วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1705

เยี่ยชิว สอนให้หยุนซีเข้าใจเรื่องการใช้นิ้วทองแล้ว จากนั้นทั้งสองก็ทำการเร้าร้อนอย่างรุนแรงอีกครั้ง

เรื่องรัก ๆ ได้จบลง ได้เวลาสวมเสื้อผ้า...

ในเวลานี้เอง ห่างจากภูเขาอมตะสามล้านไมล์ ในความว่างเปล่าที่ซ่อนอยู่ มีชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมสีม่วงกำลังยืนอยู่

บุคคลนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากท่านพ่อของ หยุนซี, หัวหน้านิกายดาบชิงอวิ๋น หยุนซาน

ในความเป็นจริงด้วยระดับพลังยุทธ์ของหยุนชาน เขาสามารถมาถึงภูเขาอมตะได้ตั้งนานแล้ว แต่ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้ภูเขาอมตะ เขาก็ได้สัมผัสถึงออร่าของนักปราชญ์ผู้ทรงพลังหลายคน จึงหยุดรอที่นี้

"อืม?"

หยุนชานเลิกคิ้วขึ้นทันทีและกระซิบว่า: "ซีเอ๋อร์ได้เปิดใช้ค่ายกลแล้ว"

"หรือว่า ซีเอ๋อร์เจอปัญหาอะไรงั้นเหรอ?"

หยุนชานกังวลเล็กน้อยและแยกนิ้วออกจากกันเล็กกน้อย

ทันใดนั้น ชั้นของระลอกคลื่นก็ปรากฏขึ้นในกลางอากาศเหมือนคลื่นน้ำ ก่อตัวเป็นกระจกแบนบางๆ

วินาทีต่อมา ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที

เห็นเพียงภาพในนั้นมีใบหน้าของหยุนซีและเยี่ยชิวปรากฏตัวในกระจก และเขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นเยี่ยชิว กอดหยุนซีและมือของเขายังเเตะบนร่างกายของหยุนซีไปเรื่อย ทั้งสองคนสวมเสื้ออย่างไม่เรียบร้อย ผมของหยุนซียุ่งเหยิง และใบหน้าก็สว่างสดใส หยุนซานรู้สึกเพียงว่าในใจเขานั้นมรไฟลุกขึ้นมาอย่างรุนเเรง

"ไอ้สารเลว กล้าดียังไงมารังแกลูกสาวของฉัน ฉันจะสับแกให้เป็นชิ้นๆไปเลย"

หยุนชานจ้องมองเยี่ยชิวในกระจก โดยสีหน้าที่ราวกับว่าเขาจะกินคนเป็นๆซึ่งน่ากลัวมาก

หลังจากดูไปสักพัก หยุนชานก็พบว่าหยุนซีปล่อยให้เยี่ยชิวแตะไปเรื่อยโดยไม่มีเจตนาที่จะต่อต้าน และในดวงตาของเขาก็เกิดความสงสัยขึ้นมา

"แปลกจัง ทำไมซีเอ๋อร์ไม่ขัดขืนเลย"

"อย่าบอกนะว่าซีเอ๋อร์หลงรักไอ่เด็กนั้นแล้วจริงๆ งั้นเหรอ?"

"เด็กคนนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไมฉันไม่เคยพบเห็นเขามาก่อนเลย"

"นิกายดาบชิงอวิ๋นของเรามีเด็กที่มีพรสวรรค์มากมายที่ไล่จีบซีเอ๋อร์ แต่ซีเอ๋อร์ไม่เคยเอาพวกเขาไว้ในสายตาเลย แล้วทำไมเธอถึงได้หลงรักไอ่เด็กนั้น?"

หยุนชานสังเกตเยี่ยชิวอย่างรอบคอบและคิดกับตัวเองว่า: "เด็กคนนั้นก็ดูดีอยู่ มีออร่าเเบบเดียวกับฉันตอนฉันยังหนุ่มๆ ถุยถุยถุย อย่างเขาเนี่ยนะ จะมาเทียบกับฉันได้อย่างไร "

"ตอนที่ฉันหนุ่มๆ เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในตงฮวง ผู้หญิงสวยๆนับไม่ถ้วนตกหลุมรักฉันจนไปไหนไม่ได้ ทั้งร้องขอให้ฉันเป็นคู่... ไปไกลแล้ว"

"ซีเอ๋อร์หลงรักเด็กคนนั้นได้ยังไงกัน?"

ทันใดนั้นดวงตาของหยุนชานเต็มไปด้วยความโกรธและเขาก็พูดว่า: "ซีเอ๋อร์ไม่มีประสบการณ์ในโลกนี้และมีจิตใจที่ไร้เดียงสา ต้องเป็นเจ้านั้นที่ใช้คำพูดหวาน ๆ ของเขาเพื่อหลอกลวงซีเอ๋อร์ ดังนั้นซีเอ๋อร์จึงถูกหลอกไปได้ "

"ไอ่เด็กบ้าเอ๋ย แกกล้าดีอย่างไงมาหลอกซีเอ๋อร์ แกนี่มันใจกล้ามาเลยนะ"

"แกรอไว้เลย"

"รอแกออกจากภูดเขา ฉันจะฉีกแกด้วยมือของฉันเอง!"

