วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1700

“หืม？”

ระหว่างที่รอเวลา ทุกคนต่างก็มองมาที่หน้าของเยี่ยชิว เพราะพวกเขาพบว่าเยี่ยชิวนั้นกำลังยิ้มกว้างอยู่

“พี่ใหญ่ ทำไมคุณถึงยิ้มดีใจขนาดนั้นล่ะ ยิ้มราวกับได้รับของล้ำค่ามา？”

หลินต้าเหนี่ยวส่งเสียงออกมา อมตะชางเหม่ยจึงได้สติกลับมา จากนั้นร้องอย่างตกใจ：“เห้ย นี่มันมีอะไรแปลกๆแล้ว”

“โถปัสสาวะนี่คือของล้ำค่าอย่างนั้นเหรอ！”

เยี่ยชิวไม่พูดอะไร

หลินต้าเหนี่ยวดูราวกับไม่เชื่อ จึงกล่าว：“พี่รอง เมื่อซักครู่คุณไม่ได้ตรวจสอบโถปัสสาวะอย่างละเอียดแล้วเหรอ？มันก็แค่โถปัสสาวะธรรมดาสามัญนี่ ใช่ของล้ำค่าที่ไหนกัน”

“หลินต้าเหนี่ยวพูดถูก มันคือโถปัสสาวะธรรมดา”เมื่อเยี่ยชิวพูดจบก็เตรียมที่จะเก็บโถปัสสาวะลงไปในถุงเฉียนคุน

“ช้าก่อน！”อมตะชางเหมยรีบพูดขึ้น：“โถปัสสาวะเป็นของล้ำค่าแน่นอน”

“เจ้าสารเลวน้อยนี่หลอกทุกคนได้ แต่หลอกข้าคนนี้ไม่ได้หรอก”

“ข้าติดตามเจ้ามาตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ ข้าเข้าใจเจ้าอย่างทะลุปรุโปร่ง”

อมตะชางเหมยเข้าใจเยี่ยชิวดีเกินไป หากเป็นโถปัสสาวะธรรมดาจริง เยี่ยชิวไม่มีทางที่จะมีสีหน้าแบบนี้แน่

“แต่ว่าโถปัสสาวะนี่มีความลึกลับตรงไหนเหรอ？”

อมตะชางเหมยคิดไม่ออกจริงๆ เขาหยิบโถปัสสาวะขึ้นมาตรวจสอบก็พบว่านอกจากว่าหนักกว่าปกติแล้ว ก็ไม่พบจุดพิเศษใดๆ

“สารเลวน้อย โถปัสสาวะนี่มันคืออะไรกันแน่？”อมตะชางเหมยถาม

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วกล่าว：“มันคือโถปัสสาวะไง！”

“อย่ามามัวลีลา”อมตะชางเหมยกล่าว：“รีบบอกมาสิ”

อู่เชียนฟานกล่าว：“ก็แค่โถปัสสาวะ จะเป็นของล้ำค่าได้ยังไง”

อมตะชางเหมยไม่สนใจอู่เชียนฟานแม้แต่น้อย แล้วกล่าวต่อ：“เร็วสิ สารเลวน้อย”

“ฉันอยากรู้จริงๆ โถปัสสาวะ นี้มันคือของล้ำค่าอะไรกัน？”

“วางใจได้ ข้าไม่ไปแย่งเจ้าหรอก”

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วกล่าว：“ถึงจะอยากมาแย่งก็แย่งฉันไม่ได้อยู่ดีแหละ”

หมายความว่าไง？

จะบอกว่าข้าฝีมือต่ำต้อย？

ทุบตีได้ แต่หยามไม่ได้

อมตะชางเหมยเริ่มโมโหแล้ว จึงพูดรบเร้า：“เร็วสิ”

เยี่ยชิววางโถปัสสาวะไว้บนฝ่ามือ จากนั้นก็เริ่มโคจรลมปราณ ในไม่ช้าปราณก็ปกคลุมโถปัสสาวะไว้

ผ่านไปไม่กี่นาที

“แกร๊ก——”

เปลือกนอกของโถปัสสาวะเริ่มมีรอยร้าว จากนั้นก็เกิดเสียง“แกร๊กแกร๊กแกร๊ก” ขึ้นไม่หยุดจนเกิดรอยร้าวขึ้นเต็มไปหมด

“ปัง！”

