วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 170

เวลาหนึ่งทุ่ม

คฤหาสน์บนภูเขาโว่หลง มีแสงสว่างจ้า

ตอนที่เยี่ยชิวพวกเขาเข้าไป มีคนมาไม่น้อนแล้ว ทุกคนแต่งตัวสดใส กำลังพูดคุยและหัวเราะในห้องโถงอันกว้างขวาง

ทันทีที่หลินลี่กั๋วปรากฏตัว มีคนไม่น้อยเป็นฝ่ายริเริ่มเข้ามาทักทายเขา

แม้ว่าตอนนี้หลินลี่กั๋วจะไม่ใช่ผู้สืบทอดของตระกูลหลินแล้ว แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นลูกชายคนโตของท่านผู้เฒ่าหลิน

หลินลี่กั๋วก็พูดคุยกับทุกคนอย่างคุ้นเคยกัน ด้วยท่าทางที่สง่างาม

เยี่ยชิวพบว่า มีผู้หญิงหลายคนในสถานที่แอบจ้องมองไปที่หลินลี่กั๋ว ดวงตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยหลงใหล

“พี่หลิน เสน่ห์ของพ่อตาช่างรุนแรงจริงๆ” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

“ทำไม นายอิจฉาเหรอ” หลินจิงจื้อถาม

“ไม่เพียงแค่อิจฉาเท่านั้น ผมล้วนแล้วอิจฉาจนจะร้องไห้แล้ว”

“มีอะไรน่าอิจฉา คนอื่นต่างหากที่อิจฉานาย”

เยี่ยชิวกวาดมองอีกครั้ง

พบว่าผู้ชายที่อยู่รอบๆเหล่านั้น ต่างจ้องมาทางหลินจิงจื้อไม่หยุด ดวงตาล้วนแล้วอดไม่ได้ที่จะฝั่งเข้ามาในร่างกายของหลินจิงจื้อ

“แม่ง ไม่เคยเห็นผู้หญิงเหรอ ล้วนแล้วเป็นคนที่มีฐานะ ทำไมถึงเอาแต่จ้องภรรยาของฉัน” เยี่ยชิวด่าด้วยความโกรธ

“ทำไม หวงเหรอ” หลินจิงจื้อพูดด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์

“ไม่มี” เยี่ยชิวปฏิเสธที่จะยอมรับมัน

หลินจิงจื้อเป็นผู้หญิงฉลาดคนหนึ่ง ก็ไม่ตามถามเช่นกัน พูดอย่างเจ้าเล่ห์ : “สามี อย่าหึงหวงเลยได้ไหม เดี๋ยวตอนกลางคืนฉันจะชดเชยให้คุณได้ไหม”

“จะชดเชยยังไง”

“ชดเชยด้วยเนื้อ” จากนั้นหลินจิงจื้อก็พูดสองคำที่ข้างหูของเยี่ยชิว : “ใช้ปาก”

เยี่ยชิวเหลือบมองริมฝีปากอันสดใสของหลินจิงจื้อหนึ่งที แทบรอไม่ไหวอยากจะดึงเธอกลับบ้านตอนนี้

เขาเคยสัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้ มันช่าง......

เลิศล้ำเกินคำบรรยาย!

หลินลี่กั๋วทักทายแขกเสร็จแล้ว พูด : “จิงจื้อ เธอนั่งกับเยี่ยชิวไปก่อน ฉันกับแม่ของเธอจะไปดูคุณปู่ของเธอ”

หลินจิงจื้อพยักหน้า ดึงเยี่ยชิวไปนั่งมุมที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง

“เยี่ยชิว นายรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง”

“รู้สึกยังไง”

“ฉันรู้สึกว่าความคึกคักทั้งหมดไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน”

ได้ยินหลินจิงจื้อพูดประโยคนี้ หัวใจของเยี่ยชิวถูกแทงจนเจ็บปวดไปเลย จับมือของหลินจิงจื้อเอาไว้แน่น พูดอย่างจริงจัง : “พี่หลิน ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป”

“ใช่แล้ว ฉันให้นายตามจีบไป๋ปิง ตกลงนายลงมือหรือยัง” หลินจิงจื้อถามอย่างกะทันหัน

“พี่หลิน ทำไมคุณถึงชอบให้ผมไปจีบหัวหน้าไป๋ ตกลงผมยังเป็นแฟนคุณอยู่หรือเปล่า”

“แน่นอนนายเป็นแฟนของฉัน ฉันก็แค่คิดเผื่อนายเท่านั้น ท้ายที่สุด สองคนปรนนิบัติ นายจะต้องฟินมากกว่าเดิม ใช่ไหม”

เยี่ยชิวหมดคำพูด

ทั้งสองคนคุยไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

ผ่านไปประมาณสิบนาที หลินลี่กั๋วและหลี่มู่ชิงก็กลับมาแล้ว

เยี่ยชิวพบว่า สีหน้าของหลินลี่กั๋วไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ถ้าหากผมเดาไม่ผิดล่ะก็ คุณปู่พูดคำพูดอะไรที่ไม่น่าฟังอีกแล้วใช่ไหม” หลินจิงจื้อถอนหายใจหนึ่งที พูด : “ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ เห็นได้ชัดว่าพ่อของฉันดีที่สุดในบรรดาลูกชายทั้งสามคน ทำไมคุณปู่มักจะกดขี่เขาอยู่เรื่อยเลย”

“บางทีนายท่านอาจจะกำลังฝึกฝนคุณลุงอยู่มั้ง”

“ฝึกฝนเหรอ” หลินจิงจื้อหัวเราะอย่างเย็นชา : “ฝึกฝนจนกีดกันตัวตนที่จะเป็นทายาทของเขาออกไปเหรอ ยังไงสะฉันก็ไม่สนใจทรัพย์สินของตระกูลหลิน ต้องมีสักวัน ฉันจะสร้างครอบครัวที่ร่ำรวยของตัวเอง”