วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 169

“เพี๊ยะ!”

ชายหนุ่มสะบัดมือและตบหน้าหลินหลิง

“หลินเหวิน นาย…” หลินหลิงไม่อยากจะเชื่อเลย เธอคิดไม่ถึงว่าจะถูกน้องชายของตัวเองตบหน้า เธอหลั่งน้ำตาด้วยความคับแค้นใจ

“พี่รู้ดีว่าฉันเกลียดผู้หญิงร้องไห้ที่สุด ถ้ายังร้องไห้อยู่ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจพี่นะ”

สีหน้าของหลินเหวินเย็นชา และคิ้วของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ดูเหมือนหลินหลิงจะกลัวหลินเหวิน เธอรีบหยุดร้องไห้ทันที

หลินเหวินตำหนิ “พี่รู้สึกน้อยใจใช่ไหม? ฉันจะบอกพี่ให้นะ ทั้งหมดนี่พี่เป็นคนทำตัวเองทั้งนั้น”

“วันนี้เป็นวันอะไรพี่ไม่รู้เหรอ? ที่นี่คือที่ไหนพี่ก็ไม่เข้าใจเหรอ งี่เง่าไร้เหตุผล ที่ขายขี้หน้าไม่ใช่ขายขี้หน้าแค่พี่นะ แต่ยังขายขี้หน้าตระกูลหลินของเราด้วย”

“วันนี้เป็นงานวันเกิดคุณปู่ ไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ก่อเรื่องหรือสร้างปัญหา ไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษผมว่าทำรุนแรงล่ะ”

คำพูดของหลินเหวินดูเหมือนจะส่งให้หลินหลิง แต่จริงๆ แล้วมันเป็นคำเตือนสำหรับหลายๆ คนที่อยู่ตรงนั้นด้วย

เยี่ยชิวหรี่ตาลงเล็กน้อย มองดูหลินเหวินอย่างจริงจัง และคิดกับตัวเองว่า ผู้ชายคนนี้คือตัวละครคนหนึ่ง

ต่อมา

หลินเหวินเปลี่ยนสีหน้าและขอโทษหลินจิงจื้อ

“พี่จิงจื้อ ผมขอโทษด้วยครับ เป็นความผิดของพี่สาวผมทั้งนั้น ที่ทำให้พี่ขุ่นเคือง ผมขอโทษแทนพี่สาวผมด้วยครับ”

“นายไม่ใช่คนหาเรื่องฉันสักหน่อย ขอโทษทำไม?” หลินจิงจื้อไม่ซาบซึ้งในคำขอโทษนั่นสักนิด

“พี่สาวแท้ๆ ของตัวเองทำอะไรผิดไปแล้ว ในฐานะน้องชายอย่างผมต้องขอโทษเป็นธรรมดา นี่คือมารยาท อีกอย่าง พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวเดียวกันก็ควรรักใคร่สามัคคีกัน ใช่ไหมครับคุณลุง?”

หลินเหวินรู้ว่าหลินจิงจื้อนั้นรับมือได้ยาก ดังนั้นสายตาของเขาจึงย้ายไปที่หลินลี่กั๋วอย่างรวดเร็ว

หลินลี่กั๋วพยักหน้าและยิ้ม “เสี่ยวเหวินพูดถูก พวกเราทุกคนต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน จิงจื้อ ช่างเถอะลูก”

แต่ว่าหลินจิงจื้อไม่ได้อยากปล่อยไปแบบนี้

“ฉันคนนี้เป็นคนแค้นฝังใจมากมาตลอด ถ้าฉันไม่ได้ตบเธอสักฉาด เรื่องนี้ก็จะไม่มีวันจบแน่”

“พี่จิงจื้อ ผมสั่งสอนพี่สาวของผมแล้วเรียบร้อยครับ”

“นายสั่งสอนเธอนั่นมันเรื่องของนาย มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?” หลินจิงจื้อพูดต่อ “นายรู้ไหมว่าเมื่อกี้หล่อนพูดถึงฉันว่าอะไร? หล่อนบอกว่าฉันรับแขกอยู่ที่เจียงโจว ถ้าเกิดว่ามีคนมาด่าหลินหลิงแบบนี้ต่อหน้านาย นายทนไหวเหรอ?”

สีหน้าของหลินเหวินเข้มขึ้น เขามองกลับไปที่หลินหลิงและถามว่า “พี่ด่าพี่จิงจื้อแบบนี้จริงเหรอ?”

หลินหลิงโต้กลับ “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าหมู แถมยังบอกว่าฉันเป็นหญิงตกอับ”

“ฉันกำลังถามว่าพี่พูดว่าพี่จิงจื้อเป็นคนให้บริการแขกใช่ไหม?”

“แล้วไงล่ะ! ฉันได้ยินมาว่าเธอเข้าหาคนป่าเถื่อนที่เจียงโจว…”

เพี๊ยะ!

ยังไม่ทันที่หลินหลิงจะพูดจบ เธอก็ถูกตบหน้าอีกครั้ง

หลินเหวินพูดด้วยความโกรธ “เลวทรามต่ำช้า! ไม่ต้องพูดถึงว่าพี่จิงจื้อและเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เพราะถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คนในครอบครัวพี่ก็ไม่ควรใช้คำพูดที่เลวทรามแบบนี้”

หลินหลิงปิดหน้า และเงียบกริบ

“ขอโทษสะ!” หลินเหวินตะโกน “ขอโทษพี่จิงจื้อเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษที่ผมไม่เห็นแก่พี่สาวตัวเอง”

“ไม่เห็นฉันเป็นพี่ก็ไม่ต้องเห็น ใครสนใจ” หลินหลิงก็โมโหเหมือนกัน เธอหมุนตัวและเตรียมจะเดินจากไป

“ถ้ากล้าออกไป ผมจะจับพี่โยนลงทะเลสาบซีหูเป็นอาหารปลาเดี๋ยวนี้”

กึก--

ฝีเท้าของหลินหลิงหยุดกะทันหัน

สีหน้าเธอซีดเซียว