เปลือกนอกของโถปัสสาวะแตกออกหมดก็เกิดแสงขึ้นปกคลุมหลุมดินเอาไว้

หลังจากเปลือกนอกของโถปัสสาวะแตกออกด้านในก็เปลี่ยนสีไปเป็นดุจดั่งสีเขียวระดับสุดยอดของจักรพรรดิ เป็นสีเขียวทั้งชิ้น ด้านบนมีภาพสลักอยู่ ดูแล้วไม่ธรรมดา

ทว่าขนาดกลับลดลงเหลือเพียงขนาดเท่ากับแก้วน้ำใบหนึ่ง

ไม่ว่าใครก็มองออกว่าเป็นของล้ำค่าแน่นอน

“นี่……”

ทุกคนต่างก็ปากอ้าตาค้าง

จริงๆแล้ว เยี่ยชิวก็คิดว่ามันเป็นสิ่งของธรรมดา จากนั้นเมื่อเห็นอู่เชียนฟานเตะมันลอยออกไปแต่กลับไม่มีร่องรอยความเสียหายใดๆ เขาจึงได้สนใจมันจากนั้นก็เปิดดวงตาสวรรค์

ไม่มองก็ไม่รู้ แต่หากมองแล้วต้องตะลึง

เขาก็ได้พบกับรูปลักษณ์จริงๆของโถปัสสาวะ

“มันเป็นของฉันมาก่อน แต่ฉันกลับคิดว่ามันเป็นของไร้ค่า อู่เชียนฟานเขามองพลาดไปจริงๆ”

อู่เชียนฟานเสียใจเป็นอย่างยิ่ง หากไม่ได้อยู่ต่อหน้าคนอื่น เขาจะต้องตบหน้าตัวเองซักที

อมตะชางเหมยถาม：“นางฟ้า อะไรคืออักษรปีศาจโบราณ？”

หยุนซีกล่าว：“เป็นอักษรที่เก่าแก่มากของเผ่าปีศาจ”

อมตะชางเหมยกล่าว：“เข้าใจแล้ว นี่คงจะคล้ายๆกับอักษรบนกระดองเต่าแน่เลย”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าว：“นางฟ้า คุณสามารถอ่านข้อความที่เขียนไว้ออกมั้ย？”

หยุนซีส่ายหน้า：“อักษรปีศาจเก่าแก่มากเกินไป บวกกับฉันไม่ใช่คนจากเผ่าปีศาจ ดังนั้นฉันเลยอ่านไม่ออก”

“ฉันเกรงว่าผู้เเข็งแกร่งระดับสุดยอดของเผ่าปีศาจเองก็ยังอ่านมันไม่ออกเลย”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะขึ้น：“คุณอ่านไม่ออก ไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะอ่านไม่ออกนะ”

หลังจากพูดจบ ทุกคนก็หันมามองสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยในทันที

“เกือบลืมไปเลย คุณมาจากเผ่าปีศาจ คุณน่าจะอ่านมันออกใช่มั้ย？”อมตะชางเหมยถาม

“ฉันอ่านไม่ออก”สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าว

“ในเมื่อคุณอ่านไม่ออก แล้วจะมาแย้งฉันทำไม？”หยุนซีถาม

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าว：“ก็แค่อยากแย้ง ทำไมเหรอ？”

“หึ”หยุนซีส่งเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ

“บอกฉันมา อักษรลึกลับเขียนไว้ว่ายังไง？”เยี่ยชิวถาม

“บอกแล้วไงว่าอ่านไม่ออก”สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าว

“อ่านไม่ออกจริงๆเหรอ？”เยี่ยชิวมองไปในตาของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อย จากนั้นมันก็หลบตาเขา

“อ่านไม่ออกจริงๆ？”สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยยืนยัน

เยี่ยชิวหัวเราะเบาๆแล้วกล่าว：“ขอเพียงแค่บอกเนื้อหาของมันมา ฉันจะลองคิดดูว่าจะเอาให้คุณดีมั๊ย”

“จริงเหรอ？”สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยตาเป็นประกาย

เยี่ยชิวพยักหน้า：“แน่นอน”

“ได้”สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าว：“อักษรนี้คืออักษรปีศาจโบราณจริงๆ อย่ามองว่ามีเส้นขีดมากมาย จริงๆแล้วมีแค่สามคำ——ไหกลั่นปีศาจ！”