วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 170

เวลาหนึ่งทุ่ม

คฤหาสน์บนภูเขาโว่หลง มีแสงสว่างจ้า

ตอนที่เยี่ยชิวพวกเขาเข้าไป มีคนมาไม่น้อนแล้ว ทุกคนแต่งตัวสดใส กำลังพูดคุยและหัวเราะในห้องโถงอันกว้างขวาง

ทันทีที่หลินลี่กั๋วปรากฏตัว มีคนไม่น้อยเป็นฝ่ายริเริ่มเข้ามาทักทายเขา

แม้ว่าตอนนี้หลินลี่กั๋วจะไม่ใช่ผู้สืบทอดของตระกูลหลินแล้ว แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นลูกชายคนโตของท่านผู้เฒ่าหลิน

หลินลี่กั๋วก็พูดคุยกับทุกคนอย่างคุ้นเคยกัน ด้วยท่าทางที่สง่างาม

เยี่ยชิวพบว่า มีผู้หญิงหลายคนในสถานที่แอบจ้องมองไปที่หลินลี่กั๋ว ดวงตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยหลงใหล

“พี่หลิน เสน่ห์ของพ่อตาช่างรุนแรงจริงๆ” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

“ทำไม นายอิจฉาเหรอ” หลินจิงจื้อถาม

“ไม่เพียงแค่อิจฉาเท่านั้น ผมล้วนแล้วอิจฉาจนจะร้องไห้แล้ว”

“มีอะไรน่าอิจฉา คนอื่นต่างหากที่อิจฉานาย”

เยี่ยชิวกวาดมองอีกครั้ง

พบว่าผู้ชายที่อยู่รอบๆเหล่านั้น ต่างจ้องมาทางหลินจิงจื้อไม่หยุด ดวงตาล้วนแล้วอดไม่ได้ที่จะฝั่งเข้ามาในร่างกายของหลินจิงจื้อ

“แม่ง ไม่เคยเห็นผู้หญิงเหรอ ล้วนแล้วเป็นคนที่มีฐานะ ทำไมถึงเอาแต่จ้องภรรยาของฉัน” เยี่ยชิวด่าด้วยความโกรธ

“ทำไม หวงเหรอ” หลินจิงจื้อพูดด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์

“ไม่มี” เยี่ยชิวปฏิเสธที่จะยอมรับมัน

หลินจิงจื้อเป็นผู้หญิงฉลาดคนหนึ่ง ก็ไม่ตามถามเช่นกัน พูดอย่างเจ้าเล่ห์ : “สามี อย่าหึงหวงเลยได้ไหม เดี๋ยวตอนกลางคืนฉันจะชดเชยให้คุณได้ไหม”

“จะชดเชยยังไง”

“ชดเชยด้วยเนื้อ” จากนั้นหลินจิงจื้อก็พูดสองคำที่ข้างหูของเยี่ยชิว : “ใช้ปาก”

เยี่ยชิวเหลือบมองริมฝีปากอันสดใสของหลินจิงจื้อหนึ่งที แทบรอไม่ไหวอยากจะดึงเธอกลับบ้านตอนนี้

เขาเคยสัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้ มันช่าง......

เลิศล้ำเกินคำบรรยาย!

หลินลี่กั๋วทักทายแขกเสร็จแล้ว พูด : “จิงจื้อ เธอนั่งกับเยี่ยชิวไปก่อน ฉันกับแม่ของเธอจะไปดูคุณปู่ของเธอ”

หลินจิงจื้อพยักหน้า ดึงเยี่ยชิวไปนั่งมุมที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง

“เยี่ยชิว นายรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง”

“รู้สึกยังไง”

“ฉันรู้สึกว่าความคึกคักทั้งหมดไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน”

ได้ยินหลินจิงจื้อพูดประโยคนี้ หัวใจของเยี่ยชิวถูกแทงจนเจ็บปวดไปเลย จับมือของหลินจิงจื้อเอาไว้แน่น พูดอย่างจริงจัง : “พี่หลิน ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป”

“ใช่แล้ว ฉันให้นายตามจีบไป๋ปิง ตกลงนายลงมือหรือยัง” หลินจิงจื้อถามอย่างกะทันหัน

“พี่หลิน ทำไมคุณถึงชอบให้ผมไปจีบหัวหน้าไป๋ ตกลงผมยังเป็นแฟนคุณอยู่หรือเปล่า”

“แน่นอนนายเป็นแฟนของฉัน ฉันก็แค่คิดเผื่อนายเท่านั้น ท้ายที่สุด สองคนปรนนิบัติ นายจะต้องฟินมากกว่าเดิม ใช่ไหม”

เยี่ยชิวหมดคำพูด

ทั้งสองคนคุยไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

ผ่านไปประมาณสิบนาที หลินลี่กั๋วและหลี่มู่ชิงก็กลับมาแล้ว

เยี่ยชิวพบว่า สีหน้าของหลินลี่กั๋วไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ถ้าหากผมเดาไม่ผิดล่ะก็ คุณปู่พูดคำพูดอะไรที่ไม่น่าฟังอีกแล้วใช่ไหม” หลินจิงจื้อถอนหายใจหนึ่งที พูด : “ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ เห็นได้ชัดว่าพ่อของฉันดีที่สุดในบรรดาลูกชายทั้งสามคน ทำไมคุณปู่มักจะกดขี่เขาอยู่เรื่อยเลย”

“บางทีนายท่านอาจจะกำลังฝึกฝนคุณลุงอยู่มั้ง”

“ฝึกฝนเหรอ” หลินจิงจื้อหัวเราะอย่างเย็นชา : “ฝึกฝนจนกีดกันตัวตนที่จะเป็นทายาทของเขาออกไปเหรอ ยังไงสะฉันก็ไม่สนใจทรัพย์สินของตระกูลหลิน ต้องมีสักวัน ฉันจะสร้างครอบครัวที่ร่ำรวยของตัวเอง”

ร่างกายของหลินจิงจื้อเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

เวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง

งานเลี้ยงวันเกิดเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

ทันทีที่ดาวอายุยืนท่านผู้เฒ่าหลินของคืนนี้ปรากฏตัว มีเสียงปรบมืออย่างอบอุ่นในห้องโถง

เยี่ยชิวสังเกตสักพัก

เพียงแค่เห็นบนตัวของท่านผู้เฒ่าหลินสวมชุดสูทสีแดงเข้มทั้งตัว ในมือถือไม้เท้า บนใบหน้าที่อ่อนโยนมีรอยยิ้มจางๆ ผมขาวโพร่งไว้อยู่ด้านหลัง ดวงตาของเขาสดใสและมีพลัง ใบหน้าของเขาเป็นสีชมพู และเขามีจิตใจที่ยอดเยี่ยม

เพียงแค่มองเห็นรูปลักษณ์ของท่านผู้เฒ่าหลิน เยี่ยชิวก็รู้ว่า ความสำเร็จของตระกูลหลินไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ในเวลาเดียวกัน เขายังสังเกตเห็นคนสองคนที่อยู่ข้างกายท่านผู้เฒ่าหลิน

ด้านซ้ายของท่านผู้เฒ่าหลิน เป็นชายวัยกลางคนสี่สิบกว่าคนหนึ่ง ใบหน้าค่อนข้างคล้ายกับท่านผู้เฒ่าหลิน สวมชุดสูท ใส่แว่นกรอบทอง มีหน้าตาสุภาพ

ภายในใจของเยี่ยชิวคาดเดา ชายวัยกลางคนคนนี้น่าจะเป็นหลินลี่หมินอารองของหลินจิงจื้อ

สำหรับด้านขวาของท่านผู้เฒ่าหลิน มีชายชราคนหนึ่งในชุดคลุมสีเทายืนอยู่ ดวงตาของเขาเหมือนดวงตานกอินทรี กวาดมองทุกคนอย่างต่อเนื่อง คมเหมือนกับใบมีด

จากสายตาคู่นี้ เยี่ยชิวรู้สึกถึงออร่าที่น่ากลัว

ปรมาจารย์!

ชายชราคนนี้เป็นปรมาจารย์คนหนึ่ง

บังเอิญว่าในเวลานี้ เสียงของหลินจิงจื้อดังขึ้นที่ข้างหู : “ชายทางซ้ายของคุณปู่คือหลินลี่หมิน ชายชราทางขวาคือหลินซาน”

“นายระวังตัวไว้หน่อย ฝีมือของหลินซานร้ายกาจอย่างมาก”

“ฉันมักจะรู้สึกว่า เขาร้ายกาจกว่าคนรับใช้ของเซียวชิงตี้คนนั้นอีก”

อันที่จริงหลินจิงจื้อไม่พูด เยี่ยชิวก็จะระวังตัวเช่นกัน

ช่วงตอนกลางวัน หลินลี่กั๋วก็เคยเตือนแล้ว หลินซานเป็นสุดยอดปรมาจารย์คนหนึ่ง

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะมองหลินซานหลายที

ท่านผู้เฒ่าหลินนั่งลงบนเก้าอี้ไท่ชือตรงกลางห้องโถง โบกมือ

ภายในพริบตา สถานที่ทั้งหมดเงียบงัน

ท่านผู้เฒ่าหลินรับไมโครโฟนจากหลินลี่หมิน พูดด้วยรอยยิ้ม : “ต้องขออภัยด้วย ต้องรบกวนทุกคนใช้ประโยชน์จากตารางงานที่ยุ่งวุ่นวายเพื่อมาฉลองวันเกิดของชายชราเลวๆอย่างฉัน”

“ตอนเด็ก บ้านยากจน ฉันตั้งตารอวันเกิดอยู่เสมอ เพราะว่ามีเพียงตอนที่ฉลองวันเกิด ฉันถึงจะสามารถได้กินของดีๆหนึ่งมื้อ”

“แต่ว่าตอนนี้ ฉันไม่อยากฉลองวันเกิดแม้แต่นิดเดียว ฉันเพียงแค่หวังว่าเวลาจะเดินช้าลงหน่อย จากนั้นช้าลงอีกหน่อย เพราะว่าแบบนี้ ฉันก็จะสามารถมองเห็นโลกใบนี้ได้มากขึ้น”

“ครั้งนี้ ลี่หมินและลี่เปิ่นบอกว่าพวกเขาจะจัดงานวันเกิดให้ฉัน ลูกหลานก็ให้การสนับสนุนเช่นกัน ดังนั้นฉันก็เลยไม่มีการต่อต้าน ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาต้องการที่จะแสดงความกตัญญู ถ้าหากฉันปฏิเสธ เกรงว่าจะทำร้ายจิตใจของพวกเขา”

“ผู้ที่มาในวันนี้ ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนเก่าของฉัน รู้จักกันมาสิบกว่าปีแล้ว ไม่ง่ายเลยจริงๆ อีกสักพักไม่ว่ายังไง พวกเราจะต้องดื่มกันสักแก้ว”

“ฉันมองดูหนึ่งรอบแล้ว วันนี้ยังมีคนหนุ่มสาวที่โดดเด่นไม่น้อยมาที่นี่ พวกคุณสามารถมางานฉลองวันเกิดของชายชราอย่างฉันได้ ฉันดีใจอย่างมากจริงๆ เพียงแต่ว่าที่นี่ไม่มีบาร์ให้สนุก หวังว่าพวกคุณจะให้อภัยฉันด้วย”

“เอาล่ะ ไม่พูดไร้สาระแล้ว ทุกคนดื่มเหล้ากินข้าวก่อน อีกสักพักพวกเราค่อยคุยกัน”

ลงจากเวทีเสียงปรบมือดังสนั่น

ต่อจากนั้น แขกรับเชิญมอบของขวัญมากมายทีละชิ้น

“ท่านผู้เฒ่าหลิน ได้ยินมาว่าท่านชอบหยก หยกมังกรฟีนิกซ์คุณภาพสูงนี้มีมูลค่าสามล้าน นี่คือของขวัญวันเกิดของผมที่มอบให้ท่าน”

“ท่านผู้เฒ่าหลิน ได้ยินมาว่าท่านนับถือศาสนาพุทธ นี่คือ "คำภีร์จิงกัง" ที่เขียนโดยปรมาจารย์แห่งภูเขาหวู่ไถในสมัยราชวงศ์ชิง มีมูลค่าห้าล้าน ขอให้ท่านร่ำรวย มีโชคลาภวาสนาดั่งมหาสมุทร อายุยืนดุจขุนเขา”

“ท่านผู้เฒ่าหลิน ที่คือหยกยูยี่ที่ผมซื้อให้ท่านจากปันเจียหยวน มีมูลค่าสิบล้าน ขอให้ท่านสุขภาพแข็งแรง สมความปรารถนา.....”

มองดูทุกคนให้ของขวัญคนแล้วคนเล่า เยี่ยชิวขมวดคิ้วแน่น

ที่เขากลับมาเจียงเจ้อกับหลินจิงจื้อครั้งนี้ เดินทางด้วยความเร่งรีบ ไม่มีเวลาเตรียมของขวัญวันเกิดด้วยซ้ำ

นอกจากนี้ ของขวัญเหล่านี้หนึ่งชิ้นน่ากลัวกว่าหนึ่งชิ้น มอบของขวัญจากหนึ่งล้านกลายเป็นสิบล้าน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสถานการณ์แบบนี้

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกลำบากใจ อีกสักพักควรทำยังไงดี