วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 169

“เพี๊ยะ!”

ชายหนุ่มสะบัดมือและตบหน้าหลินหลิง

“หลินเหวิน นาย…” หลินหลิงไม่อยากจะเชื่อเลย เธอคิดไม่ถึงว่าจะถูกน้องชายของตัวเองตบหน้า เธอหลั่งน้ำตาด้วยความคับแค้นใจ

“พี่รู้ดีว่าฉันเกลียดผู้หญิงร้องไห้ที่สุด ถ้ายังร้องไห้อยู่ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจพี่นะ”

สีหน้าของหลินเหวินเย็นชา และคิ้วของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ดูเหมือนหลินหลิงจะกลัวหลินเหวิน เธอรีบหยุดร้องไห้ทันที

หลินเหวินตำหนิ “พี่รู้สึกน้อยใจใช่ไหม? ฉันจะบอกพี่ให้นะ ทั้งหมดนี่พี่เป็นคนทำตัวเองทั้งนั้น”

“วันนี้เป็นวันอะไรพี่ไม่รู้เหรอ? ที่นี่คือที่ไหนพี่ก็ไม่เข้าใจเหรอ งี่เง่าไร้เหตุผล ที่ขายขี้หน้าไม่ใช่ขายขี้หน้าแค่พี่นะ แต่ยังขายขี้หน้าตระกูลหลินของเราด้วย”

“วันนี้เป็นงานวันเกิดคุณปู่ ไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ก่อเรื่องหรือสร้างปัญหา ไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษผมว่าทำรุนแรงล่ะ”

คำพูดของหลินเหวินดูเหมือนจะส่งให้หลินหลิง แต่จริงๆ แล้วมันเป็นคำเตือนสำหรับหลายๆ คนที่อยู่ตรงนั้นด้วย

เยี่ยชิวหรี่ตาลงเล็กน้อย มองดูหลินเหวินอย่างจริงจัง และคิดกับตัวเองว่า ผู้ชายคนนี้คือตัวละครคนหนึ่ง

ต่อมา

หลินเหวินเปลี่ยนสีหน้าและขอโทษหลินจิงจื้อ

“พี่จิงจื้อ ผมขอโทษด้วยครับ เป็นความผิดของพี่สาวผมทั้งนั้น ที่ทำให้พี่ขุ่นเคือง ผมขอโทษแทนพี่สาวผมด้วยครับ”

“นายไม่ใช่คนหาเรื่องฉันสักหน่อย ขอโทษทำไม?” หลินจิงจื้อไม่ซาบซึ้งในคำขอโทษนั่นสักนิด

“พี่สาวแท้ๆ ของตัวเองทำอะไรผิดไปแล้ว ในฐานะน้องชายอย่างผมต้องขอโทษเป็นธรรมดา นี่คือมารยาท อีกอย่าง พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวเดียวกันก็ควรรักใคร่สามัคคีกัน ใช่ไหมครับคุณลุง?”

หลินเหวินรู้ว่าหลินจิงจื้อนั้นรับมือได้ยาก ดังนั้นสายตาของเขาจึงย้ายไปที่หลินลี่กั๋วอย่างรวดเร็ว

หลินลี่กั๋วพยักหน้าและยิ้ม “เสี่ยวเหวินพูดถูก พวกเราทุกคนต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน จิงจื้อ ช่างเถอะลูก”

แต่ว่าหลินจิงจื้อไม่ได้อยากปล่อยไปแบบนี้

“ฉันคนนี้เป็นคนแค้นฝังใจมากมาตลอด ถ้าฉันไม่ได้ตบเธอสักฉาด เรื่องนี้ก็จะไม่มีวันจบแน่”

“พี่จิงจื้อ ผมสั่งสอนพี่สาวของผมแล้วเรียบร้อยครับ”

“นายสั่งสอนเธอนั่นมันเรื่องของนาย มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?” หลินจิงจื้อพูดต่อ “นายรู้ไหมว่าเมื่อกี้หล่อนพูดถึงฉันว่าอะไร? หล่อนบอกว่าฉันรับแขกอยู่ที่เจียงโจว ถ้าเกิดว่ามีคนมาด่าหลินหลิงแบบนี้ต่อหน้านาย นายทนไหวเหรอ?”

สีหน้าของหลินเหวินเข้มขึ้น เขามองกลับไปที่หลินหลิงและถามว่า “พี่ด่าพี่จิงจื้อแบบนี้จริงเหรอ?”

หลินหลิงโต้กลับ “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าหมู แถมยังบอกว่าฉันเป็นหญิงตกอับ”

“ฉันกำลังถามว่าพี่พูดว่าพี่จิงจื้อเป็นคนให้บริการแขกใช่ไหม?”

“แล้วไงล่ะ! ฉันได้ยินมาว่าเธอเข้าหาคนป่าเถื่อนที่เจียงโจว…”

เพี๊ยะ!

ยังไม่ทันที่หลินหลิงจะพูดจบ เธอก็ถูกตบหน้าอีกครั้ง

หลินเหวินพูดด้วยความโกรธ “เลวทรามต่ำช้า! ไม่ต้องพูดถึงว่าพี่จิงจื้อและเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เพราะถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คนในครอบครัวพี่ก็ไม่ควรใช้คำพูดที่เลวทรามแบบนี้”

หลินหลิงปิดหน้า และเงียบกริบ

“ขอโทษสะ!” หลินเหวินตะโกน “ขอโทษพี่จิงจื้อเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษที่ผมไม่เห็นแก่พี่สาวตัวเอง”

“ไม่เห็นฉันเป็นพี่ก็ไม่ต้องเห็น ใครสนใจ” หลินหลิงก็โมโหเหมือนกัน เธอหมุนตัวและเตรียมจะเดินจากไป

“ถ้ากล้าออกไป ผมจะจับพี่โยนลงทะเลสาบซีหูเป็นอาหารปลาเดี๋ยวนี้”

กึก--

ฝีเท้าของหลินหลิงหยุดกะทันหัน

สีหน้าเธอซีดเซียว

เธอรู้จักน้องชายของเธอคนนี้ดี เขากล้าพูดกล้าทำจริง แถมยังใจกล้าสุดโต่งด้วย

พวกทายาทมหาเศรษฐีพวกนั้นต่างก็กลัวหลินเหวิน

หลินหลิงรู้สึกน้อยใจเสียใจ เธอหันกลับมามองหลินเหวินและร้องไห้ “แกยังเป็นน้องชายแท้ๆ ของฉันอยู่ไหม? ทำไมต้องช่วยคนอื่นด้วย?”

“ขอโทษเดี๋ยวนี้” หลินเหวินพูดเสียงเข้ม “ผมจะให้โอกาสพี่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ไม่อย่างนั้น...”

“หลินจิงจื้อ ฉันขอโทษ”

หลินหลิงถูกบังคับให้ขอโทษหลินจิงจื้อ

หลินจิงจื้อเพิกเฉยต่อคำขอโทษของหลินหลิง เธอมองที่หลินเหวิน แล้วพูดว่า “ในบรรดาตระกูลหลิน รุ่นที่สาม ฉันมองนายดีมาตลอดอย่างน้อยความสามารถของนายก็ไม่ใช่สิ่งที่หลินจวินผู้ที่ไม่เป็นโล้เป็นพายจะเทียบได้ แต่เสียดาย นายปลอมเกินไป”

“คนเสแสร้งจอมปลอมไม่สามารถกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ได้”

“ฉันใช้ชีวิตอยู่ด้านนอกมาหลายปี ไม่ว่าอะไรก็เคยเห็นมาหมด มาแสดงต่อหน้าฉัน นายยังเด็กน้อยเกินไป”

“ทำตัวเองให้ดีๆ เถอะ!”

หลังจากที่หลินจิงจื้อพูดจบ เธอก็พาเยี่ยชิว หลินลี่กั๋ว และคนอื่นๆ ไปที่ประตู

หลินเหวินยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองไปที่แผ่นหลังของหลินจิงจื้อ ดวงตาของเขาเปล่งประกายแสงเย็นยะเยือกออกมา

“บ้าจริง มาเรียกฉันไม่เป็นโล้เป็นพายเหรอ หล่อนคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน!” หลินจวินตะโกนจากด้านข้างด้วยความโกรธ

หลินเหวินเงยหน้าขึ้นมองหลินหลิงและถามเบาๆ “พี่เจ็บไหม?”

“เหอะ” หลินหลิงหันหน้าและบ่น “ตอนนี้รู้แล้วเหรอว่าฉันเป็นพี่แก เมื่อกี้ตอนตบฉันแกไม่ลังเลเลยสักนิด”

“ทำไมพี่ถึงไม่เข้าใจล่ะ? เมื่อกี้ผมกำลังปกป้องพี่นะ” หลินเหวิน อธิบาย “ถ้าผมไม่ตบพี่ รอจนหลินจิงจื้อเป็นคนทำ พี่คิดว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไงบ้างไหม?”

“ที่ตระกูลหลินแห่งนี้ หล่อนกล้าทำอะไรฉัน?” หลินหลิงไม่เชื่อ

“พี่ หลินจิงจื้อเป็นใจดำอำมหิต ตอนนั้นแม้กระทั่งผู้ชายของเธอ เธอยังกล้าวางยาเลย แล้วพี่คิดว่าหล่อนจะไม่กล้าทำอะไรพี่เหรอ?” หลินเหวินกล่าวว่า “รอจนเธอจะทำอะไรพี่จริงๆ ไม่ต้องพูดถึงฉัน แม้กระทั่งคุณพ่อก็อาจจะปกป้องพี่ไม่ได้”

ในเวลานี้หลินลี่เปิ่นที่อยู่ด้านข้างก็พูดแทรกขึ้น “ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หลินจิงจื้อเจริญรุ่งเรืองในหน้าที่การงานมาก อาได้ยินเพื่อนพูดว่าเมื่อไม่นานมานี้ เฉียนเยี่ยนหรูไปที่เจียงโจวเพื่อตามหาหลินจิงจื้อ และเธอก็เกือบจะถูกหลินจิงจื้อเอาตายแล้ว”

อะไรนะ!

สีหน้าของหลินหลิงซีดลง

“ตอนนี้พี่รู้แล้วหรือยังว่าหลินจิงจื้อน่ากลัวแค่ไหน เมื่อกี้นี้ผมกำลังปกป้องพี่จริงๆ”

“แล้วทำไมแกไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ?” หลินหลิงจ้องมองไปที่หลินเหวิน

“จะบอกเร็วกว่านี้ยังไงล่ะ ทั้งหลินจิงจื้อกับคุณลุงก็อยู่ที่นี่ ถ้าผมบอกพี่ตรงๆ หล่อนจะยอมปล่อยพี่ไปไหม?” หลินเหวินยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “แต่น่าเสียดายที่หลินจิงจื้อมองออก”

“เมื่อกี้นี้นายทำได้ดีมากๆ แล้ว ต่อไปตระกูลหลินของเราก็หวังพึ่งนายนะ”

หลินลี่เปิ่นตบไหล่หลินเหวิน

“อาสามชมเกินไปแล้วครับ! อย่างที่รู้กันดีว่าผมไม่มีความสนใจในการทำธุรกิจ จึงไปใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพ ส่วนตระกูลหลินก็ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของเสี่ยวจวินเถอะครับ” หลินเหวินกล่าวว่า “ เสี่ยวจวินเก่งมาก คุณอาฝึกฝนเขาให้ดีและปล่อยให้เขาเป็นผู้นำตระกูลหลินในอนาคต ตระกูลหลินของเราจะงดงามสว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ อย่างแน่นอนครับ”

หลินลี่เปินยิ้มแย้มทันทีและพูดว่า “เสี่ยวจวิน ดูสิ พี่เหวิของแกพูดเก่งมาก ต่อไปแกต้องเรียนรู้จากพี่ชายแกเยอะๆ ล่ะ”

“ครับ” จากนั้นหลินจวินก็สาปแช่งด้วยความโกรธ “นังหลินจิงจื้อนั่นไม่ได้กลับมาตั้งนาน ครั้งนี้หล่อนกลับมาแบบอวดดีมาก ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเธอมีเรื่องอะไรให้ลำพองใจ”

หลินหลิงเหอะและพูดว่า “เหอะ กล้าบอกว่าฉันเหมือนคิวอาร์โค้ด นางคิดว่าตัวเองสวยมากมั้ง?”

“พี่หลิง แต่เธอสวยมากจริงๆ” หลินจวินกล่าว

หลินหลิง “....”

หลินลี่เปิ่นจ้องไปที่หลินจวินตาเขม็ง และแอบด่าในใจ ไอ้คนโง่ ไม่รู้จักก็อย่าอ้าปากดีกว่า

หลินเหวินกล่าวต่อ “ผู้หญิงหน้าตาสะสวยบนโลกมีเยอะมาก ครั้งนี้หลินจิงจื้อกลับมาพร้อมกับผู้ชาย คุณปู่ต้องไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่”

“เสี่ยวเหวิน หลานได้ยินอะไรมากันแน่?” หลินลี่เปินรีบถาม

หลินเหวินยิ้มและพูดว่า “งานเลี้ยงวันเกิดคืนนี้จะน่าตื่นเต้นมาก อาสามรอดูการแสดงได้เลยครับ!”