ที่ไหน? มันอยู่ใต้แผ่นหินนี้หรือเปล่า?”

อู่เชียนฟานส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้”

“คุณไม่รู้?” อมตะชางเหม่ยมองไปที่อู่เชียนฟานด้วยท่าทีไม่เชื่อ

อู่เชียนฟานกล่าวว่า “พูดตามตรง ตอนนั้นฉันค่อนข้างได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ขยับแผ่นหินนี้ เพราะมันหนักมาก”

“เป็นเช่นนั้นหรือ? ให้ฉันลองดูสิ” อมตะชางเหม่ยกล่าวขณะที่เขาพับแขนเสื้อขึ้น

ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกยินดีอย่างลับๆ

“อู่เชียนฟาน โอ้ อู่เชียนฟาน เมื่อฉันขยับแผ่นหินนี้ สมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้จะไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ต้องขอบคุณ”

“ถ้าไม่มาที่หลุมนี้ ฉันคงไม่ได้สมบัติล้ำค่า”

อมตะชางเหม่ยก้มลง เตรียมขยับแผ่นหิน ทันใดนั้นเสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวก่อน”

อมตะชางเหม่ยหันไปมองเยี่ยชิว และถามอย่างระมัดระวังว่า “เจ้าหนู คุณจะทำอะไร? คุณไม่ได้กำลังพยายามขโมยสมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้ใช่ไหม?”

เยี่ยชิวตอบว่า “ผู้เฒ่า ฉันเห็นความตั้งใจของคุณแล้ว”

“คุณได้รับอะไรมากมายจากการเข้าสู่ภูเขาอมตะในครั้งนี้ ดังนั้นอย่าโลภกับสิ่งที่อยู่ที่นี่”

“ให้อู่เชียนฟานจัดการเอง!”

อมตะชางเหม่ยค่อนข้างรำคาญ “เจ้าหนู ฉันไม่ใช่เพื่อนสนิทของคุณเหรอ?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เพราะคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ฉันจึงต้องเตือนคุณว่า ถึงแม้จะโลภได้ แต่ก็ต้องทำอย่างพอประมาณ”

“อู่เชียนฟานมาไกลแล้ว และมันไม่ง่ายสำหรับเขา ให้เขาได้อะไรก็ตามที่อยู่ที่นี่!”

อมตะชางเหม่ยยิ้มแย้ม พยายามปกปิดความโลภของเขา และพูดว่า “ใครจะสนใจสมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้ล่ะ ฉันแค่อยากช่วยเจ้าชายอู่ย้ายแผ่นหิน ในเมื่อคุณพูดแบบนั้น ฉันจะไม่ช่วยอีกต่อไป”

“อู่เชียนฟาน คุณทำเอง!”

หลังจากพูดเช่นนี้ อมตะชางเหม่ยก็มองเยี่ยชิวด้วยท่าทางดุร้ายแล้วเดินไปด้านข้าง

อู่เชียนฟานก้มลงจับแผ่นหิน แล้วออกแรงยกมันขึ้น

อย่างไรก็ตาม แผ่นหินกลับไม่ขยับเขยื้อน

อู่เชียนฟานเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาและลองอีกครั้ง คราวนี้แผ่นหินสั่นเล็กน้อย

“เจ้าชายอู่ มีอะไรผิดปกติกับคุณ?”

“คุณไม่ใช่อัจฉริยะขั้นต้งเทียนหรือ คุณไม่สามารถขยับแผ่นหินได้อย่างไร?”

“คุณทำไม่ได้จริงหรือ?”

อมตะชางเหม่ยเยาะเย้ยจากด้านข้าง

อู่เชียนฟานรู้สึกเขินอายและพูดว่า “ให้ฉันลองอีกครั้ง”

เขาคว้าแผ่นหินด้วยมือทั้งสอง หายใจเข้าลึกๆ แล้วตะโกนว่า “ออกมา!”

ทันใดนั้น พละกำลังทั้งหมดก็รวบรวมไว้ในมือ จากนั้น แผ่นหินก็ยกขึ้นหนึ่งนิ้ว

“อา!”

อู่เชียนฟานตะโกนอีกครั้ง โดยมีเส้นเลือดแตกที่คอของเขาในขณะที่เขาออกแรงทั้งหมด และในที่สุดก็ยกแผ่นหินขึ้น

“บูม!”

อู่เชียนฟานโยนแผ่นหินไปด้านข้าง

“อย่างที่สอง ฉันสังเกตเห็นว่ามันหนักนิดหน่อย เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู ใช้โถปัสสาวะเพื่อโจมตีและเอาชนะพวกเขา”

“เมื่อพิจารณาถึงสองประเด็นนี้แล้ว โถปัสสาวะนี้...…ถือได้ว่าเป็นของดี”

ท่าทางของอู่เชียนฟานยิ่งไม่เป็นที่พอใจมากขึ้น ในขณะที่เขาพูดว่า “อมตะ ในเมื่อคุณชอบ มันก็เป็นของขวัญสำหรับคุณ”

“ไม่ ไม่ ไม่” อมตะชางเหม่ยรีบส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันมีสมบัติมากมายอยู่แล้ว ฉันไม่สมควรได้รับสิ่งนี้ เจ้าชายอู่ คุณควรเก็บไว้เพื่อตัวคุณเอง!”

การเก็บโถปัสสาวะไว้มีประโยชน์อะไร?

ผู้คนคงหัวเราะเยาะ?

ในฐานะเจ้าชายแห่งต้าโจว หากเขาต้องการโถปัสสาวะ เขาสามารถหาโถปัสสาวะจำนวนนับไม่ถ้วนที่สวยงามและประณีตกว่านี้ได้

อู่เชียนฟานโกรธมาก

“เจ้าชายอู่ สมบัติถูกวางไว้ที่นี่” อมตะชางเหม่ยเห็นว่าอู่เชียนฟานลังเลที่จะหยิบโถปัสสาวะ ดังนั้นเขาจึงวางมันลงบนพื้น

ปัง!

อู่เชียนฟานเตะโถปัสสาวะออกไปอย่างโหดเหี้ยม โดยไม่พูดอะไรสักคำ ไม่ว่าจะเป็นเพราะโถปัสสาวะแข็งเกินไป หรือด้วยเหตุผลอื่น หลังจากที่อู่เชียนฟานเตะมันออกไป นิ้วเท้าของเขาก็เจ็บปวดแสนสาหัส ทำให้เขากระโดดขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

ฉากนี้ทำให้ทุกคนไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้

“บ้าเอ๊ย!” อู่เชียนฟานสาปแช่งเสียงดัง “ฉันไม่รู้ว่าไอ้บ้าคนไหนวางแผ่นหินไว้ที่นี่ ซึ่งแกะสลักด้วยคำว่า สมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้นี่ เป็นเพียงการจงใจเยาะเย้ยผู้คน?”

เยี่ยชิวเหลือบมองโถปัสสาวะ เดินไปหยิบมันขึ้นมา แล้วถามอู่เชียนฟานว่า “คุณไม่ต้องการสิ่งนี้เหรอ?”

อู่เชียนฟานกล่าวว่า “ฉันไม่ต้องการมัน ใครอยากได้ก็รับไป”

เยี่ยชิวจึงถามอมตะชางเหม่ย โม่เทียนจีและหลินต้าเหนี่ยวว่า “มีใครต้องการสิ่งนี้ไหม?”

อมตะชางเหม่ยและโม่เทียนจีส่ายหัว บ่งบอกว่าพวกเขาไม่ต้องการมัน

หลินต้าเหนี่ยวยิ้มและพูดว่า “โถปัสสาวะนี้เล็กเกินไป ไม่พอสำหรับฉันที่จะฉี่ ฉันก็ไม่ต้องการมันเช่นกัน”

เยี่ยชิวหัวเราะทันที “ในเมื่อไม่มีใครต้องการมัน ฉันจะยอมรับสิ่งนี้อย่างไม่เต็มใจ”