......

ในเวลาเดียวกัน

ผู้นำของสำนักหยินหยาง อู่จี๋เทียนจุน ผู้อาวุโสของพื้นที่เทพไท่ชู หลี่เจาฮุย ผู้อาวุโสของพื้นที่เทพฮวงกู่ ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อ รองผู้นำของสำนักปู่เทียน อันไจ้เทียน นักปราชญ์สี่คนยืนอยู่ในความมืดแห่งความว่างเปล่านอกภูเขาอมตะ

"ผ่านไปตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่มีใครออกมาเลย"

ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อ รอจนใจร้อน หากไม่ใช่เพราะว่าเขากลัวข้อจำกัดลึกลับของภูเขาอมตะ งั้นเขาคงลุยเข้าไปสำรวจคนแรกแล้ว

"พี่ท่าป๋า อย่าเพิ่งใจร้อน เวลาเปิดของภูเขาอมตะนั้นเป็นเวลาหนึ่งเดือน และนี่พึ่งผ่านไปได้ไม่กี่วันเอง พวกเราค่อยๆรอกันเถอะ!" หลี่เจาฮุยพูดแนะนำ

ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อกล่าวว่า: "ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ใครเป็นคนฆ่าหลานชายของฉัน"

ในเวลานี้ อันไจ้เทียนกล่าวว่า: "พวกคุณคิดว่า จะเป็นคนจากสำนักจักรพรรดิอสูรที่ฆ่าอันลั่วซีและคนอื่น ๆ หรือไม่"

สำหรับโอกาสสูงสุดที่จะสร้างความเติบโตให้กับสำนักจักรพรรดิอสูร ความคิดอันยิ่งใหญ่เหล่านี้ถูกเขาทิ้งไว้ด่านหลังแล้ว

""

คนก็ได่ตายไปแล้วความคิดพวกนี้ยังจะมีประโยชน์อะไรอีก?

อู๋เทียนจมอยู่กับความเศร้าโศกอย่างหนัก ทันใดนั้นเขาก็ถูกคว้าไหล่และยกขึ้นโดยไม่คาดคิด

"ใคร?"

อู๋เทียน ใจหาย เงยหน้าขึ้นมองและจำ อันไจ้เทียนได้ และถามด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า: "รองหัวหน้าอัน สำนักจักรพรรดิอสูรของเราไม่ได้มีความคับข้องใจกับสำนักผู่เทียนของคุณ ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้กับฉัน"

อันไจ้เทียนไม่ได้พูดอะไร กลับยกอู๋เทียนขึ้นมาถึงตรงหน้าเขาแล้วถึงปล่อยมือออก

อู่เทียน ตกใจเมื่อเห็นอู่จี๋เทียนจุน, หลี่เจาฮุย และ ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อ

"ทำไมถึงมีนักปราชญ์ที่แข็งแกร่งโผล่มาพร้อมกันแบบนี้?"

"โดยเฉพาะสำนักหยินหยางอู่จี๋เทียนจุนถึงต้องออกมาด้วยตัวเอง เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น?"

อู๋เทียน ตกใจและหวาดกลัวในใจ เขาโค้งคำนับพวกเขาอย่างรวดเร็วและพูดอย่างสุภาพว่า: "อู๋เทียนกล่าวคำนับเทียนจุนและผู้อาวุโสท่านทั้งหลาย"

อันไจ้เทียนถามว่า: "อู๋เทียน ฉันขอถามคุณหน่อย ลูกชายสองคนของคุณฆ่าอันลั่วซีหลานชายของฉันหรือเปล่า"

อันลั่วซีตายแล้วงั้นเหรอ?

อู๋เทียนตกใจเล็กน้อยและตอบว่า: "รองหัวหน้าอัน คุณเข้าใจผิดไปแล้ว"

"ฉันรู้ดีกับฝีมือสำนักจักรพรรดิอสูรของฉัน ก่อนที่ โยวเอ๋อร์ และ ลู่เอ๋อร์ จะเข้าไปในภูเขา ฉันบอกพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่ามีความแค้นกับผู้อื่น โดยเฉพาะห้ามลงมือกับศิษย์สำนักชั้นนำในตงฮวง "

"โยวเอ๋ฮร์และลู่เอ๋อร์ฟังคำพูดของฉันมาโดยตลอด และพวกเขาจะไม่มีวันฝ่าฝืนคำสั่งของฉัน"

ทันใดนั้นเสียงของอู๋เทียนก็สั่นเทา และเขาก็พูดอย่างสั่นเทาว่า: "นอกจากนี้ โยวเอ๋อร์และลู่เอ๋อร์... พวกเขา... พวกเขาก็ได้ตายในภูเขาอมตะไปแล้ว